Blog archief

‎January‎ ‎3‎, ‎2019

Dat een waterleiding soms knapt, dat kan overal wel eens gebeuren. Het is echter opvallend dat het wel heel vaak gebeurt in Canada en ook vaak op ongeveer dezelfde plaatsen. Waarom zou dat zijn?

Je zou denken dat dit wel met het barre Canadese klimaat te maken zou hebben. Die leidingen vriezen misschien gewoon kapot? Maar nee, dat heeft er even niks mee te maken, ze liggen immers een stuk onder de vorstlijn, veilig in de grond. De reden is heel simpeltjes: de leidingen zijn oud, slecht onderhouden, de waterdruk is onregelmatig en ze waren om te beginnen al erg goedkoop aangelegd.

Het begint dus al bij de bouw van het systeem. Over het algemeen wordt het contract daarvoor uitgegeven aan de goedkoopste bieder. Als het werk klaar is en het voldoet aan de minimumstandaard, dan is alles oké. De aannemer wordt betaald en tegen de tijd dat er een breuk plaatsvindt, zijn we al weer jaren verder. De garantietermijn, als die er al was, is natuurlijk al lang verstreken.

Het dagelijks onderhoud van het waterleidingnet vervalt, over het algemeen, aan de plaatselijke waterleverancier. Die is er ook bij gebaat zo min mogelijk uit te geven dus, opnieuw, wordt er beknibbeld op de kwaliteit. In Canada voegt men bovendien corrosieve chloramide aan het drinkwater toe (voor de veiligheid) en dat vreet uiteindelijk ook aan het net zodat het op gegeven moment gewoon mis gaat. Hier en daar barsten de leidingen.

In Gatineau (250000 inwoners) was het van de week drie maal groots prijs. Hele straten en pleinen komen dan blank te staan en af en toe lopen aanpalende huizen ook vol met leidingwater. Niemand kijkt hier echt van op. Tja, het net is oud - er is dan "dus" niks aan te doen. Er wordt een aannemer op af gestuurd die de boel weer aan elkaar kan zetten - en de kraan gaat weer open. Uiteraard wordt ook de reparatie zo goedkoop mogelijk gedaan. Het net is nog precies zo gammel als voor de breuk - maar dan vooral weer op een andere plek. Om de infrastructuur eens echt aan te pakken, dat komt niet bij de bestuurders op. Dat zou geld kosten. Als ze daar geld aan zouden uitgeven, dan klopt het budget niet meer en dan worden ze niet herkozen.

Zo suddert Canada dus door met deze gammele infrastructuur. De mensen stellen zich er op in. Bijna iedereen heeft thuis dan ook wel een voorraadje drinkwater klaar staan - voor het geval de leiding het weer begeeft.

De idioot lange grenslijn tussen de Verenigde Staten en Canada loopt duizenden kilometers lang langs de 49e breedtegraad. Precies, kaarsrecht, en dus duidelijk door de mens zo gemaakt.

Dat is niet ongebruikelijk in de Nieuwe Wereld. De grenzen werden ooit op de tekentafel neergezet - met een liniaal. De uitzondering is wanneer ze een rivier of bergrug volgen, dan verloopt de grens op natuurlijk wijze. Kijk nu eens naar de provincie Saskatchewan. Die ziet er uit als een grote rechthoek - maar als je dan de oostelijke grens bekijkt (die met de provincie Manitoba) dan zie je ineens een bizar zaagtandpatroon: https://goo.gl/maps/2tHgpk1LWEA2. Nergens op aarde komt zoiets voor. Hoe zit dat en hoe is het zo gekomen?

Toen deze provinciegrens voor het eerst werd ingetekend (begin 19e eeuw) heeft men er kennelijk geen rekening mee gehouden dat de aarde rond is. Bij het uitgeven van grondstukken aan de nieuwkomers kreeg iedereen een perceel met een vaste afmeting. Jaren later realiseerde men zich dat dit niet samenging met de afgetekende provinciegrens. Die werd toen kunstmatig gecorrigeerd om toch met de reeds uitgegeven grondstukken samen te vallen; die moesten immers ofwel in de ene of de andere provincie vallen.

Dit geintje heeft de zaagtandlijn opgeleverd die er nu nog altijd is. Elke 40 kilometer noordelijker verspringt de lijn ongeveer 2 kilometer, dit dus om de vierkantsvervorming op te vangen die tegengewerkt wordt door de kromming van de aarde. Geografiestudenten smullen van deze rariteit.

De Provincie Saskatchewan heeft trouwens nog een Canadees geografisch unicum, namelijk een punt waar vier grenzen bij elkaar komen. Drielandenpunten komen overal voor - maar vier grenzen tegelijk, dat kan haast alleen gebeuren als landen op de tekentafel worden gecreëerd. En het gevolg zie je dan bij Four Corners in Noord-Oost Saskatchewan waar de grenzen van Manitoba, Nunavut en North-West-Territories elkaar raken. Er staat daar, in de wildernis, zelfs een heus monument.

Is de geografie van Canada maar saai? Gelukkig niet. Als je er voor openstaat, dan blijf je dit soort interessante dingen vinden. Op ontdekkingstocht in Canada!

(ingezonden) Het heeft me een tijdje geduurd om gewend te raken aan het fooiensysteem in Canada. Dat je routinematig 15% fooi telkens moet bijbetalen, ik blijf het maar raar vinden.

Waarom zouden ze dat bedrag niet gewoon bij de prijs doen? Is dat dan niet veel eerlijker, eenvoudiger en sneller? Als het eigenlijk toch min of meer verplicht is en als je het bedienend personeel zeer zou benadelen als je het niet betaalt, dan moet het toch gewoon? Waar praten we dan nog over? Echter, het fooiensysteem zit verweven in het Amerikaans/Canadese betalingssysteem dus er valt voorlopig helemaal niks aan te doen. Alles blijft bij het oude.

En toen ... gingen we met een groep van acht personen uit-eten, er was iets feestelijks te vieren op de zaak. Iedereen mocht eten en drinken wat ie maar wilde dus de rekening liep behoorlijk op. Nu ben ik zo'n beetje de penningmeester van de groep dus mocht ik de rekening afwikkelen. Die lag een stuk hoger dan ik had geschat, dus keek ik er maar eens goed naar. Tot mijn grote verbazing stond er PAL op de rekening dat er een bedrag groot 18% van de totale rekening bij was opgeteld. Voor de service.

Nou, daar ben ik op afgegaan. Daar klopt toch iets niet. Aan de balie legde men mij uit dat het gebruikelijk is om dit percentage automatisch bij de rekening te doen voor grotere groepen. Want anders wordt het nog wel eens vergeten, zo legden ze uit, en dat zou niet eerlijk wezen tegenover de mensen van de bediening. Ze haalden er zelfs de menukaart bij waarop inderdaad in piepkleine lettertjes stond dat ze het recht reserveren deze service charge automatisch toe te voegen.

Ik vond dit zo lam dat ik echt even heb geprotesteerd. Ik zei nog dat ik gewoon van plan was om 15% fooi te geven "zoals dat hier gaat" en dat ik 18% grabbelfooi gewoon ongehoord vind. Veel te hoog. Ik stelde voor nu 10% fooi te doen en het daarbij te laten. Aldus is geschied, morrend van beide kanten, dat wel. Ik voelde me nog echt genaaid. Of althans geprobeerd.

Dat soort geintjes houd ik helemaal niet van. Een beschonken klant zou automatisch nog eens een fooi bij de totale rekening toevoegen (dubbele fooi dus eigenlijk) en ik weet wel zeker dat ze daar dan ook niet tegen zouden protesteren. Of dat ze het zelfs maar laten weten. Dit soort uitwassen van de hebzuchtcultuur, ik zal er nooit echt aan wennen. Bah bah.

Ja kent het misschien uit de grote Europese steden waar hele wijken op een gemeentelijk stuk erfpachtgrond staan, maar ook in Canada zijn er vormen van erfpacht. Wees echter heel voorzichtig.

Vrij gebruikelijk in Canada is de Indianen-erfpacht. Dat zit zo. Indianenstammen in Canada zijn geen landeigenaren maar ze hebben hele stukken land "voor goed" in bruikleen gekregen van de Federale Regering. In feite zijn ze er dus wel (een soort) eigenaar van maar het grote verschil is dat ze het land niet kunnen verkopen. Ze kunnen het wel op andere manieren te gelde maken, bijvoorbeeld door het te verkavelen en de stukken land te verhuren. Zo is de erfpacht geboren.

Het is echter niet helemaal juist om dit echt erfpacht te noemen want deze overeenkomsten zijn beperkt in tijd. Tot die tijd op is zit je er wel goed - maar zodra de overeenkomst afloopt weet je niet waar je aan toe bent. De beherende stam zou kunnen aanbieden de erfpacht verder te laten lopen aan een nieuw vast te stellen tarief. Maar ze hebben ook het recht om het land gewoon terug te nemen. In de praktijk komt dit ook wel voor, bijvoorbeeld omdat de stam een "beter" gebruik van de grond voor ogen heeft. Een winkelcentrum bijvoorbeeld of een industrieel gebruik. Daar is wellicht meer aan te verdienen. Dan moet je het land "teruggeven" aan de stam en mag je je huis meenemen. Niet zo aangenaam.

Ben je dus op zoek naar een huis en wordt dit aangeboden met een "Indian Lease", let dan even extra goed op. Wat zijn de voorwaarden en hoe lang loopt de overeenkomst nog? Ook de banken zijn terughoudend met de financiering van huizen op erfpachtgrond - wat dan weer wel betekent dat ze moeilijk verkoopbaar zijn. En wat moeilijk verkoopbaar is, dat is voordeliger.

Je kunt dus inderdaad een huis op een vaak zeer fraaie plek aantreffen aan een fractie van de "gewone" prijs. Maar ... dan komt de erfpachtovereenkomst. Er zitten voor en nadelen aan. Hoogste tijd om nu juridisch advies in te winnen. Op naar de advocaat!

Niemand weet precies hoe het klimaat aan het veranderen is en waarom. Of hoe lang dit zich verder zal blijven ontwikkelen en wat we voor de toekomst moeten verwachten. Maar toch ...

Veel Canadezen, ook bij de verschillende overheden, maken zich zorgen om de ontwikkelingen die we in het klimaat zien. Sommigen denken nog (hopen nog) dat de veranderingen natuurlijk zijn en volgens bepaalde patronen verlopen. Anderen vermoeden dat het klimaat echt aan het veranderen is en dat dit door menselijke activiteit wordt veroorzaakt. Hoe het ook zit, met de klimaatsituatie lijkt reeds iets aan de hand te zijn en dat is op verschillende plekken in Canada bijzonder duidelijk merkbaar.

Wat de experts lijken te zeggen is dat het klimaat overal heftiger aan het worden is. Waar het heet of droog is, wordt het soms heter en droger. Waar het koud of nat is, wordt het soms kouder en natter. Wat er ook aan het gebeuren is: de ijsvlaktes in het noorden en in de bergen zijn aan het minderen. Hoopvol kijkt Canada dan toch wel naar de Poolarchipel (NorthWest Passage) waar meer scheepvaart zal kunnen plaatsvinden.

Anderen zien voordelen bij de opwarming: de druivenoogst in Canada zal wel beter worden. Wie weet kunnen er ooit zelfs citrusvruchten verbouwd worden in Zuidelijk Ontario. Velen zien echter voornamelijk problemen. De langdurige periodes van droogte worden hier en daar ondraaglijk. Overdreven zware winden die ineens opsteken. Gigantische regenbuien die een gebied blank kunnen zetten. En dan nog de mogelijke problemen met het stijgende zeewater - van zeedijken heeft men in Canada eigenlijk nog niet gehoord.

Kort en goed: Canada weet nog niet echt hoe het op deze ontwikkelingen moet reageren. Dat is logisch want het is zelfs al moeilijk om eerlijk uit te leggen wat er precies aan de gang is. Laten we er het beste van hopen maar ons er misschien op instellen dat er zich wel dingen drastisch zouden kunnen gaan veranderen.

Dat je als ondernemer met verschillende vormen van belasting geconfronteerd zult worden, dat is niks nieuws. Ook in Canada gaat je bedrijf met verschillende belastingen te maken krijgen.

Het hangt er een beetje vanaf wat voor rechtsvorm jouw Canadese bedrijf zal krijgen (of reeds heeft) maar dat je over je winst belasting zult moeten betalen, ligt voor de hand. Er zit aanzienlijk verschil in de manier waarop die belasting je zal treffen, om dat te bekijken heb je echt een accountant en/of advocaat nodig. Je kunt er duidelijk je voordeel mee doen je hier in te verdiepen of ten minste een belastingspecialist dit te laten uitpluizen.

Alles begint met een BN - je Business Number. Dit nummer komt terug bij de verschillende overheidsdiensten waar je mee te maken zult krijgen. Da's handig want dan hoef je maar één nummer te onthouden ... en de overheid speelt zo heel gemakkelijk de informatie van de ene naar de andere dienst door om te zien dat jouw verschillende aangiftes logisch zijn in verhouding tot elkaar.

Gewapend met je BN zul je ook een BTW-nummer moeten aanvragen. Afhankelijk waar je je bevindt in Canada, is dat dan HST of GST. De HST-provincies zijn het gemakkelijkst want je hoeft maar een keer aangifte te doen voor die tax (Harmonized Sales Tax). In de GST-provincies zijn er vaak ook plaatselijke omzetbelastingsystemen. Daar moet je dan apart aangifte voor doen.

Zodra je personeel in dienst neemt, zul je ook inhouding moeten verrekenen voor loonbelasting en sociale lasten. Een andere tak van de overheid houdt zich bezig met accijnzen, importheffingen en een heel scala aan bijzondere heffingen, die voor sommige bedrijfstakken gelden. Als je bijvoorbeeld iets met cannabis te maken zult krijgen (wat nu volledig toegestaan is in Canada en wettelijk vrij uitputtend al geregeld), dan zou je mogelijk cannabis duty moeten innen en afdragen.

Zodra het ingewikkeld wordt, heb je beslist assistentie nodig van een specialist. Overigens bieden de verschillende overheidsdiensten bijna altijd ook geweldige hulp, vaak door middel van een call centre dat bemenst wordt door kundige, enthousiaste en over het algemeen opmerkelijk vriendelijke medewerkers.

De Canadese Dollar zweeft vrij van alle andere munten en is dus niet, zoals velen vaak denken, aan de Amerikaanse Dollar gekoppeld. Dit leidt af en toe best tot opmerkelijke toestanden.

Omdat Canada een olie-exporterend land is, wordt de waarde van de Canadese Dollar voor een groot deel bepaald door de waarde van de olie. Als er veel vraag naar dure olie is, dan wordt de Canadese Dollar al maar sterker (tegenover de Amerikaanse). Als de vraag naar olie slap is en de olieprijs afloopt, dan zien we vaak ook een reactie op de Canadese Dollar; hij verzwakt.

Enkele jaren geleden was olie ontzettend duur. Er is toen een periode geweest dat de Canadese Dollar heel wat meer waard was dan de Amerikaanse. Dit is de afgelopen decennia haast niet voorgekomen, maar uiteindelijk bereikte de Canadese Dollar in 2011 een waarde van ruim $1.05 tegen de Amerikaanse Dollar. Voor Canadezen, om dan even de grens over te wippen en kleding, etenswaar, benzine en elektronica te gaan kopen, was de gewoonste zaak van de wereld.

Toen kwam de enorm grote prijsval van de olie. In 2015 bereikte diezelfde Canadese Dollar een dieptepunt van minder dan $0.69 tegen de Amerikaanse Dollar. De Canadezen gingen dan ook niet meer winkelen over de grens, tot grote vreugde van de middenstand aan de Canadese kant van de grens. Wel kwamen er veel Amerikanen eens kijken in Canada doordat ze flinke koopkracht hadden in hun buurland.

Die grote schommelingen in de wisselkoers zijn niet echt goed voor een stabiele economie. Bedrijven die met het buitenland handel drijven moeten zich indekken tegen koersschommelingen - en dat is een dure grap. Men gaat eventueel gokken op de koersontwikkeling en men kan dus ook echt fout gokken, wat dan weer slecht is voor een stabiel bedrijfsleven.

De laatste tijd hobbelt de Dollar een beetje tegenover de Amerikaanse. Maar inmiddels is olie aan een prijsopmars begonnen en meteen zie je dat dan ook terug in een sterkere Canadese Dollar. De Dollar heeft vervolgens weer zijn weerslag op de Canadese aandelenmarkten, die juist vaak ook beter presteren als het goed gaat met de almachtige olie.

(ingezonden) Vind jij de doodstraf ook zo barbaars? Echt een achterhaalde vorm van "recht". In grote delen van de VS is de doodstraf wel weer heel populair. Hoe zit dat in Canada?

Tot mijn schrik heeft Canada pas in 1998 de doodstraf helemaal afgeschaft. Tot die tijd stond deze nog in de boeken voor vergrijpen onder het Militair Recht. Zelfs tot 1976 bestond de doodstraf in Canada als uiterste algemene strafrechtmaatregel. Sinds 1963 zijn er echter geen executies meer uitgevoerd in het land. Alle doodvonnissen werden toen al automatisch omgezet in levenslang. Canada gebruikte het schavot voor onthoofdingen, ofschoon in het militair recht het vuurpeleton werd gebruikt.

Ik vind het vrij lastig de algemene publieke opinie te verwoorden maar ik geloof dat er in Canada veel voorstanders van de doodstraf zijn. Waar je dezen "bij ons" alleen in zwaar-fundamenteel-religieuze kring lijkt te vinden (het tand-om-tand beginsel), geloof ik dat er in Canada best veel mensen zijn die de doodstraf een goede straf vinden. Het heersende Conservatisme in het land is daar ook een goede voedingsbodem voor.

Wat misschien nog wel meer meespeelt, is de gedachte dat Canada eigenlijk doet wat de VS als voorbeeld stelt. Het land is, zo zie ik het althans, voor een groot deel een satellietstaat van de VS. Wat daar gebeurt, is welgedaan. De wederopkomst van de doodstraf in de VS wordt dan ook in Canada door velen haast likkebaardend als voorbeeld gezien. Dat moeten wij ook maar doen, zeggen ze dan. Want de dreiging van de doodstraf houdt de mensen eerlijk, zo voegen ze er dan schaapachtig aan toe.

Natuurlijk is dat, zeker in het door misdaad overspoelde buurland, helemaal niet het geval. De gevangenissen zitten er bomvol, velen worden ter door veroordeeld en toch scoort het land juist heel hoog in de moord en andere misdaadstatistieken. Dat is daarom dan juist helemaal geen voorbeeld dat we willen volgen. Wij zijn toch een stuk beschaafder?

Gelukkig zien velen in Canada het wel juist in en laten zich niet verleiden door het Amerikaanse principe van de haat en vergelding. Ik hoop maar dat de politici en wetsmakers het hoofd koel houden. Canada is immers echt een beter land en moet niet afglijden tot het barbaarse niveau van de Verenigde Staten. Zo, publiceer dat maar eens. (Red: doen we, sans de krachttermen.)

Als je je auto 's ochtends vol sneeuw aantreft, dan moet je die er eerst afhalen. Anders mag je met de wagen de weg niet op. Dit is nogal logisch en bovenal wettelijk vereist.

Het is toch al onwaarschijnlijk dat je zomaar zou proberen weg te rijden, want je kunt geen barst zien. Zelfs als je haast zou hebben, dan kun  je niet eens weg want de ramen zitten dicht. Sommigen doen enkel het hoogstnoodzakelijke. Alleen de meest zichtbare ramen bijvoorbeeld. Dit is onvoldoende, het mag niet en je maakt de weg er onveilig door. Alle sneeuw en ijs moet overal van de auto zijn. De meesten doen dat ook goed maar er zijn er altijd die het niet zo nauw nemen.

Moeilijker wordt dit probleem bij grotere voertuigen. Om sneeuw en ijs van een vrachtwagen te halen is een hele klus en op zich zelfs vrij gevaarlijk. Op bepaalde voertuigen kan een plas water ook nog eens over een heel oppervlak bevriezen, in een laadbak bijvoorbeeld. Af en toe gebeurt het dat die massa dan tijdens het rijden op vrij hoge snelheid ineens loslaat en zich in de richting van andere weggebruikers lanceert. Elk jaar ontstaan er weer ongelukken als gevolg van het gebrekkig verwijderen van sneeuw en vooral ijs van voertuigen.

De politie kan vrij weinig doen. Af en toe krijgt er iemand een bekeuring voor het rijden met een hoed vol sneeuw op het dak van de auto. Een schamele $100 of $200 boete. Maar het echte probleem van de massa's ijs en sneeuw die ineens loslaten, dat is niet zo gemakkelijk te bestrijden. Niet door de chauffeurs of door de politie.

Wat wel blijft is de dreiging van boetes en rechtszaken achteraf. Als een ander schade of letsel krijgt doordat jij aangewezen kunt worden dat je hebt verzuimd om sneeuw en ijs te verwijderen, ja dan kun je aangeklaagd worden. Probeer dat echter maar eens te bewijzen, na afloop.

In een land met een veelal koud klimaat, is de bestrijding van sneeuw en ijs in het verkeer een ernstig onderwerp. Veel Canadezen laten hun auto uitgebreid warmdraaien voordat ze wegrijden. Dat lost het probleem een beetje op. Ook hebben veel Canadezen een garage. Al met al is het best even opletten hoe deze kwestie aangepakt dient te worden.

Van de Federale Canadese regering moet je het toch maar hebben. Inmiddels hebben ze een gul $113 Miljoen fonds opgezet om immigranten te helpen voordat ze in Canada aankomen.

Dat klinkt goed. Een voorbereide immigrant is, op zich, een immigrant die een grotere kans op succes zal hebben. De bedoeling van dit programma is om nieuwkomers, nog voordat ze in Canada aankomen, advies te geven over de banenmarkt, wat te doen om werk-kwalificaties voor Canada geldig te maken, wat te verwachten in het nieuwe land en ze van algemeen financieel en sociaal advies te voorzien.

Het programma werd aangekondigd door Canada's Minister van Immigratie: Ahmed Hussen. Hij was zelf ooit ook een nieuwe immigrant in Canada en hij kan goed vertellen over zijn ervaringen als 16-jarige in een land waar het soms niet zo gemakkelijk was voor nieuwkomers uit een andere cultuur, om voet aan de grond te krijgen. Hem is het uiteindelijk aardig gelukt, zou je kunnen zeggen. Hij wil anderen helpen "to hit the ground running" (een vliegende start te maken) zoals dat in een perscommuniqué vet werd uitgemeten.

Nieuwe immigranten zijn, volgens hem, "a great source of national strength" en daar kunnen we het toch maar mooi mee doen. Dankuwel, mijnheer de Minister!

Wat blijkt nu echter? Die $113 Miljoen worden verdeeld over de komende vijf jaar en ze zijn alleen bedoeld voor bepaalde groepen immigranten: Gezinshereniging, Franstaligen en vluchtelingen. Niet alleen is $26 Miljoen per jaar eigenlijk heel weinig voor dit doel maar als het dan uitsluitend naar bepaalde groepen gaat, dan hebben wij er dus helemaal niks aan.

Men is voornemens persoonlijke dienstverlening te verstrekken in China, India en de Filipijnen. Je kunt dus geheid zeggen dat wij weer helemaal achter het net vissen met dit overdreven vrolijk aangekondigde programma. Een echte wassen neus dus.

Zoals er Nederlanders zijn die in België of Duitsland wonen en aan de andere kant van de grens werken (of omgekeerd), zo zou je je dat misschien ook voorstellen aan de grens van Canada met de VS?

Daar zouden heel goede redenen voor kunnen zijn. Alleen al het verschil in de huizenprijzen. Neem nou de grens bij Vancouver. Aan de Canadese kant betaal je een half Miljoen voor een flat en een Miljoen voor een flink huis. Net over de grens in de VS zit je in een afgelegen gebied waar bijna niemand woont - een krimpgebied eigenlijk. De huizenprijzen zijn er een kwart (of nog minder, zelfs) dan aan de Canadese kant van de grens. Slim, dan dus eigenlijk, om in Canada te blijven werken en te wonen aan de Amerikaanse kant van de grens? Zo bespaar je een boel geld en je hebt ook nog eens de ruimte ...

De eerste reden waarom je dit niet zult doen, is omdat het gewoon niet mag. De Amerikanen zullen eisen dat je dan "immigreert" en om daarvoor ooit toestemming te krijgen, dat is een gebed zonder einde. Zonder immigratie mag je er wel een vakantiehuisje hebben maar je mag er niet permanent wonen. Tenzij je toevallig al Amerikaan bent, anders ben je gewoon niet welkom.

De tweede reden is de belastingwetgeving. Canada zal je aanslaan voor je verdiensten omdat je die in Canada hebt verworven - maar ook de Amerikanen zullen je weten te vinden omdat je daar dan zou wonen. Je wordt dan dus dubbel kaalgeschoren.

De derde reden is de grenspassage. Je zou, als je aan de ene kant van de grens woont en aan de andere werkt, elke dag door die zwaar-bewapende overgangsposten moeten. Dat kost een boel tijd, geld en intimidatie. Daartoe kun je als regelmatige reiziger wel een NEXUS kaart aanvragen. Dan mag je langs een speciale rijstrook voor snelle afwikkeling. Maar ... je moet van absoluut onbesproken gedrag zijn en aan een aantal andere voorwaarden voldoen. Het nare van de NEXUS kaart is wel dat deze op elk moment kan worden ingetrokken, zonder opgaaf van redenen. En dan sta je weer gewoon in de rij met alle toeristen, op drukke dagen zelfs een uur of nog langer.

Bovendien kan jou de toegang tot de VS om wat voor reden dan ook worden geweigerd. En wat dan? Oh, en er is nog iets. Als je in Canada als immigrant woont (maar nog geen staatsburger) dan kun je je immigrantenstatus verliezen door niet meer echt in Canada te wonen.

Al met al is het dan ook haast ondenkbaar om aan de ene kant van de grens te wonen en aan de andere kant te werken. In Noord-Amerika zijn er vrijwel geen grensarbeiders - een kans gemist!

Als je voor het eerst hoort dat er in Canada serieus wijn wordt gemaakt, dan frons je de wenkbrauwen misschien. Toch zijn er verschillende streken waar dit voortvarend wordt aangepakt.

Verbazend is het niet dat wijndruiven in Canada alleen maar goed groeien in de warmere streken van het land - of althans in delen waar het in de zomer flink zonnig en warm is. Zuid-Ontario is inderdaad goed gelegen en daar komen dan ook veel Canadese wijndruiven vandaan. Ook zijn er grote rivierdalen in British Columbia waar druiven zich thuisvoelen. Ofschoon je hier veel noordelijker bent, lukt het er toch goed om enorme druivenoogsten van goede kwaliteit te creëren. Andere wijnstreken in Canada zijn Zuid-Québec en Nova Scotia.

Voor veel Canadese producenten, is het echter veel voordeliger om de druiven kant en klaar van zuidelijker gelegen markten te betrekken. Dit betekent dus dat veel zogenaamd Canadese wijnen eigenlijk zijn gemaakt met druiven die van ver weg komen. Velen kan dit verder niks schelen maar voor puristen was het toch een punt van zorg. Ook de Canadese druivenkwekers zijn druk bezig geweest hier een stokje voor de steken. Dit is deels gelukt - men heeft wat compromissen gesloten.

Zo kun je nu wijn kopen in Canada die wordt aangeduid met "cellared in Canada" wat eigenlijk niets zegt over de afkomst van de druiven. Daarboven bestaat de VQA aanduiding (Vintners Quality Alliance) die toeziet op de kwaliteit van de wijn en de afkomst. Men vergelijkt deze aanduiding wel met die in andere wijnproducerende landen. Door er een appellation aan toe te voegen, wordt ook de geografische afkomst van de VQA-wijn  benadrukt. Deze wijnen zouden beter zijn dan andere wijnen en zijn inderdaad een stuk duurder.

Canada is een van de weinige wijnproducerende landen waar thuis meer buitenlandse wijn wordt verkocht dan Canadese. Als je de "cellared" wijnen meerekent die niet eens van Canadese druiven zijn, zelfs dan houdt Canadese wijn nog geen 50% van het Canadese marktaandeel. Toch wordt er wel een klein deel van de Canadese wijn geëxporteerd.

Opvallend bij die export is een flink aandeel voor de zogenaamde ijswijn (ice wine). Om die te maken, moeten de druiven eerst hard bevriezen - en dat lukt uitstekend in Canada. De ijswijn wordt veelal verkocht in van die leuke kleine flesjes en daarmee is het echt een specialiteitsproduct geworden.

Als je in Europa ondernemer was en je van plan bent ook in Canada weer ondernemer te worden, dan zal de kwestie van verzekeringen je niet vreemd zijn. Het zal snel de kop komen opsteken.

Een logische gedachte is dat het verzekeringsprincipe in alle landen ongeveer hetzelfde is - en daar zit wel wat in. Toch worden er in Canada andere accenten gelegd. Het is heel nuttig je daarop voor te bereiden en de nodige extra informatie te verzamelen. Wie niet de juiste verzekeringen afsluit, stelt zich aan grote risico's bloot - en die risico's liggen in Canada echt iets anders. Met name de civiele rechtsgang ligt altijd op de loer.

Een belangrijkere verzekering dan voor aansprakelijkheid is nauwelijks voorstelbaar. Fouten worden er gemaakt door jou, je klanten of je personeel; de gevolgen daarvan kunnen aanzienlijk zijn. Tegen heel veel vormen van aansprakelijkheid kun je je indekken, gewoon door je te verzekeren. Een goede assurantieadviseur die zich toelegt op Commercial Insurance zal je verder helpen.

Uiteraard kun je gebouwen, voertuigen, inventaris en bedrijfsvoortgang verzekeren. Veel Canadezen hechten ook veel waarde aan levensverzekering, bijkomende ziekteverzekering, arbeidsongeschiktheidsverzekering maar ook partnership insurance of ook key person insurance. Hier geldt opnieuw: een specialist kan je verder helpen.

Als je werknemers in dienst neemt, zal er beslist gevraagd worden naar "benefits". Over het algemeen kun je betere werknemers aantrekken door een interessant pakket secundaire voorzieningen aan te bieden. Deze vallen ook onder het hoofdje verzekeringen.

Ook is er kredietverzekering beschikbaar. Hierbij kan zelfs de overheid helpen in de vorm van een zekere exportverzekering; immers Canada doet er bijna alles aan om de export flink te bevorderen. Als je daarbij minder zorgen hebt of de rekening ook betaald zal worden, dan is dat goed voor het bedrijfsklimaat.

Al met al is het onderwerp Ondernemersverzekeringen veel te gecompliceerd voor een kort BLOG artikeltje. Je haalt je advies dan ook niet van deze pagina. Je zoekt professionele ondersteuning: bij de advocaat, bij de accountant en bij de verzekeringsdeskundige.

(ingezonden) Het is me opgevallen dat er in Canada ontzettend veel medicijnen worden voorgeschreven en geconsumeerd voor van alles en nog wat. In ieder geval veel meer dan in Europa.

Waar wij misschien gewend zijn gewoon uit te zieken omdat veel dingen toch wel vanzelf overgaan, wordt er in Canada door veel medici meteen naar het receptenboek gegrepen. Ik geloof dat patiënten dat ook wel een beetje verwachten. Als je naar de dokter gaat en zonder recept in handen weer buiten staat, dan had je toch haast net zo goed niet naar de arts kunnen gaan?

Gelukkig zijn medicijnen in Canada niet zo duur als in de Verenigde Staten. Wel moet je er zelf voor betalen want recepten vallen niet onder de openbare verzekering. Er zijn soms speciale voorzieningen voor ouderen en voor de allerarmsten, maar die gelden ook weer niet universeel - er zijn nogal wat beperkingen en uitzonderingen. Bovendien zijn die zaken in alle provincies weer anders geregeld.

Wie een goede baan heeft, krijgt vaak (na een zekere wachttijd) een bijkomende verzekering aangeboden. Daar kun je dan de medicijnen wel declareren - vaak maar voor een deel of af en toe bijna in zijn geheel. Er zijn heel veel verschillende bijkomende verzekeringsvormen en de regels zijn niet sluitend. Die verzekeringsvorm is trouwens ook beschikbaar voor mensen zonder een goede baan, maar dan moet je de premie uit eigen zak afdragen. Er zijn dan ook miljoenen Canadezen die de medicijnen telkens contant moeten afrekenen. Helaas zijn dit over het algemeen de minder-vermogenden.

Heel veel medicijnen kun je in Canada trouwens zonder recept ophalen. Ook daar zijn er weer twee groepen van: die je zo zelf uit het schap kunt pakken of die je "over de toonbank" van de apotheker kunt kopen, die dan hopelijk wel kort beoordeelt of je er voor in aanmerking komt.

Een grappig voorbeeld vind ik Pseudo-Efedrine (Benadryl, Claritin) (voor aandoeningen aan de neus) dat je gewoon kunt ophalen. Het werkzame bestanddeel is een grondstof voor de productie van Mathanfetamine (Meth, Crystal Meth). Proost!

In Engeland kennen ze dat nog wel: Working Class, Middle Class en natuurlijk Upper Class. In Canada is dit veel minder maar af en toe hoor je die ouderwetse termen toch nog wel.

Officieel heeft iedereen gelijke kansen in Canada - zo wordt dat telkens benadrukt. Tot en met de middelbare school krijgt iedereen min-of-meer hetzelfde onderricht. Er zijn heel weinig privéscholen in Canada. Het is pas op het universitair niveau dat de verschillen echt merkbaar worden. Voor mensen met flink geld zijn de betere universiteiten een heel stuk bereikbaarder dan voor mensen die het geld moeten lenen. Die leningen worden trouwens niet zomaar aan iedereen verstrekt; ze moeten vervolgens ook met marktrente worden terugbetaald.

Toch zijn er verder wel duidelijke verschillen in achtergrond. Deze spelen ook in het latere leven door, gewoon omdat men dat van huis uit heeft meegekregen. Vader was beroepssoldaat? Dan gaat dat toch vaak over op de kinderen. Bij de politie, hetzelfde. Bij de overheid, ook. Als kleine zelfstandige, idem dito. In de advocatuur, als medicus, als agrariër, als ondernemer - opvallend vaak kiezen de kinderen toch zoals de ouders ook deden. Mensen blijven ook vaak plakken in een bepaalde streek. Er zijn ouderwetsere streken, er zijn rijkere gebieden. Al de verschillen leggen toch een stempel op de volgende generatie.

Ook blijven mensen vaak in hun eigen kringetje - of dat met werk te maken heeft of niet. Mensen die bij de politie werken, die hebben vooral vrienden in die kringen. Ondernemers kunnen het vaak juist goed vinden met gelijkgezinden. Zo krijg je toch sociale groepen in de samenleving; dat verschijnsel is niet uit te roeien.

Maar dat aloude fenomeen, zoals in Engeland, dat mensen van de verschillende sociale klassen meteen te herkennen zijn aan de manier waarop ze praten, dat is in Canada haast niet. Ook de regionale verschillen zijn eigenlijk vrij beperkt.

Vraag een Canadees maar eens bij wat voor sociale groep hij zich voelt horen. De meesten zullen dan wel "middle class" zeggen. Een enkeling denkt er wat dieper over na en gebruikt dan de term "upper middle class", dit om aan te geven dat je toch wel heel bijzonder bent. Maar verdere distincties bestaan eigenlijk, als zodanig, niet in Canada.

In Canada worden huizen op verschillende manieren gebouwd, da's geen verrassing in zo'n groot land. Maar er zijn toch enkele punten waarvan men kan zeggen dat die vrij algemeen zijn.

Het bouwprincipe volgens de beginselen van het houtskelet bijvoorbeeld. Bijna alle huizen, ook bijvoorbeeld flats, worden voorzien van een houtskelet. Soms geheel maar vaak deels - of voor een groot deel. Hout is er in overvloed in Canada, dus dit is vrij logisch. Zelfs bij kantoorgebouwen en bedrijfspanden wordt er vaak een flink deel in houtskelet gebouwd. Niet alleen is dat voordelig, het staat snel en is ook goed en gemakkelijk te isoleren.

Wat je wellicht zal opvallen is het enorme gebruik van gipsplaten. Bijna alle binnenwanden worden hiermee afgewerkt want dat gaat snel, het is voordelig en gips is in Canada ruim voorradig. Gips is ook nog eens brandwerend, dus als je dan toch met een houtskelet bouwt, dan maken gipsplaten het allemaal extra veilig. Binnenmuurtjes van betonproducten zijn in Canada vrij zeldzaam. Je hoort het verschil meteen als je op de muur klopt: een gipswand is vaak hol.

Dakpannen zijn erg zeldzaam in Canada, of die nu van steen of beton zijn, je ziet ze maar af en toe. Men gebruikt veelal teerproducten wat ook weer eenvoudig te verklaren is uit de ruime voorradigheid van olie in Canada. Al met al bouwt men vooral met de producten die plaatselijk voordelig zijn - al zie je in de bouw van luxe huizen soms wel de toepassing van andere grondstoffen, wat dan ook onmiddellijk als sterk waardevermeerderend wordt ervaren.

Wat Canadese huizen trouwens ook in het gemeen hebben, is een hoge graad van warmte-isolatie. Geen wonder natuurlijk als je weet dat het bar-koud kan worden in de winter en knallend heet in de zomer. Goed isoleren spaart op de energiekosten en verhoogt het wooncomfort. Men heeft de bouw telkens verder verbeterd, zodat de kwaliteit van Canadese huizen op het moment echt heel hoog ligt. Het is goed toeven in een Canadees huis!

Met veel bombarie heeft Canada een nieuwe food guide gepubliceerd. Elke paar jaar wordt deze aangepast aan de nieuwste inzichten op het gebied van gezonder eten - vooral voor kinderen.

We eten onvoldoende groente en fruit - en dat is al heel lang zo. Ook deze allernieuwste food guide hamert daarop, met natuurlijk de (ook bekende) adviezen om minder suiker te nuttigen, minder bereid voedsel, minder zout en vooral meer granen en de betere vlees- en zuivelproducten. Het is allemaal niks nieuws voor wie het ooit zelfs ook maar een beetje heeft gevolgd. En toch staat half Canada ineens op zijn kop want onze kinderen krijgen "plots" niet de juiste voeding. Of er nog iemand goede ideeën heeft?

Nou, voor nuttige ideeën hoef je maar naar de andere G7 landen te kijken. Wat blijkt nu ineens, dat Canada het enige land is uit die groep waar er geen school-maaltijd-programma bestaat. Ietwat beteuterd moet Canada toegeven dat er al wel plannen voor liggen (nota bene sinds de veertiger jaren) maar dat het er maar niet toe wil komen omdat er ... ja, raad maar eens. Wat zou de reden zijn? Omdat er geen geld voor is, natuurlijk. We geven ons geld kennelijk liever uit aan andere dingen.

UNICEF is ook nog eens met een vernietigend rapport gekomen (al in 2017) waarin gesteld wordt dat Canada nummer 37 is van de 41 rijkste landen op aarde, voor wat betreft de toegang tot gezond eten voor kinderen. Men kan gevoeglijk stellen dat 90% van de schoolgaande kinderen in Canada niet genoeg groente en fruit krijgen. Inmiddels weten we dat slechte voeding op jeugdige leeftijd een patroon zet dat gedurende de rest van je leven slechts met moeite is te doorbreken.

We weten ook dat slecht eten op jeugdige leeftijd veel schade aan de gezondheid doet, nu en op latere leeftijd. Obesitas, hart- en vaatziekte en nog vele andere aandoeningen hangen er mee samen. We zijn er ons ook van bewust dat de leerprestaties onder druk staan als je verkeerd eten krijgt. Het zal nog een hele klus zijn om een omslag in de eetgewoontes te bewerkstelligen.

Intussen eet de gemiddelde tiener, ook in Canada, liever een hamburger with fries dan een groentebakje. En liever een suikerdrankje dan een beker met water. Probeer daar maar eens verandering in te brengen ...

In Canada mogen heel veel buitenlanders gaan stemmen, als ze tenminste ook het Canadees staatsburgerschep hebben verkregen. Veel geboren Canadezen vinden dit misschien toch wat raar.

Maar ... raar of niet, zo is de wet nu eenmaal. Wie Canadees is geworden, geniet volledig stemrecht. Het is dus, min of meer, logisch dat de bestaande Canadese politieke partijen hier op inspelen. Ze willen de "ethnic vote" (de stem van de zichtbare minderheden) proberen te binden. Overigens worden hieronder ook diegenen begrepen die wel in Canada zijn geboren maar nog duidelijk geleid worden door de tradities van het land van hun voorouders. Het betreft, laten we het maar even eerlijk zeggen, dus voornamelijk mensen met een gekleurde huid. Daar gaan de politieke ronselaars nu op af.

Door het politieke systeem in Canada is het onmogelijk voor een partij-van-een-minderheid om voet aan de grond te krijgen. Je moet dan, om te beginnen, een absolute meerderheid halen in een kiesdistrict. Vervolgens moet die partij dan ook de meeste verkozen afgevaardigden hebben want anders heb je geen absolute meerderheid. Logisch dus dat minderheden geen voet aan de grond kunnen krijgen zoals bijvoorbeeld wel met partijen in grote delen van Europa.

Er zijn in Canada drie grote politieke partijen die in elkaars afwisseling met de scepter mogen zwaaien. Deze proberen elkaar de kiezers af te vangen met allerlei beloftes en campagnes. Nu richten ze zich dus op de minderheden, maar het resultaat is dus dat de minderheidsstem zich ook weer laat uitsmeren over die drie grootste partijen. Per saldo maakt het dan dus niets meer uit.

Als een partij echter geen beloftes zou maken en campagnes voerde, dan zouden de stemmers wegvloeien naar de twee andere grote partijen. Door achter de minderheden aan te gaan is dan eigenlijk net zo als om op de meerderheid te jagen. Zouden ze het niet doen, dan verlies je stemmen.

Uiteindelijk verandert er zo niets in het politieke klimaat. Het stemmencircus blijft doordraaien, dezelfde partijen worden telkens weer herkozen en als je goed kijkt zie je ook telkens dezelfde politici figureren.

(ingezonden) Ik vind Vancouver een van de fraaiste steden van Canada. En toch zijn mijn beste vrienden, de een na de ander, de afgelopen jaren de stad ontvlucht. Waarom dan toch?

In Vancouver heb ik nogal wat mensen leren kennen die goed verdienen. Ze hebben een leuke baan en ze kunnen goed carrière maken. Toch zijn velen ontevreden omdat ze zich ten eerste scheel betalen aan huur en vervolgens niet genoeg opzij kunnen leggen om zich ooit een eigen huis te kunnen veroorloven. Voor veel Canadezen is het hebben van een eigen huis erg belangrijk.

Hoe zit dat met huur? Ik ken mensen die $2000 per maand betalen en er helemaal niet zo veel bijzonders voor terugkrijgen. Dat is dan een klein flatje waar geen kinderen bij zouden kunnen. Ik ken ook mensen die elk jaar met een flinke huurverhoging om de oren worden gezwiept. Of waarvan de huur mysterieus wordt opgezegd - om later te ontdekken dat het pand licht is gerenoveerd en werd wederverhuurd aan een ander voor veel meer geld.

En hoe zit het dan met kopen? Dat kun je al helemaal vergeten. Alleen al de aanbetaling is voor velen niet op te brengen. Doe maar eens $100,000 - leg dat maar eerst op tafel. En dan krijg je nog een klap van een hypotheek waar je van zou wakker liggen, als de bank je dossier al zou goedkeuren. Voor de meeste mensen in Vancouver is dat ook gewoon ondenkbaar. Ze weten: als ze hier blijven wonen, dan zit een eigen huis er echt nooit in.

De voorsteden dan? Daar is het nauwelijks goedkoper en dan kom je nog in een file te staan waar de Randstad niets bij is. Nee, als je wilt verhuizen, dan moet je ook verder weg gaan. Naar een andere stad en misschien wel een andere provincie. Laten we aannemen dat je je carrière wel mee kunt nemen. Je vraagt dan misschien gewoon een overplaatsing aan. Je inkomen kan dan zelfs min of meer gelijk blijven.

Dan kun je voor een fractie van de prijs leuk wonen, een gezinnetje hebben, een eigen toekomst opbouwen. In de rest van Canada kun je je best ontplooien. En zo heb ik veel mensen die hier in Vancouver geboren en getogen zijn, toch naar een ander stuk van het land zien gaan. Eigenlijk jammer, want Vancouver is verder heus een fantastische stad, dat vind ik echt.