Op deze pagina's vind je het archief van BLOG artikels

Informatief, soms ook schertsend of humoristisch, maar altijd zo realistisch mogelijk. Hier kun je de archieven van onze BLOG artikels doorlopen. Let op: veel BLOG artikels zijn verwerkt als bijdragen van onze lezers: de "ingezonden" berichten.

Hier vind je de berichten die voor het eerst gepubliceerd werden in februari 2018.

Hier vind je de berichten die voor het eerst gepubliceerd werden in maart 2018.

Hier vind je de berichten die voor het eerst gepubliceerd werden in april 2018.

Hier vind je de berichten die voor het eerst gepubliceerd werden in mei 2018.

Hier vind je de berichten die voor het eerst gepubliceerd werden in juni 2018.

Hier vind je de berichten die voor het eerst gepubliceerd werden in juli 2018.

Hier vind je de berichten die voor het eerst gepubliceerd werden in augustus 2018.

 Hier vind je de berichten die voor het eerst gepubliceerd werden in september 2018. 

Hier vind je de berichten die voor het eerst gepubliceerd werden in oktober 2018.

Hier vind je de berichten die voor het eerst gepubliceerd werden in november 2018.

Hier vind je de berichten die voor het eerst gepubliceerd werden in december 2018.

Hier vind je de berichten die voor het eerst gepubliceerd werden in januari 2019. 

Hier vind je de berichten die voor het eerst gepubliceerd werden in februari 2019

Hier vind je de berichten die voor het eerst gepubliceerd werden in maart 2019

Chinatown

In veel Canadese steden heet een gedeelte van de stad "Chinatown". Het is een klein wijkje dat vaak gelegen is in het oudere deel van de stad en meestal niet in het echte centrum.

Het beroemdst is misschien Chinatown in Vancouver, het is zelfs een aanzienlijke toeristische bestemming geworden en er wordt nog flink aan gebouwd en uitgebreid. Maar ook in andere steden zoals Montreal, Edmonton, Toronto, Calgary, Winnipeg en Victoria is men trots op dat stukje stad dat toch wel echt heel anders is dan de rest van die typische Amerikaans/Canadese binnensteden. Je ziet er winkels met de meest exotische producten en een soort architectuur die duidelijk afwijkt van de norm.

Maar hoe het zo gekomen is, dat is eigenlijk helemaal niet zo'n net stukje geschiedenis. De Chinese immigranten waren nooit echt helemaal gewaardeerd als gelijken en ze werden dus, min of meer, afgeschoven in een wijkje dat wat ver gelegen was van het eigenlijke alleroudste hart van de stad. Daar konden ze dan bij elkaar zijn, elkaars winkels bezoeken, bij elkaar wonen - en zo vielen ze de "gewone" immigranten niet te veel lastig. Het is cru om het zo te zeggen, maar zo was het wel.

Nog steeds verkiezen veel immigranten van Chinese afkomst om in hun eigen gemeenschappen te wonen. Een treffend voorbeeld is de voorstad Richmond bij Vancouver. Die is nu voor het merendeel Chinees geworden, na de massa-immigratie van de afgelopen decennia. In Richmond wonen nog maar weinig blanken. De winkels zijn ook langzaam maar zeker veranderd en er zijn er, tot irritatie van diegenen die geen Chinees spreken, zelfs waar de uithangborden helemaal geen Engels tonen.

In Canada zijn de "Chinatown" wijken vrij duidelijk te herkennen door de toch wel heel andere architectuur. Vaak werkt de gemeente wel mee en geeft de straatnaambordjes ook de Chinese naam. Bovendien staat er vaak een grote ontvangstpoort en die is moeilijk te missen.

Als je dan op zoek gaat naar Italtown of Greecetown, dan vind je vaak hooguit een groepje gespecialiseerde restaurants bij elkaar - lang niet zo opmerkelijk. En naar Hollandtown zul je nog wel even verder moeten zoeken.

Geld verdienen aan vrienden 

(Ingezonden) Iedereen moet natuurlijk iets verdienen maar het is me opgevallen dat er toch soms raar wordt aangekeken tegen verdienen aan vrienden. Je had het misschien voor niks moeten doen?

Toen onze buurman bij ons een muurtje kwam metselen, dat is immers zijn vak, was het voor ons de gewoonste zaak van de wereld om hem snel en volledig te betalen - nog voor een ander zelfs. Hij was immers onze buurman en vriend. Dus die wil je dan niet benadelen. Maar zo denkt niet iedereen er over.

Een kennis van ons is bijvoorbeeld hypotheekadviseur. Hij krijgt een boel vrienden en familieleden over de vloer en die willen allemaal gratis advies. Waar hij van moet leven, dat is dan onduidelijk - schijnt er niet toe te doen. Zijn advies moet dan maar gratis wezen. Maar zouden ze naar een ander gaan, dan moesten ze die toch ook gewoon betalen, dus waarom dan de aarzeling om hem te betalen?

Een andere kennis heeft een transportbedrijf. Hij krijgt telkens het verzoek even wat dingen gratis mee te nemen want hij gaat toch die kant op. Dat vragen ze dan aan een vriend of familielid, die moet het maar voor niks doen. Een ander zouden ze gewoon betalen, zonder er verder over na te denken. Snap jij het?

Het fraaist is nog wel het verhaal van onze dochter, die is hier in Canada inmiddels afgestudeerd als juriste. We zijn trots. Maar daar gaat het even niet om. Ze wordt werkelijk continu belaagd door vrienden en familieleden om gratis adviezen te geven. Het is gewoon pijnlijk om te zien dat ze niet naar een feestje kan komen om te feesten. Ze wordt eigenlijk in de hoek gezet om een gratis juridische kliniek te bedrijven. Voorlopig vindt ze dat nog leuk maar ik denk dat de lol daar toch binnenkort wel van af zal gaan.

Misschien is het omdat velen in Canada vrij arm zijn dat men gratis probeert te krijgen wat men maar gratis kan krijgen, Of misschien is het juist dat de tarieven voor veel diensten zo hoog liggen, dat men en telkens onder vandaan probeert te komen.

Wat wel kan is de ruileconomie en daar zijn in Canada hele websites voor. Jij bouwt mijn muurtje en ik geef jou drie uur juridisch advies. Zoiets, dat is dan toch weer wel eerlijk en gewoon een goed idee ... ja?

Ziektekostenverzekering op reis

Veel Canadezen weten het eigenlijk wel maar denken er toch niet aan als ze op stap gaan: de standaard provinciale ziekteverzekering is onvoldoende als je op reis bent.

Dat is allemaal prima als er niks ernstigs gebeurt; tja zo is het met alle soorten verzekering natuurlijk ook. Niks aan de hand als je niks nodig hebt. Je eigen provinciale ziekteverzekering, zo "gul" door de overheid ter beschikking gesteld, kan maar beperkt dingen voor je doen in het buitenland. Het is dan ook vooral bij reizen in de VS en trouwens ook Zwitserland dat het risico opduikt: de veel hogere zorgkosten die daar worden gehanteerd. In het allerbeste geval gaat de standaard verzekering thuis het standaardbedrag vergoeden. En de rest ... die moet je zelf bijlappen (of bijverzekeren).

Veel mensen "vergeten" dit bijverzekeren want het is een beetje een gedoe en bovendien kost het best wat. Canadezen zijn het ook niet gewend meer om voor de ziekteverzekering te betalen dus het ligt best moeilijk voor velen. Bovendien is een verzekering niet verplicht om iedereen te accepteren en zeker als er al bestaande kwalen zijn, dan kun je geweigerd worden. En wat dan? Kun je dan niet gaan of neem je dan een gokje?

Zojuist is een dame uit New Brunswick diep in deze fuik gelopen. Het ziet er nu naar uit dat ze hun huis in Canada moeten verkopen om de medische kosten in de Verenigde Staten te dekken. Er werd gezegd dat ze een pre-existing condition had en de reisverzekering zegt dan doodleuk en ijskoud nee. Is ook wel een beetje logisch. Je kunt je ook niet tegen diefstal verzekeren nadat het gestolene al weg is.

Maar ook de provinciale verzekering wijst dekking af. Daar voert men dan allerlei redenen voor aan. Je was thuis niet uitbehandeld. De behandeling kost daar veel meer dan thuis. Je had geen specifieke toestemming om die behandeling ver van huis, en zo duur, te gaan halen. Het leed is dan groot en, met betere afspraken vooraf, was het misschien toch wel te voorkomen geweest. Deze mensen moeten nu wellicht echt hun huis verkopen om de ziekenhuisrekening in Amerika te kunnen voldoen.

Pas dus heel heel heel erg goed op met die "gratis" ziekteverzekering en met de bijkomende reisverzekering. De kleine lettertjes zijn echt heel klein (leesbril!) en niet altijd plezierig.

Krediet per telefoon

Zoals bekend is het vrij gemakkelijk om in Canada flink kredieten op te nemen en dat kan bijvoorbeeld ook per telefoon. Even bellen en "ze" zenden een bepaalde hoeveelheid geld.

Natuurlijk moeten al die leningen worden terugbetaald maar daar gaat het hier even niet om. Het Canada consumenten TV-programma Marketplace heeft er op gewezen dat het maar al te makkelijk is om krediet op te nemen op naam van een ander. Da's nogal kwalijk natuurlijk. Je krijgt het geld niet - immers een ander gaat ermee vandoor - maar wel de rekening en uiteindelijk ook het verzoek om de lening terug te betalen, met rente natuurlijk. Hoe zit dat nu?

Aan de basis van dit idiote probleem ligt fraude met identiteiten. Wat vooral veel schijnt te gebeuren is dat men telefonisch wordt benaderd en gelokt wordt met een goedkope snelle lening, iets waar toch wel veel mensen kennelijk gevoelig voor zijn. Maar dat is niet de enige manier waarop kwaadwilligen aan de slag gaan. Met gestolen persoonlijke informatie, schijn je je ook goed te kunnen voordien als een ander - en dan ook de nodige financiële schade te kunnen berokkenen.

Nu zegt Marketplace dat het nogal gemakkelijk zou moeten wezen om kredietaanvragen even terug te koppelen via de kredietinformatiebureaus, en dan wel met de eigenlijke belanghebbende. Is natuurlijk ook zo. Eventjes terugvragen of u wel echt die lening hebt afgesloten is toch het minste dat ze kunnen doen. Maar dat gebeurt niet en de onderwereld maakt daar handig gebruik van.

Wel kunnen consumenten zich inschrijven bij de informatiebureaus. Als er dan ongebruikelijke activiteit is, krijg je een seintje. Nu zegt Marketplacedat dat geen zin heeft, want dat het leed dan al is geleden. Het is, zogezegd, te laat. Bovendien kost het flink wat om op basis van een abonnement dat soort informatie toegezonden te krijgen. En er zijn verschillende informatiebureaus die elkaar beconcurreren, dus dan zou je overal zo'n abonnement moeten hebben. Dat werkt niet en het is nog kostbaar ook. De informatiebureaus rekenen daarvoor aanzienlijke tarieven. Je kunt er zo hunderden Dollars per jaar aan kwijt zijn en dan helpt het waarschijnlijk nog niet eens echt.

Dit verhaal krijgt vast nog wel een staartje - want zo kan het niet. Als er duizenden mensen zijn die elk jaar weer getild worden, dan moet er wat gedaan worden. Begin er in ieder geval maar mee niet over de telefoon bij een wildvreemde een flitskrediet aan te vragen.

Bericht van Statistics Canada

(ingezonden) Het statistisch bureau van de Federale Canadese overheid "Statistics Canada" is met een opmerkelijk bericht naar voren gekomen over verminderende armoede.

Volgens Statistics Canada leven er nu minder mensen in armoede dan tien jaar geleden en dat is reden voor een gevoel van tevredenheid. Dat hebben "we" dan toch maar bereikt. Zowel voor kinderen (kinderarmoede), voor volwassenen in het algemeen en ook voor ouderen, zegt men een lichte afname van het aantal armoedegevallen te kunnen vaststellen.

Waarom het statistisch gaat, is de wetenschap dat mensen al dan niet onder de armoedegrens leven. En hier zit het 'm in. Juist de bepaling van "armoedegrens" wordt telkens bijgesteld. Men hanteert daar prachtige definities en rekenmethodes voor, die men aanpast aan de omstandigheden, welke dat ook mogen wezen, naar aanleiding van de inzichten van de dag.

Officieel dient een persoon in een bepaalde woonomgeving een mandje met bepaalde goederen en diensten te moeten kunnen gebruiken zodat ze volwaardig mee kunnen draaien in hun gemeenschap. Ja, zo kan ik het ook. Wat een slappe definitie. Als men het zo zegt, dan kun je dat, door middel van wisselende interpretatie, altijd wel een bepaalde wending geven.

Maar laten we eens heel eerlijk om ons heen kijken en niet even de ogen sluiten voor de dingen die we eigenlijk niet willen zien. Je wordt, vooral in de grote Canadese steden, overspoeld door mensen die geen cent te makken hebben, vrijwel niks te eten krijgen en vaak nog geen eens een dak boven hun hoofd. Dat probleem is meteen al heel duidelijk, inclusief heuse bedelaars.

Ook zijn er velen die duidelijk in armoede leven, soms zelfs in een eigen huis. Kijk eens naar het wagenpark. Ja, er zijn er die in gigantische nieuwe wagens rondrijden, de meesten misschien zelfs wel. Maar zie je ook die oude, vieze, afgetrapte auto's die men veel gebruikt. Is dat zo moeilijk te zien?

Kijk ook eens naar de kleding van de mensen, zie eens wat ze eten, hoe velen nooit ergens naar toe kunnen gaan omdat er geen geld is, de tandeloze mensen, de woonomgeving, de algehele verwaarlozing. Dat is pas armoede.

Ik vind het dus nogal makkelijk om alles even statistisch recht te trekken. Nee hoor, het armoedeprobleem in Canada is verre van opgelost, dat kan ik zo zien. Ik lap het bericht van Statistics Canada aan mijn laars. Het is gewoon weer een voorbeeld van politieke propaganda. Kijk ons eens geweldig zijn ... ha ha.

Elektrische auto's in Canada

Stroom is goedkoop in bijna geheel Canada - dus wat dat betreft zou het denkbaar zijn dat dat het rijden van een elektrische auto een goed idee zou kunnen wezen.

Toch rijden er maar weinigen elektrisch en dat ligt misschien in de eerste plaats aan het feit dat ook benzine enorm goedkoop is in geheel Canada. Benzine is zelfs zo goedkoop dat het voor velen geen enkel punt van overweging is om op de brandstofkosten te willen besparen. Maar er zijn nog veel meer redenen waarom elektrisch rijden in Canada niet echt tot de mogelijkheden behoort.

Om te beginnen zijn er heel erg weinig oplaadpunten. Dat is misschien ook wel logisch als je bedenkt dat het land erg dunbevolkt is. De afstanden tussen oplaadpunten zijn vaak gewoon problematisch. Ook daardoor zal de autokoper zich nog wel eens een keertje extra bedenken alvorens elektrisch te gaan rijden. En dan ook weer, als er zo weinig elektrische auto's zijn, dan is het ook voor de pomphouders niet zakelijk verstandig om een oplaadpunt te bekostigen.

Elektrische auto's, als die al in Canada worden verkocht, vind je eigenlijk alleen in de stedelijke gebieden. Het wil dan ook best lukken op de relatief korte ritten binnen de stad - maar dus niet op de wat langere afstand.

Wat ook meespeelt is Canada's klimaat. Als het bitter koud is, dan functioneren accu's niet zo efficiënt. Tegelijkertijd vreet de autoverwarming extra veel stroom dus ook dat werkt nadelig. Dit probleem speelt minder aan de Westkust want daar is het zelden echt koud - en daar zie je dan ook toch nogal wat elektrische auto's en trouwens ook veel hybride wagens.

De subsidieregeling voor elektrische auto's is bovendien in veel provincies minimaal - en dan wordt de elektrische auto dus niet alleen onpraktisch - maar vooral ook veel te duur.

Men zou dan ook kunnen verwachten dat Canada in dit opzicht op veel landen zal blijven achterlopen. Allemaal geen wonder verder in een olieproducerend land.

Immigratie als "Nanny"

De Federale regering van Canada is weer met een nieuw en verbeterde immigratie-aanbieding gekomen voor personen die als "Nanny" naar Canada willen komen.

Het officiële woord voor "Nanny" is caregiver - je denkt dan aan zorgverlener maar dat dekt de lading slechts gedeeltelijk. De bedoeling is dat je bij Canadezen thuis huishoudelijke klusjes gaat opknappen. De meeste van dit soort baantjes leveren heel weinig op maar je krijgt wel kost en inwoning erbij. De werktijden zijn aanzienlijk en het gaat er over het algemeen om dat je voor de kinderen zorgt en het huishouden redelijk draaiende houdt, zodat de baas zich flink kan concentreren op de eigen carrière. In sommige gevallen gaat het er ook om een wat ouder familielid te helpen.

Als caregiver krijg je een visum voor twee jaar - na afloop kom je dan eventueel in aanmerking voor een meer permanent visum. Er zijn nogal wat caregivers uit de Filippijnen in Canada - die er verder geen punt van maken om voor een zeer gering salaris toch keihard te werken. En vooral om heel vroeg en ook heel laat paraat te zijn en weinig aanspraak te maken op vakantie of verlof.

Het beroep van caregiver, of zo je wilt dus gewoon "Nanny" is een beetje negatief in het nieuws geweest de laatste jaren. Er wordt veel misbruik gemaakt van deze mensen, die vaak slecht de weg kennen in het Canadese rechtssysteem en zich dan ook gewoon laten misbruiken met een werklast en bezoldiging die kant noch wal slaat. Men weet niet beter - zo lijkt het. Schandalig natuurlijk dat er mensen zijn die anderen zo willen misbruiken, maar dat kan overal wel gebeuren.

Desalniettemin kan dit voor sommigen toch een manier zijn om Canada binnen te komen en dan vooral na die eerste twee jaar een wat gemakkelijker visum voor Canada te bemachtigen dan wanneer je helemaal van buitenaf komt.

Grappig is weer dat de Canadese Federale regering dit "plan" met veel bombarie aankondigde alsof ze nu echt ineens een grote groep nieuwkomers een grote dienst doen. Valt wel mee ... dergelijke mogelijkheden bestaan, in vergelijkbare vormen, toch echt al tientallen jaren.

Wat het kostte

(ingezonden) Ik herinner me nog goed die eerste keer hier dat ik iets ging kopen in de winkel en dat ik klaar stond met precies gepast geld. Maar die vlieger ging niet op.

Ofschoon het prijskaartje $9 vermeldde, sloeg de caissière aan en vroeg om $10.35. Er volgde een moment van verbijstering tot ik mij realiseerde dat het hier juist gebruikelijk is om de omzetbelasting niet bij de aangegeven prijzen in te doen maar om die dan later, aan de kassa dus, ineens op te voeren. Zo van "daar kunnen wij ook niets aan doen". Maar betalen moet je.

De verwarring van het moment zal ik nooit vergeten. Waarom, in hemelsnaam, kunnen ze de tax, die iedereen echt gewoon moet betalen, nou niet gewoon bij de prijs in doen? Dat zou toch veel duidelijker zijn. Kennelijk zijn deze praktijken, die bij mij onder de noemer misleiding vallen, gewoon toegestaan, want iedereen doet het zo. Nou, bijna iedereen. Want bijvoorbeeld aan de benzinepomp (en daar zit pas echt veel tax op) is de prijs weer wel inclusief tax. En in de taxi. Maar bijvoorbeeld ook in automaten. Tja, want stel je voor er staat $1 op de kast voor een reep chocolade. Die werp je in. En vervolgens zegt de machine: en nu nog 15 cent tax inwerpen. Ja, zo idioot is het ook weer niet. Ze kùnnen het dus wel, de tax bij de prijs in doen.

Consumenten schijnen zich er, vreemd genoeg, bij te hebben neergelegd. Velen vinden het wel prima zo, dan hebben ze tenminste wat te foeteren op die hoge belastingen. De meesten stellen zich er ook op in. Ze hebben iets gekocht van, zeg $15. Dat kostte het. Plus tax natuurlijk, maar die wordt niet vermeld. Die vergeet men. Ze pochen over hoe weinig ze hebben betaald, want dat doen Canadezen heel graag, over geld praten. Maar de tax, die "bestaat" niet.

Laatst ging een collega van mij naar de WalMart wat dingen kopen. Ik vroeg nog: kun jij dat pannetje uit de brochure voor mij ook meenemen, ik betaal je meteen terug. Aldus is geschied. Kwam ze terug met het pannetje van $10 en deelde mij mee "och ja, de tax, nou laat die maar zitten". Het is haast of de omzetbelasting dan niet bestaat, maar iemand zal hem toch moeten betalen. Wat een raar, ingewikkeld systeem. Op het prijskaartje staat het een, bij de kassa moet je het andere betalen.

Ik kan niet anders zeggen dan dat Europa wat dit betreft echt Canada ver vooruit is. De irritatie en verwarring duren voort. Je weet van te voren niet wat iets eigenlijk kost. Waarom doen ze dat toch nog steeds zo?

Iedereen zijn diploma

Naar de Canadese school gaan, dat loopt eigenlijk voor iedereen goed af - in die zin dat je aan het einde van de rit een diploma krijgt. Vrijwel alle Canadezen hebben dan ook een Highschool diploma.

Alle leerlingen, of ze nu goed kunnen leren of niet, gaan in beginsel naar diezelfde school. Dat is goed voor de integratie. Zelfs kinderen met vrij ernstige leerstoornissen of andere handicaps, gaan in beginsel naar die ene Highschool. Er zit iets in. Diegenen die gemakkelijk en snel kunnen leren, die zien met eigen ogen dat er anderen zijn die met sommige dingen echt moeten zwoegen. Langs de andere kant, zo is althans de gedachtegang, worden diegenen met leerproblemen, juist gestimuleerd om mee te doen.

De vrees is dan, vrij natuurlijk, dat de Canadese school eenheidsworst is. Dat is echter niet het geval. Binnen een school en zeker in de wat latere jaren, wordt er toch gedifferentieerd tussen moeilijkere vakken en de minder studieuze vakken. Het principe blijft wel dat, in principe, iedereen in een tijdvak van een vastgesteld aantal jaren (wijkt af per provincie) naar de afronding wordt klaargestoomd.

Wie richting hogere studies gaat, zal zwaardere vakken kiezen dan diegenen die niet verder willen studeren. Ook in Canada wordt er heel veel verder gestudeerd, inmiddels zelfs door de meeste afgestudeerde Highschool scholieren. Die gaan natuurlijk niet allemaal naar de universiteit maar er zijn heel veel andere scholen voor hogere vakopleidingen.

In tegenstelling tot bijvoorbeeld Engeland, zijn er in Canada vrij weinig privéscholen. Er zijn er enkele, maar de overheersende mening is dat het eigenlijk gezonder is om naar de openbare school te gaan. Ook zijn er wel wat scholen voor kinderen die echt helemaal uit de boot vallen, maar nogmaals: men probeert die echt eerst en vooral in het normale systeem in te passen.

Wie uit een ander land komt en zich in het schoolsysteem moet voegen, wordt vaak goed opgevangen. Dat is enigszins logisch want anders zou het echt een gemeen probleem kunnen zijn voor de nieuwkomers. Er wordt dan, uiteraard, vooral veel aandacht aan taalbijscholing gegeven.

Opvallend is verder ook dat leerlingen die vanuit een andere Canadese provincie verhuizen, enige aanpassingsmoeilijkheden kunnen hebben. Dat komt doordat het onderwijs in beginsel een provinciale aangelegenheid is. Maar ook daarvoor zijn dan weer bijlessen binnen diezelfde Highschool heel gangbaar.

De Canadese economie

Het is moeilijk te vangen hoe het eigenlijk gaat met de Canadese economie maar er worden toch af en toe wel cijfers naar buiten gebracht die enige reden tot zorg geven.

De overheid geeft graag cijfers die ons vertellen hoe het er mee gaat op economisch gebied. Dat moet ook want veel bedrijven richten hun koers min of meer op de algemene trend. Ze stellen zich dan ook bij wanneer dat nodig of wenselijk is. De publicatie van de economische gegevens is telkens een kijkcijferhit. Velen voelen zich er beslist bij betrokken.

Men zegt nu dat er toch al een flink aantal maanden sprake is van een krimpende economie waarbij voor de maanden september, november en december negatieve groei (zoals dat dan tegenwoordig zo fraai wordt genoemd; men bedoelt natuurlijk "krimp" maar dat klinkt zo lullig) hebben laten zien. Hoe nu verder? Wordt het nog erger of zal het weer gaan beteren?

De sectoren die echt gekrompen zijn liggen in de sfeer van industrie en productie maar dan vooral ook olie en olieverwerking. Geen verrassing verder, natuurlijk, want de wereldolieprijs staat al een flink tijdje onder negatieve druk. Er zijn trouwens ook sectoren die het beter doen (inclusief de zo felbegeerde groei) en dat zijn groothandel, internationale handel, de banken en de overheidssector. Waar het echter om gaat is dat er "in totaal" een negatieve beweging is waargenomen die nu al een tijdje voortduurt.

Dit heeft meteen ook zijn weerslag op de Canadese Dollar. Telkens als er negatieve cijfers over de Canadese economie worden gepubliceerd, vooral dan ook als die niet echt verwacht waren, dan treurt de Dollar. Dat is, op zich, goed voor de export. Daarmee heeft de economische krimp dus ook meteen wel een zelfherstellend effect; immers het wordt nu iets makkelijk om goederen te exporteren. Dat zal de economie in de toekomst dan weer een beetje helpen. Althans, zo leggen de economen dat dan vaak graag uit.

En dat is misschien ook wel de teneur van het verhaal. Het gaat dan even niet zo goed, laten we verwachten dat de kwestie zich heel binnenkort weer rechttrekt. Als dat overigens betekent dat de olieprijzen weer gaan aantrekken, dan zit Canada er natuurlijk in ene klap behoorlijk warmpjes bij, letterlijk en figuurlijk.

Even een doktertje kopen

Het is welbekend dat veel Canadezen geen huisarts hebben. Wie verhuist kan maar moeizaam een arts vinden. Ook als huisartsen ooit met pensioen gaan, dan staan de patiënten op straat.

Sommige huisartspraktijken werken met wachtlijsten en het kan jaren duren voordat je opgeroepen wordt. Toch zijn er, ook voor diegenen zonder eigen huisarts, wel voorzieningen. Er zijn inloopklinieken waar je zonder afspraak welkom bent. Je krijgt dan telkens een andere arts en soms moet je uren wachten. Als het echt dringend is kun je je ook bij de nooddienst vervoegen.

Er heerst in Canada, en dat dan vooral in bepaalde streken, een behoorlijk tekort aan artsen. Men probeert daar van alles aan te doen, bijvoorbeeld door artsen uit andere landen aan te trekken. Ook krijgen jonge artsen een bonus aangeboden om zich ergens te vestigen. De nieuwste "oplossing" is nu om artsen uit andere provincies over te kopen. Dit lost het probleem natuurlijk niet echt op want ook die andere provincie zal dan weer proberen elders een doktertje te kopen. Het gehele "systeem" blijft kampen met een gigantisch tekort aan zorgverleners op bijna alle niveaus.

Het echte probleem is natuurlijk dat er niet voldoende opleidingsplaatsen voor medici zijn. Logisch ook weer, want dat zijn erg dure opleidingen voor de universiteiten. Er zijn wel zat kandidaten, maar slechts weinigen worden toegelaten.

Erg naar is vervolgens dat vrij veel afgestudeerden zich vestigen in markten waar meer verdiend kan worden (in de VS dus). Canada lokt zijn artsen uit andere landen terwijl Canadese artsen naar de VS gelokt worden. 

Afwassen met een lapje

(ingezonden) Kwam ik in de keuken terecht bij mensen en bood ik aan om te helpen met afwassen. Netjes toch? Werd me een vies lapje in de hand geduwd waarmee ik aan de slag kon.

Ik heb me even laten uitleggen wat nu eigenlijk de bedoeling was. Nou, je moet dat vieze lapje over de vieze glazen en borden wrijven in lauwwarm water zodat je je handen niet schroeit. En dan is de afwas gedaan. Bah bah, wat een smerig gedoe, alleen dat vieze lapje al. En dat dan bij die lage temperatuur, lieve help zo ben ik niet opgevoed. Groezelig komt alles te voorschijn en bij die lage temperaturen zullen er heel wat bacteriën de strijd wel overleven. Ik stond er een beetje bij te gruwen. Nog nooit van een afwasborstel gehoord?

Gelukkig hebben heel wat Canadezen een vaatwasmachine en daar wordt alles natuurlijk wel goed in schoongemaakt. Maar wat maken die dingen een herrie. Bij de meeste mensen thuis staat dat ding zo luid te schetteren dat je de TV gewoon harder moet zetten. Er zijn natuurlijk wel stillere, modernere apparaten, maar die zijn ook duurder. Ik zie er maar af en toe zo een.

Wat ik dan wel heel slim vind is dat een vaatwasmachine in Canada zijn water uit de warmwaterleiding haalt, dus niet uit de koude. Dat schiet flink op want dan staat het apparaat niet langdurig het water alleen maar op te warmen. Dat hebben ze goed bedacht. Zo is de vaat in misschien wel de halve tijd gepiept.

Datzelfde kunstje passen ze toe bij de wasmachine. Die zit zowel aan het warme als het koude leidingwater aangesloten. Ook die hoeft dus niet het water zelf te verwarmen, gaat ook weer een stuk sneller. Voor de hoofdwas pakt die uit de warme kraan, eventueel met wat koud erbij gemengd. Voor de spoeling pakt die wel efficiënt dan juist het koude water. Ook dit gaat allemaal lekker vlot, veel sneller in ieder geval dan ik gewend was.

Nog steeds kun je in Canada van die super-ouderwetse schoepenwasmachines kopen, uit grootmoeders tijd. Ja, zo zijn ze dat nog gewend, denk ik dan. De moderne, zuinige voorladers komen nu ook wel in zwang maar men kijkt er soms nog maar raar tegenaan. Wat bovendien opvalt is de gigantische omvang van de apparaten hier. Zowel de wasmachine als de droogtrommel zijn enorm. Dat schiet zo echt lekker op.

Wat dus opvalt is dat zelfs deze eenvoudige dingen in Canada toch wel een beetje anders zijn. Met enige gewenning zijn de huishoudklussen verder geen enkel probleem.

Tuberculose in Canada

Gelukkig hebben we het over een grotendeels uitgeroeide aandoening, ook in Canada. Maar dat was ooit wel eens anders - en eigenlijk nog niet eens zo heel erg lang geleden.

Voor tuberculose zijn enorm veel benamingen die allemaal min of meer hetzelfde betekenen. Denk aan tering, TBC, TB en zelfs pleuritis. In het Engels kon het nog grover: men noemde het wel "consumption". Nog altijd komt het vrij regelmatig voor in sommige niet-Westerse landen en zelfs, heel af en toe, in onze werelddelen.

Toen mensen uit Europa naar Canada kwamen, namen ze ook veel ziektes mee die heel gewoon waren en waar men vaak min of meer immuun voor was geworden. Dit, in tegenstelling tot de stammen die men hier aantrof, die vaak massaal ziek werden of zelfs snel overleden, bijvoorbeeld aan tuberculose. Het beruchtste verhaal is dat van de Biothuks, een grote Indianenstam, die eigenlijk geheel is verdwenen, onder andere door Westerse ziektes.

Nog in de periode rond de Tweede Wereldoorlog was tuberculose een angstige ziekte die de mensen bezighield. Ook weer (of nog steeds) werden juist veel Indianen en Eskimo's in de afgelegen gebieden, er af en toe nog ernstig ziek van. Wel begon toen de Canadese Federale overheid de kwestie aan te pakken - want het waren echt niet zo humane toestanden. Hele dorpen werden getest op de ziekte en diegenen met het bekende ziektebeeld werden weggevoerd naar sanatoria in een heel andere omgeving. Dit werd, wellicht, met de beste bedoelingen gedaan.

Toch verwijten velen nu de Canadese Federale regering dat al die massa-verslepingen en verplegingen niet erg netjes werden uitgevoerd. Men had het beter kunnen doen, zo is een vrij algemene mening, heden ten dage. Dat is natuurlijk nogal gemakkelijk om te zeggen, zo'n 75 jaar later. Het is wellicht moeilijk voorstelbaar hoe de algemene omstandigheden toen werden gezien.

Desalniettemin heeft de Canadese Premier Trudeau het officiële boetekleed aangetrokken en zich, namens de regering, verontschuldigd voor de behandeling van toen. Wellicht wel wat laat, maar toch netjes.

Waarom zou je iets anders willen?

Canadezen zijn veelal aartsconservatieve mensen die niets liever willen dan dat alles bij het oude blijft. Al die nieuwe fratsen, da's maar niks. Zoals het in grootvader's tijd ging, dat was pas fijn.

Om echt aartsconservatief te zijn, is dat niet iets voor heel oude mensen? Niet in Canada. Het zal je opvallen dat juist de jonge mensen vaak heel star zijn in hun opvattingen en manier van doen. Dingen moeten gedaan worden juist op één bepaalde manier en een andere zienswijze is haast ondenkbaar. Want hun manier is de beste. Nee, niet alleen de beste, eigenlijk de enige. Doe je het anders, dan word je maar raar aangekeken.

Dat streng behoudende, waar komt dat vandaan en hoe komen ze eraan? Het zal wel aan de opvoeding liggen, het schoolsysteem en misschien zelfs wel aan de gehele samenleving in Canada alsmede de houding van de overheid. Vrij krampachtig houdt men zich vast aan hoe het is en hoe het was - zonder nieuwe inzichten zelfs maar te overwegen.

Zo blijft men streng vasthouden aan de gedachte dat mobiele zendmasten slecht zijn. Dat is een prachtig voorbeeld eigenlijk want door die tegen te houden wordt er meteen een boel vooruitgang stopgezet. Ook blijft men stug autorijden ofschoon we tegenwoordig wel weten dat dit anders kan en moet. Zo wordt er op school nog steeds het zelfde onderwezen als tientallen jaren geleden. Men houdt op heel veel vlakken het moderne gewoon tegen.

Dat Canadezen bijzonder chauvinistisch zijn, dat was al bekend. Dit gaat nog een heel stuk verder. Zo zal men huiveren van de gedachte om iets, wat dan ook, te gaan doen zoals in een ander land. Want zoals het in Canada gaat, tja dat is toch al het beste en om van een ander (land) te leren, dat is onnodig. Canadezen weten immers dat hun land het beste ter wereld is, dus ...

Als blijkt, in Canada, dat je uit een ander land afkomstig bent (en heus, dat kunnen ze meteen horen en zien en ook blijven horen en zien), dan word je haast met medelijden bejegend. Jij kunt er natuurlijk ook niks aan doen dat je "daar" vandaan komt, dus pas je maar snel aan. Wees ook maar dankbaar dat je Canada in mag. Jij boft toch maar want de meesten komen er niet eens in.

De combinatie van chauvinisme en conservatisme is voor de nieuwkomer even wennen, misschien zelfs wel schrikken. Maar toch is het eigenlijk wel geruststellend een flinke stap terug in de tijd te kunnen doen. In Canada hoef je in ieder geval niet te bangen voor plotselinge verandering.

De ingebouwde stofzuiger

In veel Canadese huizen zul je een ingebouwde stofzuiger aantreffen. Dat is eigenlijk een heel goed idee - en er is nog een bijkomend voordeel, je hoeft hem niet apart aan te schaffen.

Het klinkt misschien even heel raar, een ingeboude stofzuiger maar dat valt uiteindelijk wel mee. De eigenlijke stofzuiger zit dan ergens in het huis en met buizen die netjes in de muren zijn weggewerkt kun je dan overal in het hele huis de slang aansluiten. Dat is erg handig. Niet alleen hoef je de eigenlijke stofzuiger niet rond te zeulen (maar alleen de slang) maar het is ook een stuk stiller. De motor zit ver weg. Het zuigt ook een stuk krachtiger want je maakt gebruik van een haast industriële motor. Bovendien wordt de afgewerkte lucht via een filter naar buiten afgevoerd, zodat het ook nog eens hygiënischer is.

Heel veel koophuizen hebben zo'n ingebouwde stofzuiger, zeker de nieuwere. Ook in appartementen tref je ze vrij veel aan. Zelfs in huurwoningen worden ze nog wel eens standaard ingebouwd. Daar zit wat in, want iedereen heeft toch echt een stofzuiger nodig. En de huisbaas weet ook wel: als je het schoonmaken gemakkelijk maakt, dan heb je een grotere kans dat je bezit niet wordt uitgeleefd door de huurders.

Canadezen noemen de ingebouwde stofzuiger: Central Vac, soms afgekort tot CV. Staat dus voor Central Vacuum Cleaner. Dat klopt, want hij werkt inderdaad volgens het principe van het relatieve vacuüm.

Canadezen houden trouwens van snufjes in en rond het huis. Wat je al niet aantreft als je op zoektocht gaat is enorm. Vooral als je bij mensen in de schuur of garage mag kijken, dan zie je vaak veel toestellen die de mensen echt nooit of slechts heel zelden gebruiken. Wat te denken van een kettingzaag. Ja, die moet je toch echt wel hebben voor als er ooit eens een boom omvalt. Of een hoge-druk reiniger om de pui eens in de drie jaar te reinigen. Dat soort dingen, voor veel mannen "speeltjes", hebben Canadezen erg graag in groten getale.

Binnenshuis hebben velen ook de keuken volstaan met apparaten die eigenlijk niet nodig zijn. Een elektrische snijmachine, een automatische fruitpers en een wafelijzer zijn geen uitzonderingen. Dit dus afgezien van de dubbele of driedubbele ovens, koelkasten en spoelbakken. Eigenlijk kan het niet op. Het is een statussymbool om vooral veel meer te hebben dan je nodig hebt. Door het bij de buren gezien te hebben, is er meteen vraag gecreëerd. Klinkt misschien zielig, maar zo gaat het wel.

Dit is dus in het land waar ze vaatwasmachines en automatische garage-deur openers in veel huizen hadden, nog lang voordat wij er zelfs maar van hadden gehoord. Men noemt dit wel vooruitgang.

Staatsburgers en paspoorten

Een veel gehoord misverstand is dat je ook een paspoort hebt als je van een land staatsburger bent. Dat is, als je even over nadenkt, helemaal niet juist. Je hebt er misschien wel récht op, op een paspoort.

Een ander misverstand is, als je een paspoort hebt van een land, dat je dan dus ook staatsburger bent. Meestal wel, maar er zijn zo wat vrij schrijnende gevallen bekend van mensen die dit verkeerd hebben ingeschat. 

Neem nou dit geval: wie kiest voor Canadian Citizenship geeft daarbij vaak ook het staatsburgerschap van het land van afkomst op. Nederlanders (tenzij je in een uitzonderingscategorie valt) horen daarbij. Zodra je vrijwillig Canadees wordt, ben je in principe Nederlander-af.

Stel nu dat je nietsvermoedend op reis gaat na de blijde gebeurtenis (de Canadian Citizenship ceremony) en je Nederlandse paspoort is nog lang niet verlopen - "dus" je hebt nog geen Canadees paspoort aangevraagd. Je komt aan bij de Nederlandse grens. Dan sta je daar dus met een paspoort van een land waarvan je geen staatsburger meer bent. Als men daar achter komt, dan kun je boetes en een aanhouding tegemoet zien. En je Nederlandse paspoort is gewoon ongeldig en wordt ter plaatse ingevorderd. Wat dan? Je bent een Canadees zonder paspoort!

Of stel dat je ongemerkt Europa in kunt en ook weer uit. Je komt dan als Canadees bij de Canadese douane aan met een "buitenlands" paspoort. Ook dat is streng verboden. De Canadese wet schrijft dwingend voor dat een ieder die Canada binnenkomt én de Canadese nationaliteit heeft ook een Canadese pas moet hebben - een buitenlandse pas is niet toegestaan. Ook niet "een keertje". Dus zelfs als je een dubbele nationaliteit zou hebben, dan nog mag je Canada niet in met een paspoort van een ander land.

Dus nogmaals: staatsburgerschap en paspoort van een land ... ze zijn niet automatisch met elkaar verbonden. Let er even op, vooral als je op reis gaat. Want er gelden verschillende regels in verschillende landen.

Goedkoop bellen "Long Distance"

Wie al een tijdje in Canada woont herkent de bedenkelijke blikken wel van mensen als er een "long distance" telefoontje gepleegd moest worden - want die waren duur.

De tijden zijn veranderd en "long distance"telefoonkosten zijn eigenlijk verleden tijd, al moet je soms nog wel een beetje oppassen. Hoe het was, dat was ook eigenlijk verschrikkelijk. Je moest gewoon afrekenen met tarieven die wel opliepen tot $1 per minuut, vaak zelfs voor gesprekken met het nabije dorp. Tarieven buiten Canada waren nog gruwelijker.

Het Internet heeft dit eigenlijk opgelost. Om te bellen via een "app" naar een andere "app" ergens op aarde is, in beginsel, nu gratis. Met Facetime en Messenger, Hangouts en Skype bel je voor niets - en je kunt zelfs WhatsApp gebruiken in Canada, ofschoon weinigen dat hier nog maar echt kennen. Het is wel handig om daarmee met mensen in Europa te communiceren.

Doordat het Internet het voor niets doet, zijn ook de mobiele telefoonbedrijven veelal overstag gegaan, althans voor telefoneren binnen Canada. Je kunt nu bij de meeste bedrijven en met de meeste "Calling Plans" wel gratis binnen Canada telefoneren - maar ze vatten je toch weer goed als je naar het buitenland belt. Dan zijn er ineens toch weer vrij vette tarieven. Daar kun je dan wel weer een pakketje voor kopen, maar het blijft opletten geblazen. Bel je zonder het eerst na te kijken, dan komt geheid de rekening en die kan gepeperd zijn.

Als je met een Canadese telefoon naar het buitenland gaat, dan moet je ook erg goed oppassen voor "roaming charges" en natuurlijk weer die "long distance" gesprekskosten. Ook daar kun je vaak een pakket voor kopen en de kosten afdekken per dag of voor een periode. Dat is al snel niet meer echt goedkoop maar bijna altijd beter dan per-gesprek en per-Mb te moeten betalen.

Wie in Canada nog met een vaste telefoon belt, krijgt af en toe wel te maken met "long distance" tarieven. De klanten hebben heus alternatieven maar sommigen pakken soms nog gewoon de telefoon en bellen - want zo is men het gewend. De meeste vaste telefoonmaatschappijen maken daar schandalig misbruik van en sturen je grif rekeningen, na afloop uiteraard, die niet meer van deze tijd zijn. Het blijft dus oppassen.

Eenzelfde verhaal blijft van toepassing als je met een Europese telefoon in Canada rondloopt. Ook dat kan snel duur worden. Ze houden de tarievenstructuur met opzet ingewikkeld, zodat jij er af en toe toch lekker weer ouderwets intuint.

De grote Amerikaanse liefde

(ingezonden) Ja, hoe zit dat nu eigenlijk. Zijn Canadezen nou juist grote aanbidders van De Amerikaanse Droom of kijken ze er met gepaste afkeer naar, of misschien zelfs wel beide?

Het antwoord weet ik nog steeds niet maar één ding is zeker, het hangt er een beetje van af met wie je spreekt en in welke kringen je je begeeft. Hoe dan ook zijn er een boel Canadezen die erg afgeven op de VS. Ze weten vaak ook feilloos de punten op te dreunen waar Canada de VS ver vooruit is: onderwijs, openbare ziekenzorg, regulering van vuurwapens, vluchtelingenhulp ... het lijstje is voor sommigen zelfs nog langer.

Veel Canadezen kijken toch wel liefdevol naar de Verenigde Staten. Ze praten dan ook gewoon mee met de slogan "The Land of the Free", wat mijns inziens daar trouwens helemaal niet klopt, tenzij je barst van de centen. Canadezen vinden het geweldig dat de belastingen lager zijn in de VS en trouwens ook dat een boel dingen er goedkoper zijn dan "thuis". Velen gaan zo ook hun inkopen doen bezuiden de grens. Dat kan, afhankelijk van de situatie van de wisselkoers, een vrij profijtelijke onderneming zijn.

Ik heb weinig medestanders van Dictator Trump gevonden in Canada. De meesten vinden hem maar een belachelijke clown. Een haatzaaier. En een onkundig leider, eigenlijk helemaal geen leider maar meer een onruststoker. Veel Amerikanen vinden dat kennelijk geweldig, ze hebben die idioot dan toch maar mooi verkozen, maar de meeste Canadezen vinden hem eng, gevaarlijk, onaantrekkelijk en wie weet wat nog meer. Mag je vast hier niet zeggen, doe ik dan ook maar verder niet.

Veel Canadezen gaan toch op vakantie naar de VS. Velen blijven maandenlang weg om te overwinteren. Nogal logisch natuurlijk, want het kan bitterkoud worden in Canada en dat is voor veel ouderen bezwaarlijk. Wij brengen zo bakken vol geld mee naar dat land. Die centen worden, deels, graag geherinvesteerd in de Amerikaanse gevechtsmachine. Toch al het sterkste leger ter wereld, althans naar hun eigen zeggen. Laten we daar vooral nog wat extra toe bijdragen.

Hoe ik er tegenaan kijk? Ja, dat is toch al wel duidelijk, denk ik. Ik zou willen dat Trump zijn muur niet aan de zuidkant van zijn land bouwde maar aan de noordkant. Onzinnig natuurlijk, want het "gevaar" komt zeker niet uit het noorden. Alhoewel, als je Trump zo af en toe hoort praten, dan zou je heus geloven dat wij een behoorlijk kwaad land zijn. Maar och, dat zijn alle landen volgens hem, behalve natuurlijk de Heerlijke Verenigde Staten.

Overigens ken ik persoonlijk veel Amerikanen en dat zijn vaak heel warme en hartelijke, belangstellende mensen. Het is meer "het land" en natuurlijk de leiders, waar we een beetje sceptisch tegenaan kijken hier, geloof ik.

Moddervet of perfect afgetraind

Ook in Canada wordt er inmiddels vaak op aangestuurd dat lichaamsbeweging goed voor je is en dat gezond eten echt kan helpen om je beter te voelen en om minder kwaaltjes te krijgen.

Met een kantoorbaan en een autorit van 't werk naar huis zit je alleen maar stil dus gaan best velen naar de "gym" (sportschool). Ook zijn tegenwoordig dansscholen vrij populair. Men wordt daar opgezweept met luide "muziek" om in beweging te komen. Tevens wordt yoga best veel bedreven en is de vechtkunst (martial arts) vrij populair.

En dan ... gezonder eten. In de supermarkt zijn er hele schappen met wat betere voeding. Van biologische groenten tot uitgebreide vegetarische producten, het is big business om aan het streven naar een gezonder leven mee te doen. Bijna alle restaurants bieden ook graag een aantal uitgekiende keuzes om met de tijd mee te gaan.

Toch zijn de gezond levende Canadezen echt nog in de minderheid. Heel erg veel Canadezen eten wat ze maar willen, wanneer ze dat maar willen. Er wordt dus heel veel vet, zout, suiker en bewerkt voedsel verstouwd. Daar komt de luie manier van leven nog bij: je pakt de auto voor alles.

Ruwweg kan men zeggen dat in de rijkere streken van het land, de meeste gezonde mensen wonen, de meeste sportscholen zijn te vinden en de kwaliteit van het eten het best is. Met andere woorden: in de armere delen van het land wordt er slechter gegeten, minder bewogen en wonen de meeste ongezonde mensen. Kijk daar maar eens in een "mall": velen zijn vet en lopen te waggelen. Schokkend gewoon.

De middenmoot (niet ongezond maar ook niet driftig gezond) bestaat haast niet. Je streeft ofwel vrij fanatiek een bewust gezonder leven na of het kan je echt geen barst schelen en je laat jezelf helemaal gaan.

Je past je aan en toch ...

De meeste immigranten van Europese afkomst zouden dat zinnetje gemakkelijk kunnen afmaken. Je past je aan en toch ... weten Canadezen bijna meteen dat je een nieuwkomer bent.

Stel, je bent een standaard-Europees (wat dat ook moge wezen) en je bevindt je in een groep met "gewone" Canadezen, dan nog weten ze bijna allemaal en ook bijna meteen dat jij de nieuwkomer bent. Hoe kun je je aanpassen zodat je er wat meer bij hoort - want dat is toch wel een wens van veel immigranten, om niet meer overduidelijk als buitenlander/nieuwkomer herkend te worden? Je hoeft niet eens je mond open te doen (je accent zou dan duidelijk zijn). Hoe zien ze het?

Het is wellicht de lichte aarzeling waarmee je je presenteert, misschien een beetje gereserveerd en bescheiden. Maar ook kan het 't feit zijn dat je vrij lang bent, althans meestal de langste in een groep met Canadezen. Of dat je je "anders" kleedt? Inderdaad moet je je kleding aanpassen om er althans op het eerste gezicht enigszins bij te horen. Immers, dat je lang bent, daar is niet echt wat aan te doen.

Jaren later is het precies omgekeerd. Dan kun je vrijwel altijd meteen zien van mensen of ze op bezoek zijn of anderszins nieuw in de streek. Of dat ze er al heel lang wonen. Een Europeaan op vakantie, die pik je er zo uit. Nette, passende kleding die meestal nieuw is, goed schoeisel en niet te vergeten die ietwat onderzoekende blik. Europeanen, vooral Duitsers, praten vaak zachtjes met elkaar. Dat is bij velen en zeker bij Canadezen wel anders. Die zijn niet bescheiden, die zijn juist extra luid want ze moeten gehoord worden. Zo hoort dat hier.

Dus ... aanpassen is je motto. Want om altijd meteen gespot te worden, daar gaat de lol snel van af. Kleding moet niet te nieuw en niet te duur zijn, liefst een maatje te groot - of te klein, dat mag ook. Kleuren en stijl hoeven niet te kloppen. Schoenen dienen afgetrapt te zijn. En je houding, ja die moet je ook wel aanpassen om er bij te horen. Misschien proberen ietsje losser te doen. Niet te recht-op proberen te lopen, het is moeilijk in een paar woorden te omschrijven.

Er bij horen is uiteindelijk best belangrijk, maar het kan je nooit helemaal lukken. Je bent immers echt elders opgegroeid. En eerlijk is eerlijk, hoe je er uit ziet, daar is snel wel wat aan te doen. Maar hoe je klinkt, dat is een ander verhaal. Tot in lengte van dagen zal men wel blijven horen dat je "een accent" hebt. Het vogeltje blijft zingen zoals het gebekt is.

Een patatje mét?

(ingezonden) Eigenlijk verbaasde het me niet dat je in Canada geen "patatje mét" kunt kopen. Ook zo'n grote buil met lekker kleffe Belgische frieten, daar zoek je hier vergeefs naar.

Nogal wiedes natuurlijk, want Canadezen eten liever gezonder, niet dan? Grapje, hoor, Canadezen zijn juist gruwelijk slechte eters ... veel vet, suiker, zout en absoluut té grote porties. Ik zie het toch echt goed dat er heel veel mensen hier rondlopen die wij "obees" zouden noemen. Spekvet dus, met een duidelijk eetprobleem in verreweg de meeste gevallen.

En daar sta ik dan met mijn verzoek om een patatje mét en graag ook een kroketje. Kan niet in Canada. Wel kun je op heel veel plaatsen patat bij je eten krijgen. Je hebt dan meestal de keuze tussen aardappelpuree, rijst of fries, zoals men die dan noemt. Bij de fast-food restaurants heb je die keuze niet eens. Je krijgt gewoon fries want die zitten bij de aanbieding in. Zelfs als er wel keuze bestaat, dan neemt toch vrijwel iedereen de fries. En wat krijg je dan?

De Canadese patat is er in alle mogelijke soorten en variaties. Dikke, dunne, lange, dubbel-gefrituurde, zelf-gesneden, fabrieksproducten, het is en blijft een verrassing. Hier en daar kun je zelfs patat krijgen van yam(een eetbare wortelknol die een wat zoete patat maakt) - best leuk om eens te proberen maar ik raad ze niet aan omdat die zoete smaak toch echt niet past bij patat, maar dat vind ik zelf dus. Een algemene klacht van Canadese patat vind ik dat die heel vaak te lang wordt doorgebakken. Ik heb er zelfs al, om die reden, van teruggestuurd. Daar staan ze dan wel even bij te kijken, want donkerbruine patat is toch extra lekker? Ja misschien wel, maar ook extra ongezond hoor.

En het mét deel van je bestelling (patatje mét)? Nou, je kunt ketchup krijgen. Dat is een soort zoete saus met rode kleurstof die je aan tomaten doet denken. Ik vind 'm behoorlijk vies. Eventueel kun je eens azijn proberen, dat is dan een uit Engeland overgewaaide traditie. Hier en daar zelfs moutazijn, gaat ook nog wel. Maar gewoon een portie mayonaise? Daar moet je niet om vragen, ze kijken je aan alsof je hoorntjes hebt.

Een heel bijzonder stukje Canada

De Canadese provincie Newfoundland wordt eigenlijk maar zelden genoemd; dit is temeer opmerkelijk daar het toch echt de Canadese provincie is die het dichtst bij Europa is gelegen.

De benaming alleen al. Je zegt niet NewFOUNDland, dat is echt fout. Je spreekt uit (fonetisch) NOE-f'n-lent met de klemtoon juist op de eerste lettergreep. Zo zegt iedereen in Newfoundland het, dus dat is dan "de" uitspraak die je hoort te gebruiken. Enkele jaren geleden is het stuk vasteland dat ook bij deze provincie hoort (Labrador) in de officiële naam genomen zodat de gehele provincie nu aangeduid wordt als Newfoundland and Labrador. Grappig: NL in het kort; en dat is ook de meest gebruikelijke afkorting - kijk je toch van op.

Het is een enorm stuk grond waar we het over hebben (400.000 km²) en daarmee zo'n tien keer Nederland of België. Er wonen een half Miljoen mensen waarvan de helft in het stedelijk gebied van de hoofdstad St. John's. Buiten de grote stad is de bevolkingsdichtheid dan ook minimaal. Uitgestrekte gebieden zijn, in feite, onbewoond. Dichte bossen, enorme rotsachtige gebieden en een uitgebreid dierenbestand zijn kenmerkend, maar het is vooral de eindeloze kustlijn waar mensen van in vervoering raken. De afgelegen historische vissersdorpjes maken het plaatje echt af.

Deze provincie zou ook als een heuse aanrader kunnen gelden voor wie iets helemaal wil opbouwen. Er is hier nog zo weinig dus de mogelijkheden om wat ondernemerschap te tonen zijn enorm. Het is ook een omgeving die je als een echte levensstijlkeuze kunt aanduiden. Iedereen heeft tijd, de mensen zijn ontzettend vriendelijk en de gemeenschapszin is opmerkelijk.

Je kunt bovendien een heel toeristisch boek volschrijven over deze gigantische provincie - dus dat moeten we hier maar niet proberen in enkele volzinnen te doen. Maar even zonder dollen. Het is misschien toch een idee om hier eens te gaan kijken of althans er meer over te lezen. Het is best een aanrader!

Heb je een aanbieding voor de feestdagen of een wekelijkse speciale aanbieding? Maak er hier reclame voor, zodat mensen weten waar ze terecht kunnen voor een koopje.

Goedkoop bellen "Long Distance"

Wie al een tijdje in Canada woont herkent de bedenkelijke blikken wel van mensen als er een "long distance" telefoontje gepleegd moest worden - want die waren duur.

De tijden zijn veranderd en "long distance"telefoonkosten zijn eigenlijk verleden tijd, al moet je soms nog wel een beetje oppassen. Hoe het was, dat was ook eigenlijk verschrikkelijk. Je moest gewoon afrekenen met tarieven die wel opliepen tot $1 per minuut, vaak zelfs voor gesprekken met het nabije dorp. Tarieven buiten Canada waren nog gruwelijker.

Het Internet heeft dit eigenlijk opgelost. Om te bellen via een "app" naar een andere "app" ergens op aarde is, in beginsel, nu gratis. Met Facetime en Messenger, Hangouts en Skype bel je voor niets - en je kunt zelfs WhatsApp gebruiken in Canada, ofschoon weinigen dat hier nog maar echt kennen. Het is wel handig om daarmee met mensen in Europa te communiceren.

Doordat het Internet het voor niets doet, zijn ook de mobiele telefoonbedrijven veelal overstag gegaan, althans voor telefoneren binnen Canada. Je kunt nu bij de meeste bedrijven en met de meeste "Calling Plans" wel gratis binnen Canada telefoneren - maar ze vatten je toch weer goed als je naar het buitenland belt. Dan zijn er ineens toch weer vrij vette tarieven. Daar kun je dan wel weer een pakketje voor kopen, maar het blijft opletten geblazen. Bel je zonder het eerst na te kijken, dan komt geheid de rekening en die kan gepeperd zijn.

Als je met een Canadese telefoon naar het buitenland gaat, dan moet je ook erg goed oppassen voor "roaming charges" en natuurlijk weer die "long distance" gesprekskosten. Ook daar kun je vaak een pakket voor kopen en de kosten afdekken per dag of voor een periode. Dat is al snel niet meer echt goedkoop maar bijna altijd beter dan per-gesprek en per-Mb te moeten betalen.

Wie in Canada nog met een vaste telefoon belt, krijgt af en toe wel te maken met "long distance" tarieven. De klanten hebben heus alternatieven maar sommigen pakken soms nog gewoon de telefoon en bellen - want zo is men het gewend. De meeste vaste telefoonmaatschappijen maken daar schandalig misbruik van en sturen je grif rekeningen, na afloop uiteraard, die niet meer van deze tijd zijn. Het blijft dus oppassen.

Eenzelfde verhaal blijft van toepassing als je met een Europese telefoon in Canada rondloopt. Ook dat kan snel duur worden. Ze houden de tarievenstructuur met opzet ingewikkeld, zodat jij er af en toe toch lekker weer ouderwets intuint.

De grote Amerikaanse liefde

(ingezonden) Ja, hoe zit dat nu eigenlijk. Zijn Canadezen nou juist grote aanbidders van De Amerikaanse Droom of kijken ze er met gepaste afkeer naar, of misschien zelfs wel beide?

Het antwoord weet ik nog steeds niet maar één ding is zeker, het hangt er een beetje van af met wie je spreekt en in welke kringen je je begeeft. Hoe dan ook zijn er een boel Canadezen die erg afgeven op de VS. Ze weten vaak ook feilloos de punten op te dreunen waar Canada de VS ver vooruit is: onderwijs, openbare ziekenzorg, regulering van vuurwapens, vluchtelingenhulp ... het lijstje is voor sommigen zelfs nog langer.

Veel Canadezen kijken toch wel liefdevol naar de Verenigde Staten. Ze praten dan ook gewoon mee met de slogan "The Land of the Free", wat mijns inziens daar trouwens helemaal niet klopt, tenzij je barst van de centen. Canadezen vinden het geweldig dat de belastingen lager zijn in de VS en trouwens ook dat een boel dingen er goedkoper zijn dan "thuis". Velen gaan zo ook hun inkopen doen bezuiden de grens. Dat kan, afhankelijk van de situatie van de wisselkoers, een vrij profijtelijke onderneming zijn.

Ik heb weinig medestanders van Dictator Trump gevonden in Canada. De meesten vinden hem maar een belachelijke clown. Een haatzaaier. En een onkundig leider, eigenlijk helemaal geen leider maar meer een onruststoker. Veel Amerikanen vinden dat kennelijk geweldig, ze hebben die idioot dan toch maar mooi verkozen, maar de meeste Canadezen vinden hem eng, gevaarlijk, onaantrekkelijk en wie weet wat nog meer. Mag je vast hier niet zeggen, doe ik dan ook maar verder niet.

Veel Canadezen gaan toch op vakantie naar de VS. Velen blijven maandenlang weg om te overwinteren. Nogal logisch natuurlijk, want het kan bitterkoud worden in Canada en dat is voor veel ouderen bezwaarlijk. Wij brengen zo bakken vol geld mee naar dat land. Die centen worden, deels, graag geherinvesteerd in de Amerikaanse gevechtsmachine. Toch al het sterkste leger ter wereld, althans naar hun eigen zeggen. Laten we daar vooral nog wat extra toe bijdragen.

Hoe ik er tegenaan kijk? Ja, dat is toch al wel duidelijk, denk ik. Ik zou willen dat Trump zijn muur niet aan de zuidkant van zijn land bouwde maar aan de noordkant. Onzinnig natuurlijk, want het "gevaar" komt zeker niet uit het noorden. Alhoewel, als je Trump zo af en toe hoort praten, dan zou je heus geloven dat wij een behoorlijk kwaad land zijn. Maar och, dat zijn alle landen volgens hem, behalve natuurlijk de Heerlijke Verenigde Staten.

Overigens ken ik persoonlijk veel Amerikanen en dat zijn vaak heel warme en hartelijke, belangstellende mensen. Het is meer "het land" en natuurlijk de leiders, waar we een beetje sceptisch tegenaan kijken hier, geloof ik.

Moddervet of perfect afgetraind

Ook in Canada wordt er inmiddels vaak op aangestuurd dat lichaamsbeweging goed voor je is en dat gezond eten echt kan helpen om je beter te voelen en om minder kwaaltjes te krijgen.

Met een kantoorbaan en een autorit van 't werk naar huis zit je alleen maar stil dus gaan best velen naar de "gym" (sportschool). Ook zijn tegenwoordig dansscholen vrij populair. Men wordt daar opgezweept met luide "muziek" om in beweging te komen. Tevens wordt yoga best veel bedreven en is de vechtkunst (martial arts) vrij populair.

En dan ... gezonder eten. In de supermarkt zijn er hele schappen met wat betere voeding. Van biologische groenten tot uitgebreide vegetarische producten, het is big business om aan het streven naar een gezonder leven mee te doen. Bijna alle restaurants bieden ook graag een aantal uitgekiende keuzes om met de tijd mee te gaan.

Toch zijn de gezond levende Canadezen echt nog in de minderheid. Heel erg veel Canadezen eten wat ze maar willen, wanneer ze dat maar willen. Er wordt dus heel veel vet, zout, suiker en bewerkt voedsel verstouwd. Daar komt de luie manier van leven nog bij: je pakt de auto voor alles.

Ruwweg kan men zeggen dat in de rijkere streken van het land, de meeste gezonde mensen wonen, de meeste sportscholen zijn te vinden en de kwaliteit van het eten het best is. Met andere woorden: in de armere delen van het land wordt er slechter gegeten, minder bewogen en wonen de meeste ongezonde mensen. Kijk daar maar eens in een "mall": velen zijn vet en lopen te waggelen. Schokkend gewoon.

De middenmoot (niet ongezond maar ook niet driftig gezond) bestaat haast niet. Je streeft ofwel vrij fanatiek een bewust gezonder leven na of het kan je echt geen barst schelen en je laat jezelf helemaal gaan.

Je past je aan en toch ...

De meeste immigranten van Europese afkomst zouden dat zinnetje gemakkelijk kunnen afmaken. Je past je aan en toch ... weten Canadezen bijna meteen dat je een nieuwkomer bent.

Stel, je bent een standaard-Europees (wat dat ook moge wezen) en je bevindt je in een groep met "gewone" Canadezen, dan nog weten ze bijna allemaal en ook bijna meteen dat jij de nieuwkomer bent. Hoe kun je je aanpassen zodat je er wat meer bij hoort - want dat is toch wel een wens van veel immigranten, om niet meer overduidelijk als buitenlander/nieuwkomer herkend te worden? Je hoeft niet eens je mond open te doen (je accent zou dan duidelijk zijn). Hoe zien ze het?

Het is wellicht de lichte aarzeling waarmee je je presenteert, misschien een beetje gereserveerd en bescheiden. Maar ook kan het 't feit zijn dat je vrij lang bent, althans meestal de langste in een groep met Canadezen. Of dat je je "anders" kleedt? Inderdaad moet je je kleding aanpassen om er althans op het eerste gezicht enigszins bij te horen. Immers, dat je lang bent, daar is niet echt wat aan te doen.

Jaren later is het precies omgekeerd. Dan kun je vrijwel altijd meteen zien van mensen of ze op bezoek zijn of anderszins nieuw in de streek. Of dat ze er al heel lang wonen. Een Europeaan op vakantie, die pik je er zo uit. Nette, passende kleding die meestal nieuw is, goed schoeisel en niet te vergeten die ietwat onderzoekende blik. Europeanen, vooral Duitsers, praten vaak zachtjes met elkaar. Dat is bij velen en zeker bij Canadezen wel anders. Die zijn niet bescheiden, die zijn juist extra luid want ze moeten gehoord worden. Zo hoort dat hier.

Dus ... aanpassen is je motto. Want om altijd meteen gespot te worden, daar gaat de lol snel van af. Kleding moet niet te nieuw en niet te duur zijn, liefst een maatje te groot - of te klein, dat mag ook. Kleuren en stijl hoeven niet te kloppen. Schoenen dienen afgetrapt te zijn. En je houding, ja die moet je ook wel aanpassen om er bij te horen. Misschien proberen ietsje losser te doen. Niet te recht-op proberen te lopen, het is moeilijk in een paar woorden te omschrijven.

Er bij horen is uiteindelijk best belangrijk, maar het kan je nooit helemaal lukken. Je bent immers echt elders opgegroeid. En eerlijk is eerlijk, hoe je er uit ziet, daar is snel wel wat aan te doen. Maar hoe je klinkt, dat is een ander verhaal. Tot in lengte van dagen zal men wel blijven horen dat je "een accent" hebt. Het vogeltje blijft zingen zoals het gebekt is.

Een patatje mét?

(ingezonden) Eigenlijk verbaasde het me niet dat je in Canada geen "patatje mét" kunt kopen. Ook zo'n grote buil met lekker kleffe Belgische frieten, daar zoek je hier vergeefs naar.

Nogal wiedes natuurlijk, want Canadezen eten liever gezonder, niet dan? Grapje, hoor, Canadezen zijn juist gruwelijk slechte eters ... veel vet, suiker, zout en absoluut té grote porties. Ik zie het toch echt goed dat er heel veel mensen hier rondlopen die wij "obees" zouden noemen. Spekvet dus, met een duidelijk eetprobleem in verreweg de meeste gevallen.

En daar sta ik dan met mijn verzoek om een patatje mét en graag ook een kroketje. Kan niet in Canada. Wel kun je op heel veel plaatsen patat bij je eten krijgen. Je hebt dan meestal de keuze tussen aardappelpuree, rijst of fries, zoals men die dan noemt. Bij de fast-food restaurants heb je die keuze niet eens. Je krijgt gewoon fries want die zitten bij de aanbieding in. Zelfs als er wel keuze bestaat, dan neemt toch vrijwel iedereen de fries. En wat krijg je dan?

De Canadese patat is er in alle mogelijke soorten en variaties. Dikke, dunne, lange, dubbel-gefrituurde, zelf-gesneden, fabrieksproducten, het is en blijft een verrassing. Hier en daar kun je zelfs patat krijgen van yam(een eetbare wortelknol die een wat zoete patat maakt) - best leuk om eens te proberen maar ik raad ze niet aan omdat die zoete smaak toch echt niet past bij patat, maar dat vind ik zelf dus. Een algemene klacht van Canadese patat vind ik dat die heel vaak te lang wordt doorgebakken. Ik heb er zelfs al, om die reden, van teruggestuurd. Daar staan ze dan wel even bij te kijken, want donkerbruine patat is toch extra lekker? Ja misschien wel, maar ook extra ongezond hoor.

En het mét deel van je bestelling (patatje mét)? Nou, je kunt ketchup krijgen. Dat is een soort zoete saus met rode kleurstof die je aan tomaten doet denken. Ik vind 'm behoorlijk vies. Eventueel kun je eens azijn proberen, dat is dan een uit Engeland overgewaaide traditie. Hier en daar zelfs moutazijn, gaat ook nog wel. Maar gewoon een portie mayonaise? Daar moet je niet om vragen, ze kijken je aan alsof je hoorntjes hebt.

Een heel bijzonder stukje Canada

De Canadese provincie Newfoundland wordt eigenlijk maar zelden genoemd; dit is temeer opmerkelijk daar het toch echt de Canadese provincie is die het dichtst bij Europa is gelegen.

De benaming alleen al. Je zegt niet NewFOUNDland, dat is echt fout. Je spreekt uit (fonetisch) NOE-f'n-lent met de klemtoon juist op de eerste lettergreep. Zo zegt iedereen in Newfoundland het, dus dat is dan "de" uitspraak die je hoort te gebruiken. Enkele jaren geleden is het stuk vasteland dat ook bij deze provincie hoort (Labrador) in de officiële naam genomen zodat de gehele provincie nu aangeduid wordt als Newfoundland and Labrador. Grappig: NL in het kort; en dat is ook de meest gebruikelijke afkorting - kijk je toch van op.

Het is een enorm stuk grond waar we het over hebben (400.000 km²) en daarmee zo'n tien keer Nederland of België. Er wonen een half Miljoen mensen waarvan de helft in het stedelijk gebied van de hoofdstad St. John's. Buiten de grote stad is de bevolkingsdichtheid dan ook minimaal. Uitgestrekte gebieden zijn, in feite, onbewoond. Dichte bossen, enorme rotsachtige gebieden en een uitgebreid dierenbestand zijn kenmerkend, maar het is vooral de eindeloze kustlijn waar mensen van in vervoering raken. De afgelegen historische vissersdorpjes maken het plaatje echt af.

Deze provincie zou ook als een heuse aanrader kunnen gelden voor wie iets helemaal wil opbouwen. Er is hier nog zo weinig dus de mogelijkheden om wat ondernemerschap te tonen zijn enorm. Het is ook een omgeving die je als een echte levensstijlkeuze kunt aanduiden. Iedereen heeft tijd, de mensen zijn ontzettend vriendelijk en de gemeenschapszin is opmerkelijk.

Je kunt bovendien een heel toeristisch boek volschrijven over deze gigantische provincie - dus dat moeten we hier maar niet proberen in enkele volzinnen te doen. Maar even zonder dollen. Het is misschien toch een idee om hier eens te gaan kijken of althans er meer over te lezen. Het is best een aanrader!

Je mening in zwart/wit

Let er eens op als je met een Canadees in gesprek gaat. Ze hebben vaak hun mening al klaar nog voordat de discussie wordt aangevangen. Luid en duidelijk weten ze het al het best.

Ook Nederlanders staan er wel om bekend altijd hun mening klaar te hebben en Amsterdammers al helemaal. Maar kom je dan in Canada, dan lijkt iedereen over echt alles een mening te hebben en nogal een stellige ook. Men ventileert vaak een mening over dingen waar men niets van af weet. (I don't know but this is my opinion.) Dat schijnt zo te horen en dat vindt iedereen ook normaal. De logica van wél een mening hebben maar er niets van weten, daar moet je maar snel aan wennen.

Men vindt het raar als je ergens gewoon nog niet genoeg vanaf weet om er een mening over te vormen - men kijkt je ongeloofwaardig aan, alsof jij de dommerik bent. En dan slaat dat soms zelfs om in een vorm van medelijden, want ja immers als buitenlander ben je niet opgegroeid in Canada ... dus je kunt ook niks weten. Je moet het nog "leren". Hoe onbeschoft ze dan eigenlijk zijn, dat weten ze zelf niet eens.

Het is eigenlijk altijd zo dat er aan elk onderwerp verschillende pluspunten maar ook minpunten hangen. Zo is het nu eenmaal. Je kunt daarover een discussie aangaan met mensen al heeft dat weinig zin indien ze toch al verstard zijn in hun eigen inzichten. Dat is jammer, want in de uitwisseling van ideeën kun je toch leuk van elkaar wat leren. Dat gaat maar moeizaam met Canadezen want ze willen het gewoon niet horen als iets anders is dan ze zelf vinden.

Meer algemeen zou men kunnen zeggen dat Canadezen over veel dingen zwart-wit denken, de hele samenleving en vooral de politiek bijvoorbeeld is daarop gebaseerd. Het beginsel van het compromis vindt men maar raar. Het één of het ander. Je bent voor of je bent tegen en anders ben je een slap figuur.

Wat dan wel gebeurt is dat Canadezen hun mening omgooien. Vandaag zijn ze tegen de doodstraf, morgen kom je ze tegen en zijn ze stellig voor (bijvoorbeeld). Je zult dat soort meningsomslagen af en toe zien. Nu dit, dan weer dat - eventueel precies het tegenovergestelde. Wen er maar snel aan.

Een machine als douanier

(ingezonden) Ook in Canada zijn de douanemachines inmiddels gewoon geworden, ze staan al op alle belangrijke luchthavens met frequente internationale vluchten.

Opvallend is dat ook niet-Canadezen langs zo'n machine moeten, hun buitenlandse paspoort moeten laten scannen, gefotografeerd worden en vervolgens een boel vragen op het scherm moeten beantwoorden. Canada levert een flink aantal taalkeuzes op het scherm, dus dat moet lukken. Toch zijn er vaak heel wat mensen die gewoon hopeloos worden van alle knoppen en keuzes, dus dan komt er al snel een hulpvaardige douanier aangesneld om de bezoeker te helpen.

Toch ben je er nog niet als je zo'n machine tot aller tevredenheid bent gepasseerd. Een stukje verderop word je opgevangen door een zeer officieel ogende "echte" douanier die je ofwel verder stuurt ofwel naar een ondervragingshokje. Wat er daar verder precies gebeurt, daar weet ik weinig over te zeggen want ik hoef er nooit langs. Wel is me opgevallen dat de mensen die uitgekozen worden om bij zo'n hokje langs te gaan, er vaak erg lang blijven staan.

Dan is er nog het immigratieverblijf. Daar moet iedereen die naar Canada verhuist even langs. Het woord "even" is eufemistisch. Je zit er al snel een flinke tijd gevangen terwijl al je informatie wordt geverifieerd en ingevoerd in de verschillende computersystemen. Op haast elke overzeese vlucht naar Canada zitten wel verhuizers (immigranten) dus die worden daar afgehandeld. Ook mensen waarbij de paperassen niet in orde zijn, kunnen daar terecht komen, en dan begint het grote wachten.

Ten slotte kom je in de bagagehal. Laat ik aannemen dat we de bagage inmiddels hebben gevonden en dat je richting uitgang gaat. Je zult geen "groene baan" met nothing to declare aantreffen. Iedereen wordt nogmaals aangesproken en desnoods geselecteerd voor een verder onderzoek.

Het blijft toch telkens een heel gebeuren om door de Canadese douane te gaan. Iedereen is vriendelijk, dat wel. Maar de douaniers hebben alle rechten en wij niet - dus ik krijg er toch wel snel klamme handen van.

Groter is beter

Voor de meeste Canadezen geldt zonder meer het principe: Bigger is Better. Wat ook wel geldt is het principe: goedkoper is beter. Combineer die twee, dan heb je een succesformule.

Kijk om te beginnen eens naar de huizen van Canadezen; meestal zijn die groot en daar streeft men ook naar. Het bezit van een groot huis is een mijlpaal in het leven van de meeste Canadezen. Die huizen staan dan meestal ook op een erg groot stuk grond. Zowel voor de omvang van het huis als de omvang van het stuk grond geldt natuurlijk dat het niet echt nodig is, maar men wil het wel want groter is echt beter.

Kijk ook eens naar het wagenpark. Men verkiest grote voertuigen van het type pick-up of SUV, vaak ook voor stadsverkeer. Hoe groter hoe beter. Maar ook, hoe goedkoper, hoe beter. Veel van die bakken zijn eigenlijk goedkoper hier dan een normaal formaat auto in Europa. Dat willen de Canadezen dus: een groot voertuig dat niet veel kost, zo gaat-ie goed!

En dan de porties in restaurants - die zijn gigantisch. De mensen in de horeca hebben het kennelijk ontdekt: de klanten willen vooral heel veel op hun bord. Klopt natuurlijk ook dat een wat grotere berg voer niet echt de kostprijs veel verhoogt. Bijkomend resultaat: omvangrijkere mensen, maar dat is weer een heel ander onderwerp. Toch ook weer, groter is beter eigenlijk.

Bij de kruidenier valt het ook op dat veel verpakkingen extra groot zijn. Melk, bijvoorbeeld, wordt veelal verkocht in plastic 4-liter kannen. Erg onhandig om uit te schenken, vooral als ze nog helemaal vol zijn (het gutst er uit) maar toch zijn ze beter want ze zijn groter. Geldt ook voor pakjes boter, zakken chips, flessen met frisdrank en zelfs voor diepvriespizza's.

Er zijn inmiddels ook overal groothandels waar je pas echt kunt inslaan. Denk aan de Costco winkels, die zijn vaak afgeladen met gretige kopers. Ook daar koop je in grote hoeveelheden. Eieren per 30 stuks tegelijk. Drankenpakjes met 24 in een verpakking. Pleepapier met 30 rollen in een doos. Maar ook vlees met twee kilo tegelijk en suiker in 20-kilo zakken. Veel en groot, en dan omgerekend per eenheid, iets goedkoper dan wanneer je in een kleinhandel zou kopen. Deze winkels zijn dan ook bijzonder succesvol.

Een vuistregel is wel dat concurrentie over het algemeen niet plaatsvindt op basis van kwaliteit. In Canada concurreer je op prijs en op kwantiteit.

AirBnB onder vuur

Ook in Canada is men het een beetje zat hoe huizen uit de krappe huurmarkt worden onttrokken en stelselmatig aangeboden worden op websites zoals AirBnB.

De gedachte erachter is duidelijk. De woningen die op AirBnB worden verhuurd zijn vaak gewone woningen die in een woonbuurt liggen. Het verstoort de rust in de omgeving want AirBnB huurders zijn zo tijdelijk dat ze geen binding hebben met hun omgeving en zich dan ook vaak misdragen. De verhalen over gillende, feestende, kotsende en luid naaiende tijdelijke buren lopen de spuigaten uit. Een ander punt van bezwaar is dat de gewone huurmarkt verstoord wordt en uitgekleed. Door gewone woningen aan het bestand te onttrekken, treedt schaarstevorming op. In sommige toch al krappe markten kan dat een groot probleem opleveren.

Een goed voorbeeld van zo'n overspannen markt is Vancouver; een stad die erg populair is onder toeristen - en dan ook erg actief op de AirBnB markt. En bovendien een stad met een aanscherpend tekort aan betaalbare woningen (zowel koop als huur). Het stadsbestuur heeft verschillende regels in het leven geroepen om de AirBnB explosie flink tegen te gaan.

Er zijn nog steeds 800 verhuurders in de stad die zonder vergunning werken. Deze worden nu allemaal aangesproken en desnoods aangeklaagd. Een boete loopt al snel op tot $2500 en deze worden dan ook echt afgegeven door de rechter. Eentje deed het in het groot met 35 AirBnB-eenheden, alle zonder vergunning, maar liep tegen de lamp. De boete is inmiddels opgelopen tot $20000. De aanpak lijkt te werken.

Het afgelopen jaar is het aantal inspecties verdubbeld, het aantal veroordelingen in dit opzicht meer dan verdubbeld en het aantal intrekkingen van vergunningen meervoudig omhooggeschoten. Men pakt het voortvarend aan. In korte tijd is het probleem dan ook gehalveerd. Velen durven het gewoon niet meer aan om een AirBnB-exploitatie te beginnen of voort te zetten. Die woningen zijn weer op de gewone lange-termijn-markt teruggekomen. Goed gedaan, Vancouver.

Je houdt van autorijden

Als je van plan bent naar Canada te verhuizen, dan moet je wel even met jezelf afstemmen dat je autorijden fijn en/of leuk vindt. Zonder auto kom je in Canada over het algemeen niet erg ver.

Doordat het land groot is en dunbewoond, zijn er op veel plekken geen andere mogelijkheden dan om jezelf per eigen auto te verplaatsen. Fietsen is bijna ondoenlijk in de vaak barre kou of sneeuw en bovendien loop je ook met de vele heuvels al snel uitgeput vast, tenzij je een echte wielrenner bent. Maar voor woon-werk verkeer of om naar school te gaan is de fiets niet een gebruikelijk vervoermiddel. Te voet gaan kan ook vaak niet vanwege de enorme afstanden.

Datzelfde probleem geldt voor het openbaar vervoer. Doordat de bevolkingsdichtheid zo minimaal is, loont het gewoon niet om regelmatige diensten aan te bieden. Er zijn hele streken waar er nooit zelfs maar een bus komt. Ook even een taxi bellen, kan op veel plaatsen gewoon niet. Er is geen markt voor dus er zijn geen taxibedrijven. Je moet, echt letterlijk, per eigen auto vervoerd worden of anders blijf je maar gewoon thuis.

De uitzondering op deze "regel" is te vinden in de stedelijke gebieden. Vooral de miljoenensteden in Canada hebben een redelijk uitgebouwd openbaar vervoer systeem. Het is nog lang niet zoals het in de grotere Europese en Aziatische steden is, maar je kunt meestal wel redelijk bij je plaats van bestemming komen, al is de frequentie vaak maar matig, volgen de routes een vreselijke omweg en is de punctualiteit ook geen pluspunt. In de kleinere steden loop je al wel snel vast - want er wordt gewoon niet genoeg geld uitgetrokken voor andere vervoermiddelen. Zelfs voetpaden ontbreken vaak.

Maar ... autorijden is gewoon veel goedkoper hier, alleen al door de lage brandstofkosten. De wegen zijn vaak breed en zo goed als leeg, althans buiten de grote steden. Je kunt al als zestienjarige je rijbewijs halen en ook ouderen wordt eigenlijk niets in de weg gelegd om te kunnen rijden. Geen wonder dus dat veel rijden de gewoonste zaak van de wereld is.

Voor veel Canadezen draait het leven hoe dan ook om de Heilige Koe. Het is een statussymbool, het is een teken van vrijheid en zelfstandigheid. Bijna iedereen gebruikt zijn auto elke dag, vaak zelfs meerdere keren per dag. Voor elk huis kun je twee, soms zelfs wel drie of vier auto's vinden - vaak nog van die heel erg grote wagens.

Het is echt een heel andere kijk op mobiliteit hier. Autorijden hoort bij het dagelijks leven. Het helpt dan ook als je auto's en autorijden echt leuk vindt. Het wordt moeilijk als je een afkeer van de autocultuur hebt.

Geld witwassen (Canada)

Ook in Canada kennen we het probleem van geld witwassen (money laundering). Het gaat om het legitiem maken van "fout" geld. Vaak is dat geld contant verkregen en wel in de onderwereld.

Met contant geld in grote hoeveelheden kun je niet veel. Je kunt het niet op de bank storten want die geven het door. Je kunt er geen dure goederen voor kopen, zoals een auto, want die moeten het ook doorgeven. En je kunt er al helemaal geen onroerend goed voor kopen. Daarom is er een heel systeem ontwikkeld om het geld schoon te maken. Daarbij staat creativiteit van de witwasser voorop.

In Canada zie je heel veel kleine bedrijfjes waar mogelijk flink geld wordt witgewassen. Een uitstekend voorbeeld is een wasserette. Klanten brengen daar contanten naartoe om de was te laten doen en daarmee kan de uitbater dan op het einde van de dag legitiem naar de bank om de opbrengst van de dag af te storten. Als daar dan "extra geld" bij wordt gestort, dan is het moeilijk te bewijzen dat de oorsprong van dat extra geld niet legitiem is. Het geld wordt zo wit gemaakt. Dit kan ook goed met kruidenierswinkeltjes, kapperszaken, belwinkels, bouwmarkten maar ook door dienstverlening zoals schoonmaakbedrijfjes en klusjesbedrijven.

Er zijn ook opvallend veel "Western Union" balies in Canada. Daar stort je op één adres contant geld en kun je op een ander adres in de wereld het geld weer ophalen, met een eerlijk ontvangstbewijs. Het vermoeden bestaat dat ook hier veel wordt afgesjoemeld.

Om het groter aan te pakken zetten witwassers vaak buitenlandse valuta in, een aantal bedrijven, eventueel geleid door een stroman, verschillende rechtsvormen en bovendien zetten ze niet in op één methode maar verspreiden hun activiteiten over verschillende witwasactiviteiten.

Ook in Canada is witwassen streng verboden. Het wordt door de overheid bestreden onder de noemer "War against Terrorism" wat echter slechts zelden de echte reden achter het witwassen is. Het gaat meestal gewoon om eenvoudige hebzucht.

De wetgeving valt onder de Proceeds of Crime (Money Laundering) and Terrorist Financing Act en wordt vrij streng nageleefd. Toch worden er, naar verluid, per jaar Miljarden Dollars witgewassen.

Indianen zonder drinkwater

Vlak aan de rand van de stad Edmonton in Alberta ligt een flink indianenreservaat: de Enoch Cree First Nation. Ooit lag het een eind van de stad maar nu ligt het aan de rand van Edmonton.

De groei van de stad zorgde er voor dat de drinkwaterleidingen werden doorgetrokken tot aan ... de rand van de stad. Maar gedurende de afgelopen decennia hield het daarmee op. De leiding ging niet het reservaat op, ofschoon dat toch heel erg gemakkelijk en voordelig gedaan zou kunnen zijn.

Hoe kwamen de bewoners van de First Nation dan aan hun drinkwater? Dat had heel wat voeten in de aarde. Het water werd plaatselijk opgepompt en beschikbaar gesteld aan de bewoners. Er werden mineralen en sporen (onder andere arseen en mangaan) in het water gevonden die niet aanvaardbaar waren. Het water werd dan ook afgekeurd voor menselijke consumptie. Wie de was deed in dat soort water, kreeg bruine vlekken in de kleding. Voor drinkwater was men aangewezen op flessenwater dat men in het winkeltje kon aanschaffen.

Een keurige stadswijk die al vijfentwintig jaar lang grenst aan het reservaat, had natuurlijk wel gewoon drinkwater. De huizen in die stadswijk zijn groot en duur ($500,000 is heel normaal daar) maar het even doortrekken van de waterleiding, dat kon niet. In het reservaat had men een bijna-permanente boil order. Het water moest afgekookt worden alvorens het voor mensen te gebruiken was. Op zich al vreemd, want bijvoorbeeld mineralen verdwijnen niet zomaar uit het water als je het flink kookt. Bacteriën wel, maar dat was niet het grote probleem.

Al heel lang worden mensen chronisch ziek binnen het reservaat. Uiteindelijk heeft dan toch een groep politici gezegd dat het zo niet langer kon. Men heeft de leiding doorgetrokken naar het reservaat. Dit is groot nieuws in heel Canada. Het reservaat is dankzij de goedheid van de meerderheidsbewoners geholpen aan vers, schoon stadswater. De Indianen moeten voor dit gebaar maar dankbaar op de knieën.

En zo wordt een schandvlek in Canada's geschiedenis weer eens in een fraai daglicht gesteld. Foei Canada. Er zijn echter nog steeds honderden reservaten zonder eenvoudig gezond drinkwater of andere voorzieningen voor de basis levensbehoeften.

Belastingparadijs Canada

Niet alleen een mooi land om in te wonen met bovendien alle mogelijkheden voor het oprapen, Canada is ook een land dat voor velen als een belastingparadijs zal lijken.

Veel belastingen die inwoners van andere landen over zich heengekieperd krijgen, die bestaan helemaal niet in Canada. Denk alleen al eens aan erfbelasting, schenkbelasting en motorrijtuigenbelasting. Maar ook vermogensbelasting, of vermogensrendementsheffing zoals dat dan tegenwoordig heet, die bestaat niet. En wat te denken van het fictief rendement over je eigen huis? Kennen we hier ook niet, hoor. Zelfs de omzetbelasting is gering. Voor de dagelijkse boodschappen bedraagt die 0% en voor veel andere zaken loopt die van 5% tot 15%. Luxetoeslagen zoals bijvoorbeeld de BPM, die kent men helemaal niet.

Een opmerkelijk resultaat van al die belastingvoordeeltjes is dat er veel minder belastingadviseurs en advocaten zijn die zich toeleggen op deze materie. De meeste belastingbetalers vinden de regels zo eenvoudig, dat ze het zelf wel kunnen uitvogelen, zonder de hulp van een specialist. Je vindt dus niet op elke straathoek een belastingconsulent.

Als ondernemer of investeerder doe je hier gewoon nog een schepje bovenop. Canada stimuleert het vrij ondernemerschap enorm en dat is terug te vinden in de lage tarieven en de soepele kortingen die je op deze tarieven kunt krijgen als je bedrijf zich in een bepaalde bedrijfstak begeeft. Wat Canada het liefst heeft, is dat je spullen produceert en die dan nog exporteert ook. Als je dat ook echt doet, dan kun je in sommige omstandigheden zelfs geld toe krijgen. Negatieve belastingdruk dus. Je wordt door de overheid geholpen om een succesvol productiebedrijf op te zetten, mensen aan het werk te krijgen en de export te bevorderen.

Hier wordt het nog beter: als je het leuk speelt, kun je zelfs een aantal jaren vrijstelling krijgen van het innen van bepaalde voorheffingen voor je personeel. Da's nog weer een kostenpost minder, die dan dus eigenlijk wordt overgeheveld naar de overheid - en daarmee op de algemene middelen. De belastingdienst kan het dus, uiteindelijk, beslist wél leuker maken.

Als immigrant kun je je voordeel doen met het interessante belastingstelsel van Canada. Daar heb je sturing voor nodig en toegang tot mensen die goed zijn in het onderhandelen met een overheidsapparaat. Maar het moet lukken ...

De Canadese cabinet shuffle

(ingezonden) Met de Canadese politiek heb ik het niet zo op. Het is eigenlijk maar een zielige vertoning met veel geschetter en geschreeuw maar vooral met heel weinig resultaten.

Een van de aspecten van de Canadese politiek die ik echt belachelijk vind, is de samenstelling en ook weer de her-samenstelling van de verschillende kabinetten. Er zijn wel 34 ministers op het federale niveau alleen al. Dat is een belachelijk groot aantal, temeer daar zo veel mogelijk taken worden afgeschoven aan de provincies, waar ze ook weer enorme aantallen ministers inzetten, maar dan provinciale ministers, om de werkdruk te verdelen.

Het federale kabinet, om daar even bij te blijven, is duidelijk opgesteld om precies het juiste aantal vrouwen te hebben alsmede een afgemeten aantal vertegenwoordigers van minderheden in het land. Personen uit India, een rolstoelgebruiker, de gepaste Frans/Engelse verhouding, enzovoort. Of de ministers competent zijn is slechts plan "B". Dat competentie er verder ook niet echt toe doet, blijkt wel als ministers telkens weer overgezet worden van de ene post naar de andere, op basis van de wensen en grillen van de leider: de premier. Vandaag minister van financiën, morgen van Indianenzaken. Of ook zo'n aardige post: Minister voor de ouderen.

Het constante overplaatsen van ministers, dat maakt volgens mij het gehele regeringsapparaat toch gewoon tot een lachertje. Zegt of doet een minister iets dat de premier niet aanstaat? Hup, eruit. Of overgeplaatst. Zo kan en hoort dat toch niet in een democratie? Het jaar is nog jong en er zijn al drie flinke "cabinet shuffles" geweest, zoals men dat hier vergoelijkend blijft noemen.

Wat ze op het federale niveau kunnen, dat wordt allemaal dunnetjes overgedaan op het provinciale niveau. Elke provincie heeft ook een flink aantal ministers. Vaak zelfs als verdubbeling van de federale ministers (denk aan onderwijs en gezondheid - dat wordt zowel op federaal als op provinciaal niveau bestierd). Alleen al in Ontario zijn er 25 ministers. In totaal zijn er dus honderden "ministers" in Canada. Kan dat echt niet efficiënter? En ze worden telkens weer rondgeschoven. Geshuffled dus.

In een fraai land als Canada, met al zijn mogelijkheden, blijft mij het zooitje dat zich regering of ministers noemt gewoon verbazen. Het is me een wonder dat het land zo goed draait, ondanks deze aanzienlijke groep klaplopers.

De bouw in, in Canada

Veel Canadezen halen er tegenwoordig hun neus voor op, maar er is goed te verdienen in de bouw in Canada. Het ziet er bovendien naar uit dat de toekomstmogelijkheden uitstekend zijn.

Geen wonder natuurlijk dat veel Canadezen het vooruitzicht maar niks vinden om hun leven lang in de bouw te werken. Da's niet alleen vaak hard fysiek werk, maar het vindt ook plaats onder alle weersomstandigheden. Het begrip vorstverlet kent men niet in Canada - want dan zou de bouw maandenlang stilvallen in het grootste deel van het land - en als de zon fel brandend op je kop schijnt, dat kan ook slopend zijn. Helaas komt daar ook het algemene beeld bij dat je in de bouw werkt als je niet "gewoon" kunt gaan studeren.

De meeste jongeren doen dat ook, niet alleen in Canada natuurlijk. Naar de universiteit kan niet iedereen, maar er zijn vele andere hogere opleidingsvormen die voor velen de voorkeur genieten boven het harde leven op de bouwplaats.

In de bouw zijn er wel veel specialisaties - en dat zijn uiteindelijk vaak ook de meest boeiende (minst saaie) en meest lucratieve banen. Of als men het zelfstandig wil aanpakken, dat kan ook. Dit zijn soms de snelst groeiende en financieel meest succesvolle bedrijfjes. Zo zijn metselaars, tegelzetters, betonvlechters, steenhouwers, afwerkspecialisten, keukeninstallateurs, verwarmingsmonteurs en loodgieters momenteel moeilijk te vinden in Canada. Velen die wel in de branche werken, leveren werk af waar wij onze wenkbrauwen bij fronsen. Je bent dan ook, als immigrant in deze bedrijvigheid, al snel een graag geziene gast.

Bepaalde aspecten van de bouw (denk aan elektra, dakbedekking en venstertechniek maar ook planning en vergunningen) worden heel anders gedaan in Canada. Je kunt daar aan wennen of een eenvoudige herscholing volgen. Ook dan kun je een uitstekende baan krijgen waar je flink mee kunt verdienen - inclusief zekerheid voor de toekomst.

In een groeiend land, zoals Canada, zal er een aanzienlijke behoefte blijven bestaan aan bouwvakkers. Wie zich daarop wil instellen, kan een gouden toekomst tegemoet zien. Als je hier flink aanpakt, dan concurreer je jezelf al snel in een bevoorrechte positie.