Blog archief

Bij het horen van het woord "regenwoud" denken de meesten aan het tropisch regenwoud. Maar er is ook een uitgebreid gematigd regenwoud, namelijk langs de gehele westkust van Canada (en de VS).

Inderdaad valt er veel regen aan de westkust en de natuur gedijt goed. Enorme wouden met gigantische naaldbomen, reuzenvarens en mosbegroeïng zijn typerend voor deze streek. Bergstroompjes, snelstromende rivieren, watervallen en meren horen ook bij dit beeld. Met veel zee-inhammen en massieve groepen bergen is het geen wonder dat velen dit het fraaiste deel van Canada noemen. Gecombineerd met heel zachte winters, vrijwel zonder ijs en sneeuw, is het logisch dat er hier redelijk veel mensen zijn komen wonen.

Met de komst van de bevolking is een flink deel van het originele regenwoud weggekapt - maar het groeit ook weer vrij snel aan. Dit is nog steeds een nat deel van Canada, waar de bomen en planten dan ook wel bij varen.

Het toerisme loopt prima, men komt uit alle hoeken van de aardbol om dit te beleven. De filmindustrie heeft het gebied ontdekt, er worden veel Amerikaanse films en TV-series geproduceerd. Maar het opmerkelijkst is de aantrekkingskracht die dit deel van Canada heeft op immigranten. De westkust heeft al heel lang een jaarlijks migratie-overschot. Geen wonder natuurlijk, want wie wil er nu niet in het prachtige Canadese regenwoud wonen?

Maar dat is het 'm nu juist. De meeste immigranten zoeken helemaal niet de wouden op, die gaan rechtstreeks naar de stad waar de sociale en economische mogelijkheden voor het oprapen liggen. Dit levert wel veel welvaart op. En intussen liggen de Canadese regenwouden er nog haast even ongerept bij.

Er wordt veel waarde gehecht in Canada aan de resultaten van de volkstelling. Dat komt omdat er geen burgerlijke stand is. Iedereen en ook echt iedereen moet aan de volkstelling meedoen.

Wat is de bevolkingsontwikkeling, gespreid over het land? Waar zijn diensten nodig in de toekomst? Wat zijn de economische en sociale ontwikkelingen? Dit zijn allemaal dingen (en nog veel meer) die de overheid moet weten om redelijk efficiënt te kunnen anticiperen. Vooruitzien is immers regeren. In landen met een burgerlijke stand is het eenvoudig. Met een druk op de knop kan men bepaalde dingen aflezen. Bijvoorbeeld hoeveel scholen zijn er ongeveer nodig over tien jaar? Of hoeveel ziekenhuizen, bejaardenhuizen, vervoersvoorzieningen, enzovoort? Planning is ontzettend moeilijk zonder een burgerlijke stand.

Op elk adres in het hele land, maar dus ook elke caravan, vakantiewoning of hut die men kan vinden, wordt er persoonlijk een volkstellingsenvelop afgegeven. Als die onbeantwoord blijft gaat een speciale ambtenaar er op af. De sleutelvraag is: hoeveel mensen wonen er en wat zijn hun leeftijden. Wie dan boft (niet dus) wordt geselecteerd voor de uitgebreide vragenlijst. Hoeveel verdien je, waar ben je geboren, hoeveel auto's heb je ... ze vragen je het hemd van je lijf. Alles officieel anoniem, zo wordt er wel bijgezegd.

Canadezen zijn gewend aan privacy. Het is dan ook elke keer weer hommeles als de volkstelling langs komst. Sommigen weigeren zelfs botweg om mee te doen.

Het ontbreken van een burgerlijke stand levert toch heel wat problemen op. Je kunt mensen bijvoorbeeld ook geen kieskaart opsturen dus dat moet anders opgelost worden. Wie wil stemmen moet zich opgeven voor het kiesregister (de voting registry). Daarmee heb je dan al met al toch een soort burgerlijke stand alleen heet het anders. Intussen kost de Canadese volkstelling wel een gigantisch vermogen.

Zoals vrij gebruikelijk in Canada zijn de wetten rond echtscheiding vastgelegd door de federale regering (Divorce Act 1968 en bijgesteld in 1986). De uitvoering ervan ligt echter bij de provincies.

Dat is al een hele vooruitgang van hoe het er voor 1968 aan toe ging. Er waren toen uitsluitend koloniale regelingen die in elke provincie heel anders konden zijn. Zoals in de meeste moderne landen, bestaat er in Canada de mogelijkheid om no-fault te kunnen scheiden. Er hoeft geen "schuldige" partij meer te worden aangeduid. De procedure is op zich vrij eenvoudig (als er geen kinderen zijn) maar wel erg tijdrovend. Als er kinderen zijn gaat de rechtbank dieper op de zaak in. Ook als de partijen het zelf niet eens kunnen worden, kan de kwestie best lang voortslepen.

Wie in een ander land gehuwd is en zich in Canada wil laten scheiden, kan tegen bepaalde contractuele problemen aanlopen. Dit kan vooral lastig worden als het huwelijk in een land met een heel ander rechtssysteem plaatsvond, zoals onder Shariawetten (Islamitisch recht).

Kwesties als alimentatie en de verdeling van eigendommen vallen ook weer onder een federale wet (Family Law) maar worden per provincie geïnterpreteerd en ten uitvoer gelegd. Er zijn dan ook aanzienlijke verschillen per provincie. Ongehuwden vallen in veel gevallen eveneens onder deze wetgeving en onder de ingewikkelde interpretatie ervan. Ongehuwden die uit elkaar gaan hebben soms (maar lang niet altijd) evenveel rechten als gehuwden.

Uiteraard is het onmogelijk het onderwerp echtscheiding in Canada in een kort BLOG artikeltje echt te behandelen. Wat wel meteen naar voren komt is dat er vergaande consequenties kunnen zijn. Al snel heb je juridische hulp nodig. Het is nuttig je in te lezen over het onderwerp en daartoe zijn er heel wat officiële en minder officiële publicaties beschikbaar, bijvoorbeeld on-line en bij de rechtbanken. Wat een naar onderwerp vandaag, volgende keer misschien iets vrolijkers?

Als je in Canada zakelijk voet aan de grond wilt krijgen, dan is de overname van een reeds bestaand bedrijf een mogelijkheid. Je kunt bijvoorbeeld je immigratieplannen daarop baseren.

Je kunt een bedrijf kopen mét onroerend goed of zonder. Als er geen onroerend goed bij de bedrijfsaankoop is inbegrepen, dan neem je waarschijnlijk een huurovereenkomst over. Dat kan lastig zijn want de verhuurder kent jou niet en je financiële en zakelijk achtergrond is moeilijker te verifiëren. Verder vallen zakelijke huurovereenkomsten niet onder enige vorm van huurbescherming. Het is dus echt oppassen.

Het zal je opvallen dat in veel gevallen de koopprijs vrij laag lijkt. Dat komt omdat er in Canada van bijna alles een overschot is - dat drukt de prijzen enorm. Een taxateur zal er geen moeite mee hebben de waarde van een bedrijfspand in perspectief te zetten. En een accountant kan vrij snel uitpluizen hoe de zaken eigenlijk lopen - en of de vraagprijs dan een beetje klopt.

Ook in Canada wordt vrij veel "zwart" gedaan. Een deel van de mogelijke winst wordt zo uit de boeken gehouden. Vaak zal een verkoper dit ook opvoeren als een verkoopbevorderend punt. Immers, wie wil er nu niet de belastingdienst beduvelen? Zo wordt dat dan gesteld. Een goede vuistregel is misschien dat diegenen die zonder blikken of blozen de belastingdienst beduvelen, er vast ook geen moeite mee hebben om jou een loer te draaien. Pas dus dubbel op.

Sommige immigranten betalen grif te veel bij het overnemen van een zaak alleen al om hun voet in de Canadese immigratiedeur te krijgen en om de immigratie wat sneller rond te krijgen. Dat is jammer en eigenlijk onnodig. Zorg dat je professionele hulp achter de hand hebt. Op die manier kun je er financieel echt beter van worden.

Geld op een spaarrekening zetten, dat kun je haast overal - en dus ook in Canada. Levert dat wat op bij de bank, zitten er risico's aan en wat staat je fiscaal te wachten?

Geld op een gewone Canadese spaarrekening levert wel wat op maar het is niet veel, ofschoon iets meer dan in Europa momenteel gangbaar. Hier en daar krijg je één of twee procent rente en enkele banken (soms ook de grotere) bieden af en toe speciale tijdelijke (hogere) tarieven aan, voornamelijk om het geld weg te lokken van andere financiële instellingen. Als je er dan snel bij bent is er zo hier en daar wel iets extra te verdienen.

Zitten er risico's aan banksparen? Nee, niet echt. Tot $100,000 per rekening val je onder de federale depositogarantie: http://www.cdic.ca/ waarbij opvalt dat deze alleen voor federaal geregistreerde instellingen geldt. Voor provinciaal geregistreerde financiële instellingen is het per provincie anders geregeld. Wel is er overal een soort risicobescherming voor spaarrekeningen.

Het grootste risico bij banksparen is misschien de inflatie, die ook in Canada vaak meer is dan de rente die je op je spaargeld kunt krijgen.

Fiscaal pakt Canada het inkomen uit spaarrente heel eenvoudig aan. Het wordt doodleuk bij je belastbaar inkomen geteld; er zijn geen vrijstellingen, zelfs geen gedeeltelijke. Canada kent het box 1, box 2 en box 3 systeem dus niet. Vooral voor diegenen die verder al een redelijk inkomen hebben, is banksparen zodoende weinig profijtelijk. Het verzwijgen van rente is ook in Canada zo goed als onmogelijk. Alles wordt door de bank rechtstreeks doorgegeven aan de belastingdienst.

Zijn er in Canada dan geen alternatieven voor de aloude spaarrekening? Natuurlijk wel, er zijn er zat. Wat betreft opbrengst, risico en fiscale aspecten wordt het dan al snel behoorlijk ingewikkeld. Meer daarover een ander keertje.

In een supergroot land valt het te verwachten dat de afstanden aanzienlijk zijn en dat je dus heel ver moet rijden om ook maar ergens te komen. Er zijn gerust mensen die een weekendje op bezoek gaan bij kennissen die 1500 ver weg wonen.

Opvallend is dan ook dat Canadezen die enorme afstanden in één ruk rijden. Rustpauzes zijn voor slappelingen, zo vindt men. Terwijl ons toch geleerd is na elke twee uur rijden een kwartiertje iets anders te gaan doen om alert te blijven, vindt men dat hier maar flauwekul. Wie een rustpauze voorstelt, wordt haast argwanend aangekeken. Zet de cruise control aan en rijden maar. En inderdaad, zo kun je lekker doordrukken, maar of je zo fit bent en blijft? En of dit wel zo bevorderlijk is voor de verkeersveiligheid? 

Ook als men op vakantie gaat naar, noem eens een buitenplaats, Florida, dan is men er trots op daar razendsnel naar toe te rijden. Je rijdt gewoon een dag en een nacht door en je bent ter plekke. Niks bijzonders aan!

Er zijn verschillende redenen waarom dit zo gaat. Ten eerste wil je je natuurlijk niet laten kisten door de enorme afstanden. Ten tweede is autorijden gewoon veel goedkoper hier, alleen al door de lage brandstofkosten. Ten derde zijn de wegen vaak breed en zo goed als leeg, althans buiten de grote steden. En ten vierde, hoe zou je het anders doen? Bussen en treinen zijn er haast niet. En vliegen wordt al snel begrotelijk, zeker als we het hebben over een auto vol.

Voor veel Canadezen draait het leven hoe dan ook om de Heilige Koe. Het is een statussymbool, het is een teken van vrijheid en zelfstandigheid. Bijna iedereen gebruikt zijn auto elke dag, vaak zelfs meerdere keren per dag. Om dan ook af en toe ontzettend ver weg te gaan, per auto, dat hoort er gewoon bij.

Canada groeit enorm (in bevolkingsaantallen) en dat is eigenlijk altijd al zo geweest. Het komt dan misschien als een verrassing dat er, ook in Canada, welzeker aanzienlijke krimpgebieden zijn.

De (verhoudingsgewijs) enorme bevolkingsgroei in Canada  is terstond af te lezen uit deze statistiek:

> Canada (1945): 12 Miljoen inwoners - (2016): 35 Miljoen inwoners.

> Verenigd Koninkrijk: (1945) 47 Miljoen inwoners - (2016): 64 Miljoen inwoners.

> Nederland: (1945) 9 Miljoen inwoners - (2016): 17 Miljoen inwoners.

> België: (1945) 8 Miljoen inwoners - (2016): 11 Miljoen inwoners.

De groei in Canada is echter voornamelijk ten gunste van de grote steden gekomen. Steden als Toronto, Calgary en Vancouver zijn in korte tijd gigantisch geworden. De meeste kleinere steden groeiden ook wel maar in verhouding veel minder. Opvallend is echter dat vooral de landelijke gebieden flink leeg zijn gelopen ten gunste van de stedelijke gebieden. Deze beweging is in de meeste geïndustrialiseerd landen te zien maar dus ook in Canada.

In veel landen wordt enige sturing gegeven aan de trek naar de steden - maar niet in Canada. Zo kan het gebeuren dat vrijwel alle streken die niet nabij een grote stad liggen, nog steeds aan het ontvolken zijn. Scholen en ziekenhuizen worden stilletjes aan gesloten, andere voorzieningen worden ook minder. Werkgelegenheid verdwijnt en huizenprijzen kelderen. In de steden gebeurt tegelijkertijd het tegenovergestelde. Vrijwel alle investeringen geschieden dan ook in de stedelijke gebieden - dit geldt voor vrijwel het gehele land.

Met deze kennis kun je je voordeel doen. Je kunt met de stroming meegaan of juist het tegenovergestelde doen. Wil je in een stad wonen of liever veraf? Of ergens tussenin? Echter, hoe de bevolkingsstroom in de toekomst zal wezen, daar kunnen we naar gissen. Maar weten doen we het niet.

(ingezonden) Op bezoek bij een kennis, kregen we ineens het idee dat het wel leuk zou zijn even te gaan uit-eten. We klommen in haar minivan en ze reed ons naar een drive-through restaurant.

Dat was handig want ze is nogal corpulent, dus om telkens de auto in en uit te moeten is nogal een gedoe. Je staat met de auto even in de rij en dan schuif je langzaam op naar een soort praatpaal waar je je bestelling opgeeft. Blij gemutst schuift de rij dan langzaam in de richting van het uitgifteloket waar je eerst moet betalen (uiteraard) en dan wordt je een zak met voer uitgereikt.

Met voertuig, etenszak en al zoek je een parkeervak op en daar kan het slobberfestijn beginnen. We hoefden ons verder niet te verroeren. Het opvallende van die Amerikaanse minivans is dat je er niet rechtop in zit. Die dingen zijn zo ergonomisch duf in elkaar gezet dat je de zitting helemaal naar voren moet schuiven om bij de pedalen te kunnen en dan de rugleuning helemaal achterover om te kunnen ademen. Je gaat dus liggend door het verkeer.

Zodoende konden we ook "liggend" eten. Zonder bestek duw je het voedsel zo snel mogelijk naar binnen. Kauwen hoeft niet want het is allemaal al zacht. Je neemt razendsnel veel calorieën tot je zonder al te veel inspanning. Het is toch te begrijpen dat mensen hier snel in omvang toenemen.

Het liggend eten gaat wel gepaard met flink wat morsen. Af en toe tuimelt er een french fry op de vloer en van het meer vloeibare bestanddeel van de maaltijd verdwijnt er af en toe wat in de autobekleding. Geeft allemaal niks. Het verklaart wel die huiselijke geur die je tegemoet komt bij het bestijgen van de minivan.

Stel je eens voor hoe emigratie 100 jaar geleden ging. Dat was voor velen echt enkele-reis alleen al vanwege de aanzienlijke kosten. Bovendien duurde het lang en het was niet zonder gevaar.

Men ging per boot en vervolgens per trein dwars door Canada wat ook weer enkele dagen extra zou duren. De enthousiaste verhalen van anderen, wat vage foto's en de wil om er wat van te maken, daar dreef men op. Eerst een verkenningsreis ondernemen, dat was er niet bij. Dat was veel te duur. Men kwam op de bestemming aan en moest maar meteen aan het werk gaan, aannemende dat er werk was.

Huisvesting was bar, openbare voorzieningen heel matig, de beschikbaarheid van kruidenierswaren was af te wachten en de medische voorzieningen ook. Wel kon een ieder terecht in de kerk en dat was dan ook vaak het sociale brandpunt van de gemeenschap. De taal, als je die al niet goed beheerste, was een struikelblok. Een enorm isolement dreigde.

Daar kwam bij dat je alleen maar per briefpost met "thuis" kon communiceren. Telefonie was minimaal en eigenlijk alleen voor de rijken. Even snel per internet of skype in contact blijven, ja dat kon natuurlijk ook nog niet. Heimwee moet enorm geweest zijn maar het moet ook onmogelijk geweest zijn daar iets mee te doen. Stel je niet zo aan, dat zou men te horen hebben gekregen. Je woont nu toch in een prachtig land met alle mogelijkheden?

Er is nu in Canada zelfs een immigratiemuseum: https://pier21.ca/home.

Het was zo anders dan het nu is, het is moeilijk het je voor te stellen. Je kunt nu eerst even in Canada gaan kijken, een vakantie nemen, in contact blijven, weer terug gaan voor korte of lange tijd. En nog steeds is Canada een prachtig land. Over de mogelijkheden kun je gewoon nog altijd niet uitgepraat raken.

Het valt op dat in Canada een heleboel dingen ontzettend snel geregeld worden. Daar zit wel iets in want als het toch gedaan moet worden, dan kun je het net zo goed meteen doen. Waarom zou je treuzelen?

Een leuk voorbeeld is het verkrijgen van je rijbewijs. Je krijgt dat meteen mee als je daartoe gerechtigd bent en je hoeft dus niet keer op keer te verschijnen om dat in orde te maken. In de meeste provincies hebben ze zelfs van die dure machines op het uitgiftekantoor staan waar het document voor je neus wordt aangemaakt, inclusief alle veiligheidskenmerken. Echt opmerkelijk.

Zo'n zelfde idee heerst bij de autodealer. Je ziet een auto die je wilt kopen (en ook kunt kopen, natuurlijk), nou dan doen ze er ook alles aan om je die terstond mee te geven. In een wip is alles geregeld. Met tijdelijk kenteken en voorlopige verzekering ben je zo gesteld. Zelfs de financiering kan ter plekke in orde worden gemaakt.

Wil je een huis laten bouwen? Nou, de bouwvergunning is nog dezelfde dag klaar en het huis (houtskeletbouw) staat in een recordtijd van drie maanden. Dan kun je er in. Meubelen kunnen onmiddellijk en uit voorraad geleverd worden. Voor de tuinaanleg komen ze langs met een grote vrachtwagen met hele rollen kant-en-klare graszoden. De struikjes gaan er meteen in en de bloembakken dan ook maar. Alles lekker vlug klaar op die manier.

Men noemt dit wel het principe van de instant gratification, de onmiddellijke genoegdoening dus. De verwachting om meteen te krijgen wat je wilt, zit er dan ook diep in bij de mensen.

Vaak lukt dat maar soms ook helemaal niet. De gezondheidszorg kent weer wel eindeloze wachtlijsten. En daar staan de mensen dan ook vaak juist erg beteuterd bij te krijgen. Hoezo is dat niet meteen beschikbaar? I want it and I want it right now.

Da's even behoorlijk verwarrend als Canadezen het hebben over "Eight o'clock at night" of "Two o'clock in the morning". Hun tijdsaanduidingen komen niet overeen met de onze, zo zou je kunnen zeggen.

Immers, onze nacht loopt van middernacht tot zes uur en onze ochtend dan van zes uur tot 12 uur. Nogal eenvoudig, verder. In Engelstalige gebieden is dat niet zo duidelijk. Als een Canadees het heeft over "Eight o'clock at night" dan bedoelt men acht uur 's avonds (20:00 uur dus) waarbij "night" dan staat voor de tijd van de dag nadat het donker is ingetreden. Maar ook in de zomer (als het dus nog gewoon licht is) wordt "Eight o'clock at night" gebruikt voor 20:00 ofschoon het dus nog lang geen nacht is. Je moet het maar weten.

Datzelfde kunstje geldt voor "Two o'clock in the morning" waar eigenlijk iedereen meteen van weet dat hier midden in de nacht mee wordt bedoeld. Zo zijn er wel meer tijdsaanduidingen die niet altijd meteen duidelijk zijn. Een enkeling gebruikt de am/pm aanduiding om aan te geven of je aan de voormiddag of namiddag moet denken. Bij twijfel moet je maar niet schromen om uitleg te krijgen.

Zelfs Engelstaligen hanteren verschillende systemen voor tijdsaanduiding. Kom je in Canada iemand tegen die uit Engeland of Ierland afkomstig is (en heus, daar zijn er velen van), kijk dan niet op als die het over "half four" hebben. Ze bedoelen dan juist niet 3:30 (half vier), ze bedoelen 4:30, eigenlijk dus "half past four".

En zo is klokkijken in Canada altijd een beetje anders, niet altijd eenduidig en vaak gewoon een stuk ingewikkelder. Wat je als vierjarige hebt geleerd, dat is ineens onderhevig aan interpretatie en allerlei misverstanden.

(ingezonden) Het Nederlandse volk is vrij reislustig - ik kom ze hier nog steeds vaak tegen. Gisteren was het twee keer prijs. Ik kan het dan niet laten om een praatje aan te gaan en even hun verhaal aan te horen.

Blij geïnstalleerd op een zitplaats in de verder vrij volle stadsbus, zag ik hoe een jong gezin bij een volgende halte instapte. Ik stelde meteen vast: modieus gekleed, rechtop lopend, lang en slank, beschaafd en bescheiden met elkaar pratend ... dat zijn geen Canadezen. Ik luisterde eens goed en ja hoor. Er werd Nederlands gesproken en ik ben dus een praatje begonnen. Oh wat leuk, over en weer, het ging er meteen vriendschappelijk aan toe. In Nederland zouden ze me niet aangekeken hebben want ik ben niet van "hun stand" maar hier, in den vreemde, was het gewoon gezellig. De afstand werkt kennelijk verbroederend.

We hebben nog net geen e-mails uitgewisseld maar ik kreeg wel een flinke omhelzing bij het afscheid. Nog maar net bekomen van deze leuke ontmoeting, was het meteen weer prijs in de metro. Dit was een heel ander "soort" stel uit NL, aan het rondtrekken met rugzakken leek me. Desalniettemin, weer een praatje gemaakt en opnieuw leuk en gezellig.

Waar ik ook ga in Canada, ik kom veel Europeanen tegen. Soms zijn dat toeristen die familiebezoek combineren met de reis van hun leven. Vaak zijn het mensen die hier wonen en werken. De meesten vinden het gezellig even in hun moedertaal te babbelen, maar een enkeling doet wat stug. Daar moet ik dan wat om grinniken, ze zijn zogenaamd al echt "Canadees" geworden.

Overigens kom ik minstens zo veel Duitsers tegen en het verschil is niet altijd zo gemakkelijk te zien. Maar al met al toch een geweldige gelegenheid om hier in Canada weer een beetje Duits te kunnen oefenen.

Voor een vrij recent land, heeft Canada best veel symbolen, waarvan de fraaie rood-witte vlag met het gestileerde ahornblad (de maple leaf) toch wel de meest bekende is. Maar er zijn er meer.

Het ahornblad is terug te vinden in alles wat met de federale overheid te maken heeft: het koninklijk wapen, het geld, de politie maar ook bij bedrijven die kenmerkend zijn voor Canada. De luchtvaartmaatschappijen bijvoorbeeld. Overigens is ahornsap (maple syrup) op zich ook een Canadees symbool. Het wordt in toeristenwinkels dan ook veel verkocht.

Tussen twee haakjes: het kleurrijke geld (het is geen papiergeld, het is juist gemaakt van een soort plastic) en de nationale politie (RCMP) kunnen op zich ook genoemd worden als symbolen van Canada.

In de dierenwereld vindt men ook veel symbolen van Canada. Het opmerkelijkst is misschien de bever die onder andere op de stuiver is afgebeeld. Maar ook de poolbeer, de eland, zalm en verschillende vogels worden sterk met Canada geassocieerd. Deze symbolen zie je ook vaak terug in de indianenkust.

In de sportwereld zullen velen ijshockey met Canada associëren. Inderdaad scoort Canada altijd hoog bij internationale ijshockeywedstrijden. Maar de eigenlijk nationale zomersport van Canada is lacrosse, ook een teamsport.

Uiteraard is het volkslied (O, Canada) ook een symbool van Canada alsmede het nationale motto A Mari usque ad Mare (van zee tot zee). Minstens zo interessant is het om Canadezen zelf te vragen wat zij zien als symbolen van Canada. Men noemt dan bijvoorbeeld de tweetaligheid van het land, de aanzienlijke immigratie, het multiculturalisme, vrijheid van meningsuiting en de algemene veiligheid. Opvallend is dat men actief vergelijkt met de Verenigde Staten.

En daar kunnen we het allemaal toch wel over eens zijn. Ofschoon Canada een beetje lijkt op de Verenigde Staten, is het in heel veel opzichten een veel aantrekkelijker land met grotere vrijheden, rechtszekerheid, beschaving en ingetogen waardigheid.

Als je naar Canada verhuist, dan mag je je eigen spulletjes gewoon meenemen. Voor verhuisgoed krijg je, uiteraard, vrijstelling van invoerrechten en omzetbelasting (BTW/Sales Tax). De gebruikelijke term is settlers effects.

Sommige immigranten komen aanzetten met containers vol. Dat is op zich een goed idee want je kunt gebruikte meubelen vaak maar slecht verkopen en het is een gedoe (en duur) om weer nieuwe op de plaats van bestemming aan te schaffen. Als je antiek meevoert, dan neemt dat over het algemeen erg veel plaats in en het moet speciaal ingepakt worden om transportschade te voorkomen. Desalniettemin geniet antiek meubilair veel aanzien in Canada - misschien ook voornamelijk omdat er niet zo veel van is.

Er zijn dingen die je helemaal niet mee kunt nemen. Elektrische apparaten, bijvoorbeeld. Niet alleen is het voltage anders, ook de netfrequentie is hier hoger. Koelkasten en wasmachines neem je dus liever niet mee. Bijna alles kan eventueel aangepast of omgebouwd worden, maar het is het al heel snel gewoon niet waard. Lampen kunnen trouwens wel mee, er hoeft slechts een andere steker aan en een nieuw peertje in. Neem uiteraard geen drank, cigaretten of drugs mee.

Uiteindelijk slepen mensen de gekste dingen met zich mee. Gereedschappen, bouwmaterialen, machines, fietsen en zelfs hele auto's. Dat laatste kan problematisch zijn want de keuringseisen zijn hier heel anders. Antieke auto's kunnen juist weer wel. Kijk het vooral goed na, anders moet je er nog een peperduur terugsturen.

Een belangrijke reden om spullen mee te nemen is om je snel thuis te kunnen voelen. Sommige mensen zijn er erg gevoelig voor, anderen juist niet. Ontegenzeglijk kunnen dingen uit een vertrouwde omgeving een gevoel van welbevinden opwekken. Dat geldt dan misschien nog wel het meest voor erfstukken en andere dingen die een emotionele waarde hebben.

Saai onderwerp vandaaag - over belastingen. Toch is het juist in Canada helemaal geen saai onderwerp want er zijn zo veel verschillen mogelijk. Denk dan ook aan omzetbelasting, accijnzen, OZB en andere heffingen.

Iedereen wil weten waar de belastingen het laagst zijn. Binnen Canada is dat nogal eenvoudig: daar waar het 't rijkst is. En omgekeerd ook: daar waar het 't minst rijk is, zijn de belastingen juist het hoogst. Dat is nog logisch ook. Immers, overheidsdiensten kosten overal min of meer hetzelfde. Als er dan armere mensen wonen, moet je een procentueel grotere belasting heffen dan als het rijkere mensen zijn.

Er zijn federale belastingen, provinciale belastingen en gemeentelijke belastingen. De federale inkomstenbelasting is overal in beginsel gelijk - maar de provinciale belasting werkt als opslagpercentage op de federale belastingen. Dat opslagpercentage is het hoogst in de armste provincies (Newfoundland bijvoorbeeld) en het laagst in de rijkste provincies (BC bijvoorbeeld). De armsten worden dus het zwaarst aangeslagen.

Ook wat betreft de omzetbelasting (BTW/sales tax) zie je dit. In Alberta is deze 5% - en dat is een van de rijkste provincies. In New Brunswick is deze 15% - en dat is een van de armste provincies.

De OZB is een gemeentelijke belasting, berekend als percentage van de geschatte waarde van het onroerend goed. In de arme gebieden zijn de onroerend-goed waarden het laagst en de tarieven dus hoog. In de rijkere gebieden zijn de tarieven juist lager. Het is in ieder geval niet zo dat de armsten de minste belasting betalen.

Vergeleken met wat je misschien gewend bent, zijn de tarieven in Canada best laag. Als je dan ook nog vermogend bent en in een rijk deel van het land woont, betaal je gewoon heel erg weinig belasting.

(ingezonden) Er is keus genoeg aan appartementen te huur hier en mijn kennissen vonden het moeilijk er een te kiezen dus mocht ik mee om te "helpen". Leuk, dacht ik, snel een aantal woningen bekijken.

Bij het eerste appartement kon ik al van dienst zijn. Ze vroegen zich af hoe de zuidligging was. Of er iemand een kompas bij zich had? Het was midden op de dag en het zonnetje scheen, dus erg moeilijk is dat dan toch niet? Ik stap op het terras, wijs in de richting van de zon. Kijk, daar is het zuiden.

Vol argwaan keken ze me aan. Hoe kon ik dat nu weten? Eerst dacht ik nog dat ze me voor het lapje hielden maar dat was dus echt niet het geval. Ik moest uitleggen dat de zon, midden overdag, altijd in het zuiden staat. Ze bleven me vol ongeloof aankijken, haalden de stadskaart er bij om dat te verifiëren en gaven uiteindelijk toe dat ze nu toch wat hadden geleerd (nog wel van een domme immigrant ook).

Ik heb de proef op de som genomen met enkele anderen. Inderdaad leert men hier wel dat de zon in het oosten opgaat en in het westen weer onder. Maar wat die in de tussentijd doet blijft dus een raadsel.

Hoe het met mijn kennissen is afgelopen? Ze hebben inderdaad een leuk appartement gevonden met een heel luxueuze keuken. Dat van die zonnige ligging vonden ze uiteindelijk kennelijk toch minder belangrijk.

Als je in Canada woont, heb je een Canadese bankrekening nodig. Die zijn in veel gevallen niet gratis. Bij sommige banken kan het zelfs honderden Dollars per jaar kosten om er te "mogen" bankieren.

Gelukkig is er nogal wat concurrentie tussen de financiële instellingen. Er zijn de bekende grote banken, er zijn ook nogal wat kleinere banken en dan zijn er nog credit unions (caisses populaires in Québec) die vaak een wat plaatselijk karakter hebben maar soms net zo groot zijn als een bank.

Door de concurrentie is het juist extra lastig een bankrekening te kiezen die aansluit bij jouw behoeftepatroon. Zeker als je nieuw bent in Canada, dan heb je misschien nog geen idee wat de behoefte zal zijn. In dat geval kun je met een minimaal (goedkoper) pakket beginnen en dat later, eventueel, inwisselen voor een duurder pakket.

Veel banken geven korting op de maandelijkse pakketkosten. Als je wat ouder of juist jong bent, bijvoorbeeld. Of als je andere producten bij de bank afneemt. Of ook als je een bepaald bedrag op die rekening laat staan. De regels zijn vrij ingewikkeld maar wel de moeite van het bestuderen waard.

Er zijn ook bankrekeningen waarop je iets kunt verdienen. De spaarrente in Canada is op het moment iets hoger dan in de Eurozone dus daar kun je je voordeel mee doen. Sommige rekeningen geven een bonusrente gedurende een bepaalde tijd. Snel rijk word je er niet van maar het helpt wel als je weet wat de mogelijkheden zijn.

Opvallend zijn de credit cards waarop je geld terug krijgt als percentage van je gedane aankopen. Ook dat kan flink oplopen. Minder duidelijk zijn de aanbiedingen van credit cards waarbij je een soort bonuspunten krijgt, maar uiteindelijk zijn ook die iets waard. Nog weer een reden waarom je in Canada maar weinig mensen met contant geld ziet betalen.

(ingezonden) Omdat ik al jaren in Canada woon, leek het me wel leuk weer eens op bezoek te gaan in Nederland. Da's niet alleen een dure grap maar ook best eventjes schrikken.

Er is nogal wat veranderd. Er liggen nu overal rotondes en er zijn toch nog weer meer auto's, Er zijn veel oudere gebouwen gesloopt en de nieuwbouw is enorm aangezwengeld. Het viel me ook op dat Nederland behoorlijk toeristisch is geworden. Men slaagt er goed in de buitenlander zich op zijn gemak te laten voelen en flink geld te laten uitgeven. Er zijn trouwens ook duidelijk meer buitenlanders die er nu wonen. Of zoals men dan dient te zeggen: allochtonen.

Maar wat mij het meest opviel was het oprukken van het Engels. Ik maakte een college mee aan de universiteit en de prof sprak Engels. Dat liep niet echt vlot want het was meer vertaald Nederlands en ik had moeite het te volgen ook vanwege het vette polderaccent. Maar er schijnen heel veel college's nu in het Engels te moeten.

In het zakenleven is het helemaal bar en boos: het management had een update meeting over het masterplan. Het was een hot issue met veel impact. Over outsourcen of outplacement en dat de taskforce met veel teamwork en trial-en-error de service zou kunnen upgraden. HALLO! Spreekt er hier nog iemand zijn moers taal? De jeugd kan er trouwens ook wat van. Ze zeggen dat ze dat van TV leren maar ik denk dat goed schoolonderricht er ook wat mee te maken heeft.

Heel opvallend vond ik dat het land vooral schoner lijkt te zijn geworden. De industrie, het verkeer en vervoer, de afvalverwerking - dat is allemaal sterk verbeterd. Op straat zie je nauwelijks nog hondendrollen en dat de mensen overal mogen roken is ook voorbij. Al met al gaat het de goede kant op, dat vind ik echt.