Site Content

Vlees, vlees, vlees, overal vlees

Als je een echte vleeseter bent, dan kun je in Canada goed aan je trekken komen. Vlees is ruim te koop, voordeliger dan je misschien gewend bent en van uitstekende kwaliteit.

In een gemiddelde supermarkt is de vleesafdeling vaak beduidend groter dan die voor groente en fruit. De verpakkingen van het vlees zijn over het algemeen ook aanzienlijk groter dan je gewend bent. De porties die mensen verstouwen trouwens ook. Canada is echt een vleesetend en -producerend land.

Als je dichterbij kijkt, dan valt op dat de naamgeving heel anders is en dat komt omdat het slagersvak wel bestaat maar een invulling heeft gekregen waar je beslist aan zou moeten wennen. Termen als biefstuk van de kogel of van de haas, die kent men niet en zijn ook onvertaalbaar. Wat je wel veel ziet is de uitdrukking "Alberta beef" en daar kun je je goed bij voorstellen hoe dat gaat. Enorme ranches met uitgestrekte velden waar het vee vrij kan rondlopen.

Er zijn drie vleescategorieën die je zult aantreffen: rund, varken en kip. Daarbuiten is kalkoen vaak goed te verkrijgen alsmede enkele andere wat minder gangbare producten: lam, schaap, eend, bison, gans en geit. Wat opvalt is dat je in Canada geen wild kunt kopen; er zijn dan ook geen poeliers. Je mag wel zelf wild afschieten indien je de juiste vergunningen hebt maar om het dan te verkopen mag dus niet.

Alleen de beste delen van slachtbeesten worden in de supermarkt verkocht. Zelfs eenvoudige bijproducten als hartjes, pens of lever worden meteen doorgestuurd naar de verwerking - waar men er onder andere worst van maakt en wie weet wat nog meer. Canadezen hebben voor de bijproducten weinig belangstelling en kopen alleen maar de beste stukken vlees. Sommige etnische groepen willen die producten vaak juist wel hebben en daar is dan ook een deelmarkt voor ontstaan met specialiteitenwinkels.

Wie liever geen vlees eet wordt soms nog raar aangekeken, maar het kan wel. Zelfs bij McDonald's kun je een "veggie burger" bestellen, maar die moet dan nog wel eerst ontdooid en gegaard worden. Duurt dus ietsje langer ...

Verscherpende Canadese politiek

Dit jaar zijn er federale verkiezingen in Canada, deze staan nu al gepland voor 21 oktober. Dat lijkt ver weg maar toch zijn de Canadese politici zich er al op aan het voorbereiden.

De eerste regel waar eigenlijk alle politici zich nu aan willen houden is om niets verkeerds te doen - om te voorkomen het stemvolk tegen zich in het harnas te jagen. Dit betekent dat controversiële wetsvoorstellen, discussies en onderwerpen volledig vermeden worden. Alle partijen doen dit in hun jacht op stemmen - dus wordt de discussie ineens heel erg tam. Gaat het er in andere jaren "op zijn Brits" aan toe in het parlement, met veel geschreeuw en eindeloos geplaag, zo wordt er nu netjes gedaan.

Ineens moeten alle politici zich ook wenden tot het volk. Dit gaat gepaard met het doen van veelal belachelijke beloften. Als je voor mij kiest, dan doen wij dit of dat. Men kan alles beloven maar als het er uiteindelijk op aan komt, hoeft men eigenlijk niets te doen. Men verwijst dan doodleuk naar "anderen" die het beloofde onmogelijk maken. Het is een zeldzaamheid dat een belofte ook werkelijk wordt waargemaakt.

Ook gaan nu alle partijen zich wat duidelijker tegen elkaar afzetten om aan de kiezers te kennen te geven dat het niet allemaal een pot nat is. De politieke partij van jouw keuze is immers werkelijk de beste die er is en beduidend anders dan al die andere politieke partijen. Het "afzetten" dient om reeds bestaande kiezers aan zich te binden maar ook om duidelijkheid te creëren voor potentiële andere kiezers die misschien nog overgehaald kunnen worden.

De komende tien (!!) jaar is Canada's "tweede kamer" trouwens buiten gebruik wegens een verbouwing. De heren en dames politici komen nu tijdelijk bijeen in een voormalige binnentuin van de parlementsgebouwen. Men heeft er wel snel een dak op gepoot, stoelen in gezet en zelfs wat verwarming weten te regelen.

Waarom die verbouwing 10 jaar moet duren is een raadsel. Je zou in die tijd drie keer de hele boel kunnen platgooien en weer nieuw opbouwen en dan nog eerder klaar zijn. Maar ach ... de belastingbetaler, die betaalt wel.

Lichtvervuiling door cannabis?

Geen tikfout. We hebben het even over lichtvervuiling, niet luchtvervuiling. Immers licht, wanneer het schijnt op onlogische plekken of tijden, wordt ook wel als een soort vervuiling ervaren.

Hier is nu plotseling heel veel over te doen in Canada, waar hele tuindersbedrijven zijn overgestapt op de productie van cannabis. Dit omdat het nu officieel mag in Canada. Tomaatjes kweken loont niet echt, maar wiet loont juist wel. De vraag naar het product is groter dan het aanbod, dus er wordt volop geproduceerd in continubedrijven die inderdaad 's nachts de lampen aan laten zodat het de groei van de planten bevordert. Het verschijnsel van kassen waarin altijd licht brandt, dat kende men in Canada eigenlijk nog haast niet.

Op heldere nachten hangt er dan een roodachtige gloed over de landerijen en op bewolkte nachten wordt alles gewoon wit-aangestraald. Een en ander wordt door buurtbewoners als storend ervaren. Men draagt allerlei redenen aan waarom dit licht schadelijk is voor mens en dier. Zo wordt er gezegd dat het de oriëntatie van migrerende vogels verstoort. Het doet inbreuk op het dag/nacht ritme van de bevolking doordat het de natuurlijke slaappatronen zou verstoren.

Het probleem van lichtvervuling is al langer bekend in de steden maar nu moet men er buiten de stad ook naar kijken. Dat is een nieuwe gebeurtenis waar nogal wat verzet tegen is. Om te beginnen kan men niet naar de sterren kijken want die worden overstraald. Maar belangrijker is de lange lijst aan vermeende gezondheidsproblemen en de verstoring van het natuurlijke dag/nacht gebeuren voor mens en dier. Er zijn nachtelijke dieren die nu ineens vol in het licht staan en die zouden daar niet tegen kunnen.

Een verstoorde licht/donker cyclus wordt bij de mens reeds in verbinding gebracht met een verhoogd risico op obesitas, diabetes en hartziektes. Er wordt zelfs gesproken van bepaalde soorten kanker. Het kunstlicht verstoort de blootstelling aan het natuurlijke daglicht en dat zou slecht voor de gezondheid zijn. Zo, daar kan men het mee doen.

Er wordt ontzettend veel geld verdiend met de cannabisproductie, dus het is onwaarschijnlijk dat lichtvervuiling een punt van zware overweging zal zijn. Dit is echter vast wel een onderwerp waar zich binnenkort de een of andere Canadese rechter over mag buigen. Er gaan beslist wel wat buren flink schadevergoeding eisen.

Al die WC's blijven gratis

(ingezonden) Als je gewend bent om met een zak vol 50-Eurocent munten "voor de hoge nood" de stad in te gaan, dan zul je in Canada geld, tijd en frustratie uitsparen. Overal gratis WC's.

In elk winkelcentrum, maar ook op stations en bij andere openbare gelegenheden, heb ik ruime toiletvoorzieningen aangetroffen. Je hoeft er ook niet lang naar te zoeken want het staat prominent aangegeven. Bij een beetje winkelcentrum tref je zelfs vaak meerdere ruime toiletgroepen aan, op verschillende, strategische plaatsen. Dus niet piepklein, drie-hoog weggestopt met een dame-met-schoteltje er bij. Nee: handig bereikbaar en nog gratis ook.

Het winkelend publiek maar ook andere voorbijgangers kunnen overal terecht. Bordjes met "alleen voor klanten" zie je maar zelden. Ook bij de supermarkt of de boekwinkel zijn er vaak nette voorzieningen die ook nog behoorlijk schoon worden gehouden. Voor bezoekers met beperkingen zijn er ook bijna altijd mogelijkheden en verschoningstafels voor baby's zijn vaak aanwezig, ook bij de heren. Niemand kijkt er van op als je bij de winkel of het benzinestation stopt en even de WC gebruikt (zonder iets te kopen). Zo is het nu eenmaal.

Het is me ook opgevallen dat zwervers, waarvan er in Canada ontzettend veel zijn, de weg prima weten. Iedereen heeft af en toe een WC nodig en dus moet die grote bevolkingsgroep van de zwervers ook geholpen worden. Echter, een winkel of zeker een winkelcentrum, is privéterrein. Men kan dus mensen de toegang ontzeggen en daarvoor hoeft zelfs geen reden te zijn. Immers, je bent te gast. Als een zwerver er te verwaarloosd uitziet, dan wordt deze al snel weggestuurd, de kou in. Als hij of zij erg stinkt (en dat komt ook veel voor) dan wordt er ook snel ingegrepen.

De groep zwervers weet dit en zoekt dus juist de WC's op in openbare gebouwen. Daar worden de toiletten dan ook extra veel gebruikt door de ontheemden. Zo hangt er op het station, waar inderdaad ook een gratis WC te vinden is, een wat luguber sfeertje in de "washroom" terwijl het ook ondoenlijk lijkt deze afdoend schoon en helemaal veilig te houden. Daar kun je best enge dingen aantreffen in de afvalemmer.

Op zich vind ik die WC's overal natuurlijk geweldig. Maar laten we eerlijk zijn, ze kunnen niet gratis wezen. Iemand betaalt er voor en die berekent dat heus wel door in de prijzen. Betaal ik er dan dus toch voor?

Er zijn 17 Miljoen Nederlanders en 11 Miljoen Belgen - zo ongeveer. Je komt in Canada vaak Nederlanders tegen maar haast nooit Belgen. Hoe zou dat nou gekomen zijn?

Op basis van die verhouding 17-10 (Miljoen) zou je toch redelijkerwijs kunnen verwachten dat je echt ook vrij vaak een Belg zou treffen maar dat is dus niet het geval. We moeten misschien een beetje gaan graven om dat echt te begrijpen. Wellicht komt dit deels doordat Nederland de emigratie (onder ander naar Canada) sterk heeft bevorderd in de jaren na de Tweede Wereldoorlog. In België is dat niet gebeurd. Belgen moesten juist thuisblijven om bij de wederopbouw van hun zwaar gehavende land flink te helpen.

Een ander punt is dat België nog steeds meer op de voormalige eigen koloniën is gericht - in Afrika dus. Daar tref je inderdaad veel meer Belgen aan dan Nederlanders. Op de Brusselse luchthaven zie je dat ook aan het enorme aantal vluchten dat die kant op gaat - en dat zie je juist weer niet op Schiphol.

De taalsituatie spreekt ook mee. België concentreert zich op de Nederlandse en Franse taal, waar Engels van minder belang is. Ook dat ligt in Nederland heel anders. Een Nederlander die goed Frans spreekt is een uitzondering terwijl een Nederlander die geen Engels spreekt haast niet bestaat. Dat is in België precies omgekeerd.

Je zou dus verwachten dat als er Belgen in Canada gevonden moeten worden, dat je dan vooral in de Franstalige provincie Québec moet zoeken. Dat is ten dele waar maar nog lang niet in een verhouding waarop je Nederlanders in alle uithoeken van Canada kunt vinden, zelfs in Québec.

We vermoeden ook dat Belgen liever in België liever thuis blijven omdat de traditionele familieband er wellicht erg sterk is. Men vestigt zich niet graag duizenden kilometers ver weg in een vreemd land - het wordt zo een deel van de nationale cultuur om zich meer om het thuisfront te bekommeren dan om nou per se de vleugels te willen uitslaan.

Wat in de laatste plaats natuurlijk ook meespeelt is dat België gewoon een fantastisch land is om in te wonen. Maar eerlijk gezegd kunnen we dat ook zeggen van Nederland of Canada. Het mysterie blijft dus deels onopgelost.

5 februari 2019|Canada, Immigratie, Staatsburger, Zorg

Elk jaar vinden er tien-duizenden geboortes plaats in Canada van mensen die helemaal niet in Canada wonen. Het betreft dus bezoekers van Canada die hier "toevallig" een kind krijgen.

Zou je dat in Engeland, Nederland of Duitsland gebeuren, dan word je netjes geholpen maar daar is de kous mee af. In Canada vindt er nóg iets bijzonders plaats ... namelijk dat de baby automatisch de Canadese nationaliteit krijgt. Daar hoeft verder niemand iets voor te doen. De wet schrijft hier voor dat een ieder die geboren wordt op Canadees grondgebied, ook meteen Canadees is. In de meeste andere landen geldt als bijkomende regel dat ten minste één van de ouders ook officieel inwoner moet zijn - maar niet in Canada. Velen hebben deze mogelijkheid al aangegrepen om een Canadees in de familie te "creëren".

Daar zitten namelijk nogal wat voordelen aan. Immers, wie eenmaal Canadees is, die blijft dat zijn leven lang. Daarmee kun je Canada binnen wanneer je maar wilt, zo lang blijven als het je uitkomt en weggaan als dat je zo aanstaat. Daarmee heb je recht op allerlei sociale voorzieningen (ook medische zorg) en mag je in Canada komen studeren tegen het tarief voor Canadezen (veel lager dan voor buitenlandse studenten). In de meeste landen is bovendien een Canadees paspoort van een hoog aanzien. Je hebt trouwens zelfs recht op diplomatieke hulp buiten Canada.

Ook andere familieleden kunnen er voordeel van hebben. Wie al een familielid in Canada heeft, komt er gemakkelijker binnen. Het vergt wat planning en het kost een aanzienlijk bedrag aan reis- verblijf- en medische kosten, maar het vooruitzicht een Canadees binnen de familie te hebben, dat spreekt velen uit een aantal verre landen erg aan.

De statistiek omtrent dit fenomeen is onduidelijk. Men neemt aan dat er veel van dit soort situaties te vinden zijn bij ouders uit China, India en Mexico - maar de lijst met mogelijke andere landen is lang. De informatie omtrent dit gegeven is zo vaag omdat Canada's strenge privacy-wetgeving de publicatie van de details niet toestaat.

Lees hier meer over dit rechtsbeginsel: https://nl.wikipedia.org/wiki/Jus_soli en doe er eventueel zelf je voordeel mee.

16 februari 2019|Beleefdheid, Canada, Immigratie, Toerisme, Veiligheid

(ingezonden) Tot mijn verbazing trof ik een artikel aan bij de CBC (Canadian Broadcasting Corporation) dat veel Canadese douaniers aangeklaagd worden voor allerlei vergrijpen.

Ook ik ben vaak "door" de douane in Canada gemoeten. Eigenlijk kan ik niet anders zeggen dan dat ik altijd redelijk hoffelijk ben geholpen, soms misschien wat nors maar toch altijd eigenlijk wel beleefd. Ik vergelijk graag met de Amerikaanse douaniers die juist intimiderend en denigrerend proberen over te komen, althans zo lijkt het. Dat probleem heb ik nooit ervaren in Canada. Zelfs in verschillende rare situaties met anderen die ik over mijn schouder heb mogen meebeleven, heb ik helemaal geen klachten kunnen optekenen. Dus wat is er aan de hand?

De CBSA (Canadian Border Services Agency) is een behoorlijk machtig lichaam. Opvallend is dat ze vrij veel rechten hebben - veel meer dan bijvoorbeeld de politie. Ze kunnen mensen staande houden en goederen in beslag nemen zonder dat er daarvoor zelfs een duidelijke aanleiding hoeft te zijn. Dat dat eng kan zijn en tot machtsmisbruik zou kunnen leiden (kijk maar weer even naar dat fijne voorbeeld bezuiden Canada), dat is evident. Toch moet ik opnieuw zeggen, daar heb ik nooit wat van gezien.

De CBC klaagt er over dat de CBSA geen toezicht van een ander orgaan heeft - wat inderdaad ongebruikelijk is in de wereld van de wetshandhaving. Een RCMP politieagent weet gewoon dat hij of zij verantwoording zal moeten afleggen, ook tegen buitenstaanders, als er ooit iets misgaat of er een klacht wordt gedeponeerd. Deze beveiliging ontbreekt dus een beetje bij de CBSA.

Wat blijft is dat er ongeveer 1200 interne klachten zijn geregistreerd over een periode van twee jaar. Die lopen uiteen van slapen tijdens werkuren tot mishandeling en seksuele intimidatie. Er werken trouwens 14000 mensen bij de CBSA dus het aantal klachten lijkt mij eigenlijk vrij klein.

Ik denk dan ook dat ik de volgende keer maar eens extra vriendelijk glimlach tegen een CBSA-medewerker. Die mensen hebben geen gemakkelijke baan en ze lijken hun werk eigenlijk best goed te doen.

19 februari 2019|Canada, Immigratie, Rechtspraak, Staatsburger, Taal/language

(ingezonden) Het is moeilijk uit te leggen hoe het voelt om in twee landen "thuis" te zijn maar ik geloof wel dat ik dat ook heb, ofschoon ik al heel lang in Canada woon en me er ook echt thuis voel.

Niemand vertelt mij wat in Canada. Ik zet er onmiddellijk een stop op als mensen beginnen over zulk soort onzin dat ik hier minder rechten zou hebben dan diegenen die hier geboren zijn. Ik hoor dat sentiment trouwens wel, af en toe. Ook veel Canadezen denken graag dat ze "beter" zijn en meer rechten moeten hebben dan mensen die pas later naar Canada zijn gekomen. De wet is daar trouwens overduidelijk over. Wij hebben gelijke rechten als mensen uit een familie die hier al generaties-lang woont. En zo is het nu eenmaal. Ik betaal dezelfde belastingen, heb dezelfde plichten en natuurlijk ook dezelfde rechten. Ik mag zelfs stemmen en politicus worden (niet dat ik dat ambieer) maar de gedachte is duidelijk: gelijke rechten en daarmee uit.

Af en toe kom ik in Nederland. Ik heb er al lang niet gewoond maar ik ben er geboren en getogen. Nederland is in de tussentijd flink veranderd, veel dingen ten goede, andere dingen misschien niet. Maar ook daar vertelt niemand mij wat. Ik spreek gewoon de taal, moet soms even slikken bij bepaalde nieuwigheidjes en ik voel me alsof ik er gewoon bij hoor. Ik reis per trein, ik betaal met Euro's en ik voel me niet eens echt een toerist. Ik geloof zelfs dat ik op zich dezelfde rechten en plichten heb als mensen die nooit zijn weggegaan.

Dus daar heb je het probleem: thuis in twee landen. Velen in Nederland spreken er schande over dat immigranten hun banden met hun land van afkomst niet willen verbreken. Ze moeten kiezen, of hier of daar. Maar ik ben er inmiddels wel van overtuigd dat zo'n keuze gewoon niet kan. Je hebt nu eenmaal een onuitwisbare band met een land als je er bent opgegroeid - of als je er heel lang al hebt gewoond. Of misschien zelfs wel als je er nooit hebt gewoond maar de cultuur krijgt aangereikt via je ouders, die er vandaan komen. Ik snap het best.

Ook ben ik vaak in de VS geweest en bijvoorbeeld Duitsland en Engeland. Prachtige, interessante landen. Ik kan er goed uit de voeten maar ik voel me er een buitenlander en dat ben ik natuurlijk ook. Kijk, dat bedoel ik dan dus.

Dit verhaal wordt flink uitgemeten in de Canadese media. Een dame stal een credit card en heeft daarmee een flink aantal loterijbiljetten gekocht - waarvan er één op de $50,000 prijs viel. Goed gedaan?

Nee, om de een of andere reden is ze toch door de mand gevallen. Net voordat de winnares bij het loterijhoofdkantoor naar binnen wilde gaan om de prijs in ontvangst te nemen, kwam de politie aanrijden die haar ter plekke inrekende. De dame is aangeklaagd voor fraude en trouwens ook voor het in bezit hebben van een als gestolen opgegeven credit card.

Het zal wel vrij gemakkelijk zijn om haar voor het een of ander te veroordelen. Maar wat gebeurt er nu met die prijs van $50,000? Krijgt zij die toch? Immers, het is zo goed als niet te bewijzen dat ze juist dat biljet ook werkelijk heeft betaald met die gestolen credit card. Of misschien zou de prijs naar de persoon moeten gaan van wie de credit card eigenlijk was. Althans, als het dan toch te bewijzen zou zijn dat de aankoop van juist dat biljet inderdaad met zijn credit card werd gedaan. Een interessant gevalletje, dus.

De mensen bij de loterij verschuilen zich schielijk achter de algemene reglementen waarin duidelijk staat dat een frauduleus verkregen loterijbiljet niet geïnd kan worden. De uitbetaling wordt dan aangehouden en na verloop van tijd wordt het bedrag gestort in het fonds van de nooit opgehaalde prijzen, waarvan er kennelijk nogal wat zijn (moeilijk te begrijpen, trouwens). Na verloop van weer meer tijd wordt dat fonds dan bij een hoofdprijs opgeteld en dan dus uitgekeerd aan een ander, die wel een "echte" winnaar mag wezen.

De juristen wrijven zich al in de handen. Zullen we gemakshalve maar aannemen dat die $50,000 - of een veelvoud daarvan - aan advocatenrekeningen zal worden opgesoupeerd? Uitspraak over een jaar of zes!

6 feb 2019

Een al erg oude discussie is in Canada weer opgerakeld. Moet er fluoride in het drinkwater gedaan worden of niet. Inmiddels lopen de meningen uiteen en raken mensen ervan van de kook.
Het grote argument vóór toevoeging van fluoride aan het drinkwater is en blijft dat het cariës vermindert, vooral bij de jongste gebruikers. Het grootste argument tegen is wellicht dat er hier en daar wel eens iets mis is gegaan met de dosering en dat is dan vooral voor nierdialysepatiënten een groot probleem. Er zijn, naar verluid, wat mensen zelfs aan gestorven.
Toen fluoride in Europa werd besproken, enkele decennia geleden, vonden sommige actiegroepen dat het niet de taak van de overheid mocht zijn om bepaalde supplementen aan het water toe te voegen, zelfs niet als die bevorderlijk zouden zijn voor de volksgezondheid. Men ging zo ver te stellen dat een kwaadwillende overheid dan zelfs vruchtbaarheidsremmende of -bevorderende producten aan het water kon toevoegen indien men dat wenselijk achtte. Sindsdien is er dan ook geen fluoride aan het water toegevoegd. Wel zit het in bijna alle tandpasta's die er verkocht worden.
In Canada is het een lappenmand. Bepaalde gemeentes doen er uit principe niet aan mee, andere juist wel. Ook tussen de verschillende provincies zijn er grote verschillen. In British Columbia en Quebec wordt er haast niet gefluorideerd, maar in Ontario juist bijna overal wel. Het rare is dat de beslissing om al dan niet te fluorideren over het algemeen niet door wetenschappers wordt genomen maar door politici. Inmiddels zijn velen zover dat men vindt dat deze kwestie, in principe, eigenlijk door de overheid genomen zou moeten worden. Of dat dan de provinciale of de federale overheid is, dat weet ook weer niemand.
Fluoride in het water, dat proef je niet. Wat je echter wel proeft is chloramine (bleekmiddel). Dat zit bijna overal in het drinkwater in Canada zodat het een beetje naar zwembadwater smaakt. Let maar op, dat wordt dadelijk nog het volgende punt van discussie.


Al dat éénrichtingsverkeer 7 feb 2019

Dat kennen wij wel: eenrichtingsverkeer. Het komt vaak voor in smalle straatjes waar gewoon geen ruimte is voor verkeer in beide richtingen. In Canada kijkt men hier heel anders tegenaan.
Vooral in de steden valt het op dat er veel eenrichtingsstraten zijn, juist in het centrum, zelfs op plekken waar er voldoende ruimte zou zijn voor tweerichtingsverkeer. Soms zie je wel drie of vier stroken in één richting maar dus geen enkele in de tegenovergestelde richting. Als je dit niet gewend bent, dan kan dit verwarrend zijn en kun je uiteindelijk flink rondjes blijven rijden alvorens je bestemming te bereiken.
Wat men veel doet is om-en-om eenrichtingsverkeer, de ene straat in de ene richting en de volgende in de tegenovergestelde. Vergeet daarbij niet dat bijna alle binnensteden volgens het model schaakbord zijn ontworpen. De meeste kruisingen verlopen op een hoek van 90°; op bijna elke straathoek staat vervolgens een verkeerslichtinstallatie.
Ook de dwarsstraten hebben dan vaak zo'n soort systeem: om-en-om. De meest rechtse en soms ook de meest linkse strook kan een parkeerstrook zijn. Vaak zitten daar wel beperkingen op, bijvoorbeeld tijdens de spitsuren mag je er dan helemaal niet parkeren; dit ter bevordering van de doorstroming.
Je weet misschien dat het in Canada is toegestaan om bij een roodtonend verkeerslicht toch rechtsaf te slaan. De eerste keer dat je dit doet voel je je opgelaten maar het went snel en het is bovendien vrij logisch al moet je wel extra goed uitkijken voor voetgangers, links en rechts.
Nog grappiger wordt het allemaal als je linksaf wilt slaan van een eenrichtingsstraat naar een andere eenrichtingsstraat. Ook dan mag je door rood rijden - maar wel heel voorzichtig. Deze uitzonderingsregel is zelfs veel Canadezen niet helemaal duidelijk. Het mag meestal dan ook uitsluitend van de meest linkse naar de meest linkse rijstrook.

Ben jij ook zo beledigd? 9 feb 2019

Aan het begin van de meeste TV-uitzendingen in Canada wordt een standaard tekst afgedraaid dat de inhoud van het programma beledigend zou kunnen zijn voor bepaalde bevolkingsgroepen.
Waarom je beledigd zou kunnen zijn, dat loopt uiteen. Het zou om "intieme" onderwerpen kunnen gaan, vechtkunst, te veel bloed, politieke standpunten of wat dan ook. De bedoeling is dat kijkers die te gevoelig zijn voor bepaalde beelden of teksten, de mogelijkheid krijgen om snel een andere zender in te schakelen of zelfs de TV helemaal uit te doen.
In de praktijk werkt het natuurlijk precies andersom. Hoe duidelijker de waarschuwing is, hoe aantrekkelijker het programma lijkt te worden. Vooral jongeren vinden het extra leuk als er veel fratsen in de uitzending te zien zijn. Als er bijvoorbeeld tijdens de nieuwsuitzending wordt gewaarschuwd dat de komende beelden wel een beetje te dramatisch kunnen zijn voor de wat gevoeligere kijker, wat doe je dan? Kijk je weg van de TV of let je juist extra goed op?
Maar beledigd zijn we tegenwoordig heel vaak. Denk alleen al eens aan de kerstgroet. Als er daarin Christus wordt genoemd, dan kan dat voor sommigen beledigend zijn. Voor anderen is het echter juist beledigend als Hij niet wordt genoemd. Over geloof en ongeloof kun je natuurlijk altijd beledigd raken, dat doen we zo al heel erg lang. Een hand geven aan iemand van een bepaald geloof, zelfs dat kan beledigend zijn. Hoed op, hoed af, kort rokje, ontblote schouders, het is allemaal vreselijk beledigend.
In het dagelijks leven houdt het al niet op. Wie durft het nog over een gehandicapte neger te hebben. Dat is beledigend, twee keer nog wel. Gehandicapt is niet meer juist, dat heet ... ja hoe heet dat eigenlijk tegenwoordig? En neger is ook in het Engels een bezoedeld woord geworden. Dat is beledigend. Je mag het zelfs niet meer over een vrouwelijke buschauffeur hebben. De zinsnede "female bus driver"  is beledigend vanwege de toevoeging female. En dat zijn zomaar wat losse voorbeeldjes.
Zijn Canadezen nou echt zo snel beledigd over van alles en nog wat of is dit een wereldwijd fenomeen? Wat is er gebeurd met de gedachte dat je alleen dan beledigend kunt zijn als je dat met opzet doet?

Bestellen per post - 11 feb 2019

(ingezonden) In een gigantisch land als Canada moet je soms wel dingen "per post" bestellen. Dat is altijd al zo geweest per catalogus maar nu dus helemaal gemakkelijk per Internet.
Gedurende mijn eerste jaren in Canada ging dat inderdaad zo, en vanzelfsprekend in een slakkengangetje. Je zag iets in de catalogus, moest bellen en na verloop van tijd werd het bezorgd. Dat liep redelijk, al was het terugzenden van de minder-geweldige producten niet echt gemakkelijk. Verschillende bedrijven hadden daar dan een plaatselijke afleveringsbalie voor maar ook dat duurde altijd erg lang en het was ingewikkeld.
Ik was dus razend enthousiast toen je per Internet dingen kon gaan bestellen. Dat zou pas efficiënt wezen. Je ziet het, klikt, betaalt en heel kort daarna verschijnt het bestelde in je brievenbus. Ik hoorde geweldige verhalen uit Europa dat je vandaag bestelt en het dan ook morgen in huis hebt. Nou, dat is in Canada ook zo maar toch net iets anders. Je bestelt het vandaag en het wordt dan ook morgen ... verzonden. En dan begint het lange wachten. De Canadese posterijen zitten nog vast in het stramien van de jaren zeventig. Alles duurt eeuwig. Van de ene kant van de stad naar de andere duurt al enkele dagen. Naar de volgende provincie een week. En op nog grotere afstand zelfs tien dagen of twee weken - of nog langer als het een drukke tijd van het jaar is.
Het snelle bestellen per post wordt volkomen teniet gedaan door een postbedrijf dat het allemaal wel een zorg kan wezen. Ze maken mooie glimmende websites maar ze presteren helemaal niets. De Canadese posterijen horen, naar mijn bescheiden mening, thuis in een derde-wereldland. Tegen de tijd dat het bestelde arriveert, ben je al haast vergeten dat je het ooit had besteld.
Maar ... Canada zou Canada niet zijn als er geen oplossing voor dit probleem was. Voor een klein extra bedragje kun je de levering laten bespoedigen. Het pakket komt dan niet in je postvakje aan maar wordt door een koeriersdienst aangereikt. Daar zijn er heel wat van in Canada die elkaar ook nog eens moordend beconcurreren. Ze zijn zelfs vaak nauwelijks duurder dan het belachelijk ouderwetse postbedrijf. En je spullen arriveren wel snel.
Wat ik dus op straat zie in Canadese steden en dorpen, is een heel klein aantal voertuigen van de posterijen maar wel overal wagens van koeriersdiensten. Het klinkt heel verkwistend allemaal maar het resultaat mag er wezen.

Woningnood in Canada? 12 feb 2019

Toe nou even. Hoe kan er in zo'n groot rijk land als Canada nu gepraat worden over "woningnood". En toch is het zo. Er is een groot tekort aan een bepaald soort woningen in sommige steden.
Eigenlijk is dat misschien ook wel een beetje logisch. De vrije markt bepaalt de situatie - voor huurwoningen betekent dat dus in principe dat verhuurders juist die woningen zullen neerzetten die het grootste rendement op hun investering bieden. En dat zijn, je zou haast zeggen uiteraard, de woningen in het duurdere marktsegment. Geen wonder dus dat de huurders in het middensegment in de knel komen, alsmede de grote groep huurders die op sociale woningen wachten.
In de grotere steden, waar juist veel banen zijn waar niet veel mee verdiend wordt, zijn er haast geen goedkopere huurwoningen meer te vinden. De mensen staan dan voor een vervelende keuze: ofwel in een heel slechte, volle woning trekken of een flinke reis voor het woon-werk verkeer aanvaarden. Dat woon-werk verkeer in en rond de grotere steden is ook geen lolletje. Wie bijvoorbeeld aangewezen is op het openbaar vervoer, heeft te maken met een eindeloze reis die weinig comfortabel is en vrij duur. Dat is dus ook geen echte oplossing.
Inmiddels spelen de stedelijke overheden, met de provinciale alsmede met de federale overheden, elkaar enthousiast de bal toe. Er moet wat aan gedaan worden. We zouden investeerders kunnen aanmoedigen goedkopere woningen te bouwen - bijvoorbeeld met belastingvoordeeltjes. We zouden het openbaar vervoer kunnen verbeteren - maar ook dat kost bakken met geld. Of we zouden, zoals in vele andere plaatsen op aarde, de decentralisatie kunnen aanmoedigen.
Inderdaad zijn de grote steden in Canada flink uit de klauw geschoten. De binnensteden zijn echte city's geworden met torenflats - nogal wiedes dat er dan mensen buiten het schip vallen. Sociale woningbouw is uit de mode. Wat voor politieke oplossing er ook zou kunnen wezen, het is een lange-termijn project. En in lange-termijn projecten zijn politici niet geïnteresseerd. Die willen resultaten zien nog voordat de volgende verkiezingen plaatsvinden - want anders is het toch maar "verspild geld".
Je zou dus kunnen zeggen dat er eigenlijk maar liever niks gebeurd. Alles blijft op zich bij het oude en de problemen sudderen voort. Ook in Canada.

Duty-free. Oh? 13 feb 2019

(ingezonden) Wie af en toe internationaal vliegt (zoals ik) kan haast niet om de "duty-free" aanbiedingen heen. Op elke grote luchthaven zit er wel een en zelfs in de lucht krijg je "duty-free" aangeboden.
Grappig vind ik vooral dat iedereen opkijkt bij de uitdrukking "duty-free". Het is alsof je iets-voor-niets gaat krijgen. Canadezen hebben een gruwelijke hekel aan belasting-betalen, dus het komt dan extra goed uit om de belastinginspecteur op deze wijze te slim af te kunnen zijn. Of hoe zit dat eigenlijk? Valt er echt iets te halen in de "duty-free" winkel?
Wie heel eerlijk kan vergelijken zal het snel met mij eens zijn dat "duty-free" een wassen neus is. Veel producten zijn nauwelijks goedkoper dan in Canada - en ze zijn bijna altijd gewoon duurder dan op je plaats van bestemming. Ga je naar een "warm" land, dan moet je toch geen rum meenemen? De "Duty-free" winkels richten zich duidelijk op de impuls-koper. Mensen die thuis nooit die peperdure parfum kopen, die doen het misschien toch in zo'n "duty-free" omgeving want het lijkt ineens zo voordelig.
Als je iets bij de "duty-free" winkel hebt gekocht op de luchthaven, dan krijg je dat niet mee. Het wordt door een schichtig ogende medewerker van de winkel echt aan de ingang van het vliegtuig weer aan je uitgereikt. Zouden ze dat niet doen, dan kon jouw "duty-free" aankoop zomaar door iemand weer in het land mee terug worden genomen. Dat zou belastingontwijking zijn!
Bij veel vliegmaatschappijen kun je nog aan boord op internationale vluchten ook je slag slaan, maar niet heus. De prijzen zijn een zoethoudertje, meer niet.
Raar is ook dat als je de zwaar-bewapende grens naar de Verenigde Staten per auto nadert, dat er aan de kant van de weg ineens een "duty-free" winkel zit. Opnieuw, flink wat luxe-artikelen te koop en over het algemeen wel wat kijkers in de winkel maar heel erg weinig kopers. Wat een verspilling.
Mijn conclusie is dan ook dat "duty-free" misschien wel belastingvrij is maar dat de marges van deze winkels zo gigantisch zijn dat jouw "winst" intussen goeddeels wordt opgeslokt.

Nog eens die sneeuwschuiver 14 feb 2019

Sneeuw, ijs en striemend weer, men kijkt er in het overgrote deel van Canada niet van op. Het land heeft gaandeweg goed geleerd hoe je met eventuele winteroverlast kunt omgaan.
Om te beginnen is het gewoon imposant om te zien hoe de sneeuw geruimd wordt. Canada heeft grote, zware sneeuwschuivers, die links, rechts en vooraan bevestigd aan een flinke vrachtwagen, de hele weg in ene keer kunnen ontdoen van hun sneeuwpracht. Een fontein van sneeuw wordt naar rechts geduwd. Als het niet al te koud is, legt diezelfde vrachtwagen ook een spoor van pekelzout. Als het echter te koud is voor zout, dan gebruikt men eventueel silicazand zodat het verkeer toch redelijk verder zijn weg kan vervolgen.
Op veel plaatsen worden de stoepen ook machinaal geveegd. Hiervoor gebruikt men sneeuwschuivertjes van het formaat van een plantsoenenmaaier. Heel zorgvuldig worden dan zelfs de opritten van de mensen schoongespoten, zodat je er nog wel met een voertuig in en uit kunt. Ook winkelcentra, parkeerterreinen en andere openbare plekken worden meteen aangepakt. Enkele uren nadat het sneeuwen ophoudt, is alles pico bello. Het leven kan weer voortgaan.
In veel binnensteden gaat men vervolgens er toe over de sneeuwhopen, die na een dag of zo er al behoorlijk grijs-vuilig beginnen uit te zien, met grote vrachtwagens af te voeren. Met handige bulldozers wordt de sneeuw opgeladen. Ergens buiten de stad maakt men dan een grote sneeuwberg die tot diep in de zomer weer langzaam afsmelt.
Dit alles kost natuurlijk wel een lieve duit. Het staat af en toe in de krant wat een enkele sneeuwbui eigenlijk kost aan mankracht, materieel en benodigdheden. Het loopt al voor een kleine stad in de miljoenen, iedere keer weer. In veel gemeentes gaat ongeveer de helft van de begroting op aan "ice control", zoals dat dan heet. Zonde van het geld zou je denken, maar ja, wat moet je anders? Het leven in Canada gaat hoe dan ook, met of zonder sneeuw en ijs, gewoon door.
Slechts een vrij klein stukje Canada ontspringt deze dans gewoonlijk. In Zuid-West British Columbia valt vrijwel nooit sneeuw. Maar als er dan wel ooit een sneeuwbui is, zelfs als dat maar een kleintje is naar Canadese maatstaven, dan ligt alles meteen volledig op zijn gat. Grappig, net als in Engeland dus eigenlijk.
 

15 februari 2019|Belastingen, Canada, Energie, Geldzaken, Politiek

Je zult er in Canada van opkijken dat de provincies zich flink tegen elkaar afzetten. Op zich redelijk autonoom, hangen de provincies sterk aan de bijdragen van de federale overheid.

Zo is de politiek-financiële structuur van Canada nu eenmaal. De centrale overheid stelt enorme bijdragen beschikbaar aan de individuele provincies en de grootte van die bijdragen wordt deels bepaald naar mate een provincie het minder breed heeft. Dit leidt tot het typische kleutergedrag van jaloerse hebzucht zo van: hee, dat is niet eerlijk, die krijgt meer dan ik. De rijkere provincies subsidiëren zodoende de minder rijke provincies, zij het indirect.

Dat alleen dat al tot strijd kan leiden is misschien logisch. Een groot onderzoeksbureau (Angus Reid) is gaan enquêteren in heel Canada om eens te horen wat men vindt van de andere provincies. De ontevredenheid is groot, velen vinden dat men eigenlijk ondergesneeuwd wordt door de andere provincies. De publieke opinie is, over het algemeen "tegen" de andere provincies.

Het gevoel zich in zekere mate benadeeld te voelen is misschien heel menselijk en dus niet opvallend. Wat wel opmerkelijk is dat in bepaalde provincies dit gevoel veel sterker is dan in andere. Men zou misschien verwachten dat Quebec zich erg afzet tegen de andere provincies - wat logisch te verklaren zou zijn doordat men daar een andere taal spreekt dan in de rest van het land. Of dat BC zich eventueel afgesloten voelt van de rest van Canada - inderdaad is het van daar erg ver naar Centraal Canada.

Maar nee, het is juist de provincie Alberta die zich het meest benadeeld lijkt te voelen. Dit is de provincie met al de olievoorraden en andere natuurlijke rijkdommen. Men heeft het er dan over dat "de cultuur" niet wordt begrepen in de rest van het land. Men vindt in Alberta overwegend dat de provincie te veel moet bijdragen aan de minder rijke rest van Canada, en dat dat oneerlijk zou wezen.

Wat vooral meespeelt is de onvrede over het feit dat de inkomsten uit olie in Alberta enorm zijn teruggelopen de afgelopen jaren. De overheersende mening in Alberta is dat dit eigenlijk de schuld is van de rest van Canada. Opmerkelijk!

17 februari 2019|Canada, Gebruiken, Toerisme, Winkelen

Een van de leuke dingen van Canada is dat er mensen uit alle hoeken van de aardbol wonen en velen daarvan hebben hun kookkunsten meegenomen. De veelheid aan restaurants is enorm.

Je kunt het zo gek niet bedenken of er is wel een culinaire vertegenwoordiging van een land. Jamaica, Portugal, Filepijnen, Ethiopië, Korea - maar ook landstreken zoals Banjara, Himalaya, Catalonië - enzovoort. Een enorme variëteit dus, nog afgezien van de reeds langer bestaande landelijke keukens van Italië, Frankrijk, Griekenland, Mexico, China, Libanon, India en Japan. Om er maar enkele te noemen.

Opvallend is wel dat men in veel opzichten de kookkunsten en het gebodene op de kaart uitgebreid heeft aangepast aan de plaatselijke wensen. Zo kun je in vrijwel elk Canadees restaurant ook drank krijgen, wat ondenkbaar zou zijn in veel van de genoemde landen. Om in een Marokkaans of Irakees restaurant drank te kunnen bestellen is zelfs eigenlijk een beetje raar - en het is ook in landen als Thailand, India en China best ongebruikelijk. Maar in Canada hoort eten en drinken bij elkaar, dus paste men zich snel aan.

Ook is het interessant op te merken dat er altijd veel gerechten met vleesproducten op de kaart staan - wat in enkele landen eigenlijk ook eerder een uitzondering zou wezen. En natuurlijk de portiegrootte. Canadezen eten vooral veel dus ook dat is terstond aangepast aan de wensen van de klanten.

Wat kruiden en specerijen betreft was het ook oppassen geblazen. Nog slechts enkele decennia geleden was knoflook vrijwel onbekend in Canada. Een succesvol restaurant moest daar rekening mee houden. Dat gold ook voor veel kruiden, vooral de scherpere. Minder was beter. Dat is aan het veranderen. Veel klanten willen nu juist wat authentieker genieten en als dat een flink branderig gevoel oplevert, des te beter.

In geval van twijfel vraagt het bedienend personeel soms hoe scherp je het wilt hebben. Men houdt er gevoeglijk rekening mee dat niet iedereen er tegen kan. Zou de Canadese hamburger-met-patat-cultuur dan toch echt concurrentie beginnen te krijgen?

Je vermogen wegzetten in Canada 18 feb 2019

Canada is een land dat erg vriendelijk is jegens de vermogenden. De overheid vindt het prima dat je je gelden in Canada parkeert en niemand legt je verder een strobreed in de weg.

Om te beginnen kent Canada helemaal geen vermogensbelasting of een fictieve vermogensrendementsheffing. Je kunt zelfs investeren in door de overheid gegarandeerde fondsen - maar die brengen iets minder op dan de producten op de vrije markt. Zelfs eenvoudige spaarrekeningen leveren in Canada aanzienlijk meer op dan men in Europa gewend is.

Ook om te beleggen in onroerend goed (bedrijfspanden of woningen) gaat heel behoorlijk. Sommigen kopen een goed-lopende zaak om zich redelijk verzekerd te voelen van een aardig rendement op hun investering. Canadezen zijn vooral gek op de effecten- en aandelenmarkten, de valutamarkten, commodity's, kapitaalmarkten, obligaties maar ook beleggingsfondsen doen het uitstekend. Zeker op de lange termijn is het moeilijk om zich hiermee te verslikken. Klein of groot doen heel veel Canadezen mee met het financiële "spel", sommigen direct en heel velen indirect, bijvoorbeeld via een fonds.

Uiteraard is het mogelijk om vermogen weg te sluizen via (een aantal) rechtspersonen. Hier wordt het al wat ingewikkelder. Ook valt er internationaal het een en ander te regelen, waarbij het nog weer ingewikkelder wordt. Je moet hoe dan ook oppassen waar je uiteindelijk fiscaal wordt aangeslagen - en dat is helemaal ingewikkeld omdat je te maken krijgt met allerlei internationale verdragen, uitzonderingen en speciale regelingen.

Wat je dus nodig hebt is een financieel en eventueel fiscaal specialist. Er zijn ontzettend veel bedrijfjes in Canada die zich op deze branche richten. Er valt kennelijk flink wat te verdienen door andermans geld te helpen bestieren. Veel juristen, bankiers en accountants werpen zich ook op deze specialisaties. Uiteindelijk heb je waarschijnlijk hulp nodig in meer dan één land.

Hoe dan ook, je destilleert geen financieel advies van deze blog pagina's. daar zijn ze niet voor bestemd. We kunnen wat algemeenheden bespreken maar voor degelijke adviezen moet je beslist een specialist in de arm nemen.

20 februari 2019|Belastingen, Betaalverkeer, Canada, Faciliteiten, Gebruiken, Geldzaken

Je zult er wellicht weemoedig van worden als je op verschillende plaatsen in Canada nog van die heerlijk ratelende ouderwetse parkeermeters aantreft. Kwartje erin en rrrrrr.

Toegegeven, op de meeste plaatsen in Canada kan dat gewoon gratis maar hier en daar is er toch betaald parkeren. De eenvoudigste manier, traditiegewijs, is om dat bij een heuse parkeermeter te doen. Goedkoop als het parkeren dan toch nog steeds is, klagen Canadezen er al snel over. Immers, het is haast een geboorterecht om je auto overal gratis te mogen wegzetten. Opvallend is ook dat er zo veel parkeerwachten rondlopen om te controleren dat iedereen echt zijn muntjes heeft ingeworpen. Deze "enforcement officers" schrijven zo heuse bonnen uit - soms slechts $15 of $18 per overtreding; vaak krijg je zelfs nog wat korting als je binnen tien dagen betaalt.

Een andere manier om parkeren op straat te reguleren is met een tijdslimiet. Ook dat zie je hier en daar in Canada. Dat is weliswaar gratis maar je kunt een bon krijgen als je langer dan de aangegeven tijd blijft staan. Een blauwe parkeerschijf bestaat hier niet, dus hoe houden ze dan bij of iemand te lang parkeert? Dat kan elektronisch met een scan-auto die telkens rondjes rijdt. Maar op de meeste plaatsen gaat het gewoon op basis van klachten. Komt er van niemand een klacht binnen? Dan kun je gewoon blijven staan.

Het allergrappigst is de krijtwagen. Dit gemeentelijke voertuig rijdt heel langzaam langs de geparkeerde auto's en smeert een krijtstreep op de banden. Als ze dan een bepaalde tijd later weer langskomen en de krijtstreep is nog zichtbaar, dan weet de ambtenaar genoeg en wordt er een bon gepresenteerd.

Meer en meer, en dat dan vooral in de stedelijke gebieden, zie je ook bemenste parkeerterreinen of garages. Daar zit dus heuselijk nog iemand aan een loketje om het parkeergeld te innen.

Op enkele plekken zijn er nu ook "Europese" betaalsystemen met een bonnetje en een betaalautomaat. Gewoon omdat de meeste Canadezen dit niet echt kennen, loopt dit continu in de gort. Ja, die ouderwets rammelende parkeermeters, die waren eigenlijk zo gek nog niet.

21 februari 2019|Betaalverkeer, Canada, Faciliteiten, Geldzaken, Infrastructuur

Als je in Canada met een bedrijvigheid wilt beginnen, zal je beslist een Canadese zakelijke bankrekening moeten openen. Eigenlijk zal dit een van je eerste handelingen moeten wezen.

Het doet er niet toe of je als eenmanszaak aan de slag gaat of als multinational, je hebt een Canadese bankrekening nodig. Misschien zelfs wel meer dan één, het hangt van je bedrijf af. Elke bank heeft graag zakelijke klanten, want daar kan behoorlijk aan verdiend worden. Bij een gesprek op kantoor bij de bank, kun je een idee krijgen wat de mogelijkheden zijn. Er zijn allerhande pakketten beschikbaar voor grote en kleine bedrijven, waar telkens bepaalde bankdiensten al dan niet bij zijn inbegrepen. Je doet er waarschijnlijk goed aan een bank te kiezen die het mogelijk maakt om snel en kosteloos van pakket te switchen.

Vrij veel bedrijven houden een bankrekening in buitenlandse valuta aan, waarbij alle banken US$-rekeningen kunnen leveren maar vele ook £ en € rekeningen hebben. Je kunt een bedrijfs-credit-card koppelen aan je dienstenpakket, ook daar zijn er vele van die allemaal een andere doelgroep hebben.

Als je als nog-onbekende bij een Canadese bank aanklopt en je hebt een bedrijfskrediet nodig, dan kan dat eigenlijk alleen als het krediet gegarandeerd wordt. Meestal mag je dat dan zelf, persoonlijk doen, door een waarborg in contanten te stellen die dan een klein percentage aan rente oplevert, terwijl je op je zakelijke rekening dan een flinke debetrente kunt betalen. Velen lenen dan ook liever het benodigd kapitaal aan hun eigen zaak. Er zijn trouwens voor veel bedrijfstakken ook overheidsfondsen waar je kunt aankloppen, maar dat is een heel lang verhaal - voor een andere keer.

In het Canadese bedrijfsleven worden nog steeds veel transacties per cheque voldaan. Dat is handig want je hebt terstond iets in handen en bovendien een fiscaal waterdicht bewijsbaar "papieren spoor" (paper trail). Accountants vinden cheques erg handig. Helaas kunnen cheques ongedekt zijn en jouw bank weet dat ook. Dus als er een cheque binnenkomt en je stort deze op je bankrekening dan hangt daar een week lang een "hold" op. Een voorbehoud dus. Indien de cheque ongedekt blijkt, en dat kan heus gebeuren, dan wordt je rekening weer gedebiteerd (vaak met behandelingsboete) en kun je opnieuw achter je debiteur gaan aanhobbelen.

Het Canadese bankwezen is iets anders dan je misschien gewend bent. Je hebt gespecialiseerd advies nodig om je efficiënt en succesvol in te voegen - maar uiteindelijk valt er goed zaken te doen met de meeste Canadese banken.

22 februari 2019

(ingezonden) Ik moest een beetje gniffelen toen ik las dat er in Newfoundland (immers, een eilandprovincie) een flinke rattenplaag was uitgebroken. Hoe krijgen de ratten het weer voor mekaar.

Canada is beslist een land waar heel veel wilde dieren echt hun gang kunnen gaan. Daar zitten ook gevaarlijke dieren bij zoals beren, prairiehonden en wolven. Maar dat ratten bijna overal in Canada echt voor veel ellende kunnen zorgen, dat blijf ik toch opvallend vinden. Zelfs gewoon op straat in de meeste Canadese steden, komen ze midden overdag langsgerend alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Wel worden ze in de steden telkens opgejaagd. Ze leven veelal in oudere gebouwen en die worden dan afgebroken of grondig gerenoveerd. Nou, dan komen hele rattenkolonies tevoorschijn die op zoek gaan naar een nieuw adresje. Ze vreten zich door van alles en nog wat heen om hun doel te bereiken. De schade door ratten is moeilijk in te schatten maar ik weet wel dat het aanzienlijk moet zijn.

Vooral erg smerig is het als ze in je huis gaan graven. Ze nestelen zich in muurholtes, kelders, op zolders of waar dan ook. Af en toe gaat er dan eentje dood op zo'n nauwe plek en het is zo goed als onmogelijk het karkas dan te verwijderen want je weet nooit precies waar je moet gaan zoeken. De lijkenstank blijft dan maanden hangen en niemand weet wat je er eigenlijk tegen kunt doen.

De provincie Alberta had daar in de vijftiger jaren schoon genoeg van. Ze zijn toen begonnen met een ratten-uitroeïngs-programma. Eerst met Arsenicum (ja, heus) en later met Warfarine (eigenlijk ook niet zo onschuldig) zijn ze de ratten te lijf gegaan. Het is wel gelukt. Alberta, toch een flink stuk grond, is al decennia lang vrij van ratten. Zelfs ratten als huisdier zijn er streng verboden. Het schijnt het grootste gebied ter wereld te zijn waar ratten echt uitgeroeid zijn. Het kan dus heus ...

Als je nogal bang voor ratten bent, dan moet je misschien maar niet naar Newfoundland gaan. Mag ik Alberta dan eventueel aanraden?

23 februari 2019|Betaalverkeer, Canada, Gebruiken, Geldzaken, Winkelen

In Canadese winkels zijn ze ook begonnen met de zelfscan kassa's. Het idee is ingegeven door de wetenschap dat er zo geld bespaard wordt op caissières. Voorlopig mislukt dit plan.

Ofschoon jongere klanten graag naar de zelfscan uitwijken, zeker als er flinke rijen bij de gewone kassa's staan, is het voor veel ouderen een haast onneembare horde. Opvallend is dat de Canadese zelfscan kassa's onnodig ingewikkeld zijn. Je hebt er vrij veel code's voor nodig en er worden door de machine telkens vragen gesteld die je eerst moet beantwoorden voordat je verder kunt gaan. Het duurt dus eindeloos lang.

Om diefstal tegen te gaan, moet je het gescande product eerst op de inpaktafel leggen, waar het wordt afgewogen en geverifieerd met de elektronische kassa. Dat geeft telkens een aantal seconden vertraging zodat het, zeker als je een flinke hoeveelheid aankopen moet scannen-en-wegen, best tergend langzaam gaat. Ook verloopt de betaling niet altijd vlekkeloos, al zijn de machines wel wat beter geworden de laatste jaren.

Bij elke cluster met zelfscan kassa's is haast altijd een "echte" caissière aanwezig om te helpen als het weer ergens misgaat. En natuurlijk ook om toezicht te houden dat mensen echt alle aan te schaffen producten even scannen. Veel mensen vinden het toch te frustrerend en gaan gewoon weer naar de bemenste kassa's toe. De toeloop bij de zelfscan kassa's is kennelijk weer wat aan het afnemen.

In sommige winkels in Canada worden er dan ook weer zelfscan kassa's verwijderd. De ervaringen met de machines zijn niet al te positief. Na uitgebreide enquêtes, gaat men er nu van uit de de meeste klanten het aangenamer vinden om even met een echte caissière te kunnen babbelen, dan om met zo'n stomme machine te moeten knokken. Sommige ondernemers geven inmiddels ook toe dat er bij de zelfscankassa te veel spullen "verdwijnen", met andere woorden toch doorgesluisd worden zonder te betalen.

Een supermarkt met alleen maar zelfscankassa's of eentje waar je alleen maar met je pinpas kunt betalen, die zoek je in Canada tevergeefs. Traditiegetrouw zal het beroep van caissière nog wel een hele tijd blijven bestaan.

24 februari 2019|Belastingen, Canada, Gebruiken, Veiligheid, Winkelen

Het is voor velen heerlijk om vast te stellen dat de meeste dingen in Canada veel goedkoper zijn dan je gewend bent. Maar dat geldt niet als je naar de liquor store gaat of bij het eten een drankje bestelt.

Zelfs als je je beperkt tot de plaatselijk gemaakte producten zoals Canadees bier, Canadese wijn of zelfs Canadees gedestilleerd, dan mag je prijzen afrekenen die in Scandinavië niet zouden misstaan. Nou is het algemeen bekend dat drank erg duur is in bijvoorbeeld Zweden en Noorwegen, maar velen kijken er van op dat je in Canada ook flink mag aftikken. Plaatselijke producten zijn al duur, import is nog weer veel duurder.

Canadezen zijn er vrij laconiek onder. Het is eigenlijk altijd al zo geweest, voor zover de meesten zich kunnen herinneren. Waar zitten 'm die hoge prijzen in? In de flinke accijnzen en het staatsmonopolie op de algemene verkoop van drank. In vrijwel alle provincies wordt drank primair verkocht in drankwinkels (liquor stores) of althans verhandeld via de monopolistische overheidsgroothandel. De prijzen zijn ook veelal standaard vastgelegd. Aanbiedingen als één kratje betalen, twee halen zijn absoluut ondenkbaar in Canada.

De drankfabrikanten vinden het eigenlijk ook wel best, want als de overheid en de overheidsgroothandel er toch al zo veel opzetten, dan maakt een paar kwartjes meer of minder voor de producent ook geen snars meer uit. Iedereen vaart wel bij dit systeem, behalve natuurlijk de eindgebruiker die flink moet dokken. Op zich zit daar trouwens wel wat in want dan zou men zich wel twee keer bedenken alvorens eens behoorlijk te gaan doorzakken.

Toch deinzen veel Canadezen er niet voor terug om af en toe flink te drinken. Dat er in Canada minder alcoholisten zouden zijn dan in, bijvoorbeeld, Europa, is niet aan te tonen. Dat veel Canadezen echt tegen alcohol opkijken alsof het iets heel bijzonder begeerlijks en speciaals is, dat valt niet te ontkennen.

Je merkt de gespannen relatie tot alcohol pas echt als er ergens "gratis" drank wordt geserveerd, bijvoorbeeld op een trouwerij of een personeelsfeest. Gewoonlijk is het aantal echt dronken aanwezigen dan aanzienlijk.

25 februari 2019|Canada, Gebruiken, Infrastructuur, Verkeer en vervoer

(ingezonden) Een collega van mij hier had zich flink bezeerd dus bood ik aan hem even snel in zijn eigen auto naar huis te rijden. Dat vond hij ook een goed idee en aldus geschiedde.

Ondanks zijn van pijn vertrokken gezicht veerde hij meteen op toen hij merkte dat ik zonder enig probleem kon wegrijden in zijn auto. Zonder schokken en zonder aarzeling. Want wat was er namelijk het geval? Zijn auto was een schakelauto, eentje waar je dus zelf de pook moet bedienen en zelf moet koppelen. Hij kon zijn ogen niet geloven, dat had hij nog nooit meegemaakt.

Inderdaad is een schakelauto in Canada hoogst zeldzaam geworden. Bijna iedereen rijdt in een "automaat". Als je een auto huurt, bijvoorbeeld, dan is dat in Canada altijd vanzelf een automaat. Dat komt natuurlijk omdat vrijwel niemand in een schakelauto kan rijden. Onderzoek je dit wat nader, dan blijkt dat rijlessen en rij-examens hier zelfs in automaatjes worden afgewikkeld.

Wil je een nieuwe auto kopen in Canada, dan valt ook meteen op dat er haast geen schakelauto's meer te vinden zijn. Sommige fabrikanten hebben dan nog wel een basismodel ergens achter op het terrein staan want die kunnen ze dan lekker goedkoop aanbieden - maar bijna niemand koopt er zo een. Vrijwel alle kopers moeten een automaat hebben, alleen al omdat ze niet anders kunnen.

Maar als je een gebruikte auto koopt, dan zijn er ook haast geen schakelauto's te vinden - en die er zijn worden flink onder de prijs aangeboden want anders wil niemand ze. Daar zit dus mijn tip-van-de-dag wel in verscholen. Wil je goedkoop gebruikt kopen, pak dan een schakelauto en onderhandel flink.

Mijn collega (een auto-enthousiast) vroeg nog hoe het zomaar kwam dat ik in zijn auto kon rijden. Ik heb hem toen uitgelegd dat bij ons (bijna) iedereen les krijgt in een schakelauto, dat je moet afrijden in een schakelauto en dat gewoon een groot deel van het wagenpark geen automaat heeft. Zelfs huurauto's.

Hij kon het nauwelijks geloven. Canadezen vinden het toch al moeilijk zich voor te stellen dat de dingen er elders anders aan toegaan. Hij zag er ongetwijfeld wel een bevestiging in dat Canada het begeerde land is en de rest van de wereld eigenlijk maar één groot achtergebleven gebied.

26 februari 2019|Canada, Politiek, Veiligheid, VS, Zorg

Af en toe kun je best lachen als je naar de uitingen van Dictator Adolf Trump moet luisteren. Eigenlijk zou je ook kunnen huilen want wat hij soms zegt, slaat kant noch wal.

Een van zijn nieuwste uitbarstingen is dat Canada een gevaarlijk bastion van Socialisme zou wezen. Je denkt meteen aan die 1-mei parades in Moskou of de gemene woorden die uit landen als Venezuela en Noord-Korea zijn gekomen. Wordt Canada daarmee vergeleken door Trump? Denkt hij dat echt of is dit weer een voorbeeld van overdrijven, waar hij toch ook wel om bekend staat.

Eerst moet je dan maar eens proberen de term "Socialisme" te definiëren - en dat is nog helemaal niet zo gemakkelijk. Immers, het is een ideologie - je kunt het niet met één eenvoudige zinsnede afdoen. In een Socialistische staat heeft men, over het algemeen, wel een duidelijk groter vertrouwen in het functioneren van de staat dan in het functioneren van de vrije markt. Hoe zit dat dan? Is Canada overgeleverd aan de grillen van het staatsapparaat of juist die van het bedrijfsleven?

Het antwoord ligt in het midden. Er zijn inderdaad bedrijfstakken in Canada die deels door de overheid worden gedirigeerd. De gezondheidszorg is daar een krachtig voorbeeld van. Tientallen jaren geleden werd Socialisme en Communisme eigenlijk over een kam geschoren. Bijna niemand wist dat er een verschil was of wat het een of het ander eigenlijk betekende. Trump zit nog klem in het spraakgebruik van toen men zich moest zich afzetten tegen de "Commies" want die hadden hun raketten op het "vrije Westen" gericht. Het gevaar werd de mensen echt flink ingepeperd - maar dat is al heel lang geleden.

Wees echter gerust. Canada is nog altijd een kapitalistisch land waar vrijwel de gehele economie wordt gedomineerd door het bedrijfsleven en door het grootkapitaal. Om te zeggen dat dat niet zo is (voorbeeld Trump) is als een kleuter die meent dat de spoken dadelijk van het TV-scherm zullen afstappen.

De waarheid is dat elk land, zelfs de VS, een beetje van het Socialistisch systeem heeft geleend. Ook in de VS krijgen de allerarmsten een (kleine) uitkering van de overheid. Of worden hele takken van het bedrijfsleven door de overheid gesubsidieerd. Om te zeggen dat dat alleen in Canada gebeurt en helemaal niet is de VS, dat is dus gewoon oerdom.

Het gevaar van Canada zit hem al helemaal niet in een nadruk op militair vertoon. Eigenlijk is Canada een militair zwak land en om daar wat voor soort dreiging dan ook in te zien is een volledig kromme gedachte.

27 februari 2019|Canada, Politiek, Taal/language, Toerisme

Canada is lid van de Francophonie - een verband van landen waarin Frans wordt gesproken. Er zijn maar liefst 57 leden verdeeld over de gehele aarde met Frankrijk natuurlijk in het midden.

Canada kon ook lid worden van dit verband omdat Frans de voertaal is in een groot deel van het land. Andere landen die voor de hand liggen zijn Zwitserland en België maar er zijn ook veel Afrikaanse landen die lid zijn en trouwens ook in andere delen van de wereld. Veel van deze landen waren ooit Franse koloniën dus wat dat betreft lijkt het allemaal een beetje op de Britse Gemenebest maar dan met een andere taal.

In Canada heeft het hele land lidstatus van de Francophonie maar de provincies Québec en New Brunswick hebben aparte status. Dat zijn de provincies waar de meeste Franstaligen wonen dus het een en ander is wel logisch. Opvallend in de lijst van leden zijn misschien toch Albanië, Griekenland, Roemenië en Bulgarije; wordt er daar dan ook Frans gesproken?

Er worden elke twee jaar vergaderingen gehouden en dan dus ook af en toe juist in Canada. Ongeacht waar die vergaderingen verder plaatsvinden, het gebeuren valt te bezien op het Canadese nieuws want Canada zendt altijd een delegatie. Toch weten veel Canadezen hier maar barweinig van - want voor de meesten is "die andere taal" toch echt een ver-van-mijn-bed show. Klopt natuurlijk ook, want er kunnen duizenden kilometers zitten tussen de Frans en Engels-sprekende delen van het land.

De Britse Gemenebest, waar Canada ook lid van is, werd in 1931 opgericht - de Francophonie pas in 1970; maar dat doet er niet toe. Het is inmiddels wel een vast onderdeel van de buitenlandse betrekkingen van Canada.

28 februari 2019|Canada, Infrastructuur, Toerisme, Vakantie, Winkelen

(ingezonden) Velen zeggen misschien dat er weinig is te beleven in Canada op het gebied van de architectuur - maar ik weet nog niet zo net of ik het daar zo een twee drie mee eens ben.

Wat betreft moderne architectuur in Canada kun je toch niet anders dan toegeven dan dat die werkelijk een kans krijgt in het land. Vooral de "downtown" gebieden in Canada staan vol met gedurfde gebouwen . Toegegeven, velen zijn gewoon zo goedkoop mogelijk gebouwd maar er zitten er ook zat tussen die echt heel bijzonder zijn. Alleen al zo'n groot aantal van die wolkenkrabbers bij elkaar, dat is toch al een beetje bijzonder?

Maar ook de wat oudere architectuur in Canada kan heel aanzienlijk zijn, vind ik. Uiteraard zijn er geen heel erg oude bouwwerken te vinden in het land maar als je honderd of hier en daar zelfs tweehonderd jaar terug gaat, dan zijn er toch wel juweeltjes te aanschouwen. Dat kan dan een overheidsgebouw zijn, burgermanshuizen, een bankgebouw, een hotel ... maar toch ook heel erg vaak een religieus gebouw. Geen wonder natuurlijk, want net als in Europa was de kerk toch vaak het middelpunt van belangstelling. Het beste van het beste ging naar de kerk.

En dat kun je in Canada ook nog steeds zien. Vrijwel alle wat oudere gebouwen, dus ook de kerken, worden aangeduid als cultureel erfgoed en die krijgen dan een "heritage designation". Dat is een redelijke bescherming tegen sloop of onbehoorlijke ombouw - al heb ik toch wat projectontwikkelaars gezien die daar omheen weten te komen.

Als je er oog voor wilt hebben, dan is er in Canada op het gebied van architectuur, ook dus van de wat oudere soort, best wel te genieten. Ikzelf kan uren ronddwalen in de grotere steden maar ook in dorpjes sta je vaak plotseling voor een gebouw waarvan je moet zeggen: hee, dat heeft wel wat.

Vooral de natuur is uiteraard is overweldigend in Canada maar ik vind echt dat de mens er in de stedenbouw ook het een en ander aan heeft toegevoegd. Je raakt gewoon niet uitgekeken.