Blog archief

Het wordt door veel Canadezen wel gezien als het hoogst bereikbare. Ambtenaar worden. Ben je eenmaal binnen in het ambtenarenbestel, dan zit je goed voor de rest van je leven.

Er zijn er nogal wat. Federale ambtenaren, provinciale ambtenaren en gemeentelijke ambtenaren - en dan natuurlijk nog een enorme hoeveelheid mensen die toch voor de overheid werken maar dan onder een speciaal statuut, zoals bij de post, in het onderwijs, bij de politie, in de zorg, bij het leger of bij de drankwinkel. Canadezen staan gewoon in de rij om ambtenaar te mogen worden.

Waarom? Nou, daar zijn verschillende goede redenen voor. Om te beginnen is het salaris heel redelijk met bijna automatische verhogingen elk jaar. Je mag al vrij jong met pensioen en ook dat pensioen is aanzienlijk. Je kunt haast niet ontslagen worden want dat doet de overheid eigenlijk niet. De meeste ambtenaren zitten dan ook graag hun hele carrière uit bij de overheid. De arbeidsvoorzieningen zijn veelal uitstekend (met bijkomende verzekeringen en andere voordeeltjes) en met meer vakantiedagen dan gebruikelijk in het bedrijfsleven. En niet te vergeten, je hoeft over het algemeen niet echt al te hard te werken. Immers, je kunt toch niet ontslagen worden dus waarom zou je.

Hoe word je eigenlijk ambtenaar? Ja, dat is gewoon een kwestie van solliciteren. Er zijn er velen die dat doen, dus de kans is klein. Voor veel overheidsbanen helpt het als je tweetalig bent (Engels-Frans). Wellicht helpt het ook als je een kruiwagen hebt of met een speciaal beroep bij de overheid kunt aankloppen. Ook als niet-Canadees kun je ambtenaar worden maar je moet wel officieel immigrant zijn. Uitgezonderd zijn bepaalde veiligheids-sleutelposities. Daar moet je dan weer wel eerst Canadees voor worden. Dat geldt trouwens zeker ook als je politicus zou willen worden.

Alhoewel heel veel Canadezen graag voor de overheid zouden werken, wordt er toch vrij algemeen een beetje op neergekeken als mensen ambtenaar zijn. Ze krijgen al snel het stereotiep "lui" aangemeten en dat is soms onterecht. Ambtenaren worden ook veelal gezien als mensen zonder eigen initiatief en ook dat is natuurlijk vooral een vooroordeel.

Wellicht is het dan ook gewoon een vorm van jaloezie. Velen willen het bereiken maar slechts weinigen lukt het. De werkomstandigheden voor "de rest" zijn inderdaad vaak niet om over naar huis te schrijven. Misschien zou het dan gepaster zijn daar eerst eens wat aan proberen te doen?

De financiële mogelijkheden op gebied van beleggingen zijn in Canada haast onuitputtelijk. Vooral voor diegenen die het professioneel aanpakken, zijn de kansen op financieel succes enorm.

Waarom dat dan zo is? Het heeft te maken met de economische opbouw van Canada die sterk gericht is op financiële proliferatie. Met andere woorden: geld moet groeien, je moet de mogelijkheden krijgen om het geld voor je te laten werken - dit dus als preferente variatie op het aloude thema om juist voor je geld te werken. We hebben het over de fundamenten van het Kapitalisme: geld trekt geld aan; weelde trekt weelde aan; winst leidt tot meer winst.

In Canada zit je dus, in beginsel, goed als je flink wat geld hebt. Het is makkelijk om er meer van te maken. Daartoe staan verschillende veilige methoden open: de effectenmarkt, aandelen, derivaten, valuta en de goederenmarkt maar ook de onroerend goed markt. De mogelijkheden zijn eindeloos. Een bekwaam belegger volgt wel het principe van "don't put all your eggs in one basket". Dus niet op één paard wedden of alles op één kaart zetten. Logisch advies natuurlijk want resultaat is nooit echt gegarandeerd en er zijn altijd onverwachte ontwikkelingen.

Veel Canadezen plaatsen hun beleggingen in een corporation (een BV bijvoorbeeld) en het is uiteraard toegestaan er meer dan één te hebben zodat de winst beter verdeeld kan worden. Opvallend is dat Canada geen vermogensbelasting kent, geen vermogensrendementsheffing en bovendien geen erfbelasting en schenkbelasting. Dit geeft zoveel financiële vrijheid dat de mogelijkheden weer groter worden. Iedereen mag meedoen en bijna iedereen die financieel stabiel genoeg is, doet dat dan ook.

Velen besteden hun financiële besognes uit. Er zitten overal financieel adviseurs, investeringsfirma's en beleggingshuizen. Ook bij veel banken en verzekeringsmaatschappijen kan men terecht voor beleggingen. Een vuistregel is dat hoe stabieler en veiliger de bank, hoe minder risico men neemt met beleggingen. Dat betekent dus een kleinere kans op grote winsten maar ook een verminderde kans op verliezen, die immers altijd mogelijk zijn.

Wie echt agressief bezig wil zijn op de markten zal zelf de handen uit de mouwen moeten steken. Dat kan en dat mag in een vrij land. Waar de grootste winsten te behalen zijn, liggen er uiteraard ook de grootste risico's dat er hier of daar iets verkeerd kan gaan.

Canada is een echt importland. Weinig spullen worden in Canada gefabriceerd, er wordt weinig geëxporteerd en veel geïmporteerd. De Canadese federale regering probeert daar wat aan te doen.

Dat Canada op zich weinig exporteert is niet helemaal waar. Er worden wel veel grondstoffen geëxporteerd, zoals boomstammen en mijnbouwproducten. Canada is daar vrij rijk van geworden - met weinig moeite gaan er enorme hoeveelheden waardevolle grondstoffen de grens over naar de VS of het schip op naar andere landen. Maar Canada kan en wil meer doen. Men wil de grondstoffen eerst bewerkt zien om er zodoende meerwaarde aan toe te voegen. Ontegenzeglijk zou het land daar alleen maar rijker van worden.

Het Canadese Federale Business Immigration Programme zet zich hiervoor in. Uitgenodigd worden dus ondernemers die een bedrijf willen opzetten dat de importstroom helpt verminderen en dat aan de export kan bijdragen. Denk dan bijvoorbeeld aan het maken van plasticproducten (in plaats van de olie te exporteren en die plastics elders te laten maken). Of denk aan de fabricage van spaanplaat, inplaats van de hele bomen te exporteren en het werk elders te laten doen.

Een schrijnende voorbeeld van het import- en exportprobleem is dat fabrieksschepen uit het verre oosten de ruwe producten in Canada kopen en deze dan midden op de oceaan in een gigantisch schip verwerken en weer terugverkopen aan Canada. Dat zou voorwaar toch ook aan land kunnen gebeuren, zodat het stuk meerwaarde in Canada kan blijven. Mooier is het dan als het afgebouwde product nog geëxporteerd kan worden ook.

De toonzetting van het Federale Business Immigration Programme is vrij duidelijk. Als je komt bijdragen aan verdere import in Canada, dan ziet men je minder graag komen dan wanneer je juist het omgekeerde van plan bent te gaan doen, waardoor de import zou moeten kunnen verminderen en de export zal aantrekken. Dat wil Canada er mee bereiken.

Om een geroutineerde immigratiespecialist in de hand te nemen, lijkt dan ook een logische stap. Je kunt veel tijd en geld besparen door meteen op het juiste spoor gezet te worden. Want om van het kastje naar de muur gestuurd te worden, wie heeft daar nu nog tijd voor of zin in?

Bijna iedereen die aan Canada denkt, weet wel dat het land bekend staat om behoorlijk strenge winters. Dat verhaal klopt helemaal, behalve aan de Canadese westkust waar juist een mild klimaat heerst.

In een land zo groot als Canada zijn er uiteraard enorme regionale verschillen voor wat het klimaat betreft. Dat de winter op komst is, dat is echter overal in Canada natuurlijk zo. Hoe het uit zal pakken, dat loopt erg uiteen. Er zijn gebieden waar het echt vreselijk koud wordt en dat ook gedurende een erg lange periode - maar er zijn ook streken waar het wisselvalliger is met periodes van kou en gematigder weer. De westkust ontspringt de dans, meestal.

Als Canadees bereid je je ook echt voor op de winter. Een provisiekelder heeft niemand meer maar er zijn wel een boel andere dingen die geregeld moeten worden voordat het te laat is. De apparatuur om de sneeuw die gaat komen te verwerken moet klaargezet worden en opgetuigd. Alle steden hebben daarvoor een eigen dienst "ice control" of "snow control" die pekel moeten kopen en sneeuwpalen moeten inslaan (dat zijn markeringspalen zodat men kan zien waar de weg ligt als alles ineens wit is).

De plantsoenendienst sluit de parken en mensen thuis dekken struikjes af met juten zakken omdat ze anders zouden breken onder de ijslast. Iedereen heeft thuis ook een sneeuwschep klaarstaan, speciaal schoeisel en echte dikke winterkleding. Nu kopen, want dadelijk is het uitverkocht.

Nu is het ook de hoogste tijd het tuinmeubilair op te slaan, de dakgoten na te zien, andere buitenklussen op te knappen en niet te vergeten: speciale banden op de auto's te laten zetten.

Als dan uiteindelijk de eerste sneeuwstorm plaatsvindt, dan kijkt niemand er van op. Eigenlijk gaat het leven gewoon door. De winkelcentra blijven open, de straten zijn geveegd en de overheid blijft functioneren. Het moet echt heel erg zijn, en dat komt af en toe ook voor, dat men om veiligheidsredenen de scholen sluit en dat men de ambtenaren een extra dagje vrij geeft.

De winter in Canada is niks bijzonders, men heeft zich er op ingesteld. Aan de voorbereidingen raak je snel gewend en dan kun je schaatsen, skiën, sleeën en trouwens ook de fraaiste winterfoto's maken.

(ingezonden) Dat vond ik een van de irritantste dingen in Nederland, dat iedereen me altijd meende te moeten vertellen wat ik MOEST doen. Het begon al heel vroeg en het is nooit opgehouden, zo lijkt het.

Ik moest bij een politieke partij, ik moest bij een studentenvereniging, ik moest lid worden van een omroepvereniging (bestaan die eigenlijk nog?) en ik moest bijvoorbeeld een huis kopen. Dit dus afgezien van wat men al MOEST vanwege regeltjes op school of opgelegd door de wet. Die bedoel ik trouwens niet. Ik bedoel de algemene druk vanuit de omgeving om dit te doen en dat te doen want dat moest zo. Het zotst vond is al snel dat je MOET trakteren op je eigen verjaardag. Om maar iets te noemen waar ik overigens nog om kan lachen.

Maar goed, ik wil niet klagen. Ik heb gedaan wat ik dacht dat ik kon doen en zo ben ik in Canada terechtgekomen. De druk van dit-moeten en dat-moeten viel meteen weg. Ik kon me ontplooien, het leek net of er niemand over mijn schouders aan het meekijken was. Wat een vrijheid.

Nederlanders klagen altijd dat het land zo betuttelend is. Overal zijn regeltjes voor en daar houdt zich dan bijna niemand aan en dan maken ze weer nieuwe regeltjes. Okee, zo gaat dat. Maar waarom moesten we elkaar dan nog eens extra het leven zuur maken met bijkomende suffe "eigen" regeltjes. Daar wordt toch niemand gelukkig van?

Het klopt inderdaad dat je in Canada redelijk kunt doen wat je maar wilt. Wil jij raar doen en je stoort er niemand mee? Nou, ga dan gerust je gang. Het "mag" en het kan. Canadese kindertjes leren dat ook op school. Ja mag nee zeggen als je iets niet wilt. Je mag een eigen mening hebben, ook als die nergens op slaat of nergens op gestoeld is. Ventileert u maar! Je moet een ander respecteren en niet betuttelen. Zo, die zit. Dat hebben de Canadezen elkaar goed geleerd.

Nou, daar ben ik dus op wat latere leeftijd ook achtergekomen. Je kunt nee zeggen en dat mag ook. Als je een vraag gesteld wordt die je niet leuk vindt, dan HOEF je die niet te beantwoorden. Je hoeft je van niemand wat aan te trekken mits je intussen ook niemand benadeelt.

Dat geldt in Canada maar dat geldt natuurlijk eigenlijk overal. Een ander in zijn waarde laten en zelf met rust gelaten te worden. Dat ik daarvoor helemaal naar Canada moest verhuizen om dat te leren. Dat is toch frappant.

Ook in Canada zijn er heel wat koopflats dus inderdaad: dat kan. Hoe dat in zijn werk gaat is vergelijkbaar met de Europese situatie. Je hebt bepaalde rechten en plichten die afwijken van standaard huizenbezit.

Om te beginnen is de naamgeving van een koopflat verwarrend. "Condo" (kort voor condominium) is het meest gebruikelijk maar vooral in de provincie British Columbia noemt men het vaak anders: "strata" (en trouwens: Copropriété in Québec). De ene naam sluit de andere niet uit, het betekent eigenlijk gewoon hetzelfde.

Als je een koopflat neemt, koop je twee facetten van eigendom: een percentage van het hele onroerend goed en een exclusief recht op waar je eigenlijk woont. Het is gebruikelijk dit in dikke bewoordingen te specificeren in een enorm pakket met papieren.

Omdat je mede-eigenaar wordt van het hele gebouw en de grond waarop het gebouw staat, de parkeergelegenheid en de tuin, is de eigendomsstructuur bij voorbaat ingewikkeld. Er zijn advocaten die zich alleen daarop specialiseren. Toch is het principe van de koopflat goed geregeld in Canada. Het is onderbouwd met moderne wetgeving, zodat het vooral in de stedelijke gebieden een heel gangbare eigendomsvorm is.

Wat betreft je eigenaarsplichten moet je letten op de "rules and regulations" die je al heel snel, nog voor de koop, ter inzage krijgt. Er kunnen daar beperkingen in staan die je niet wilt. Beruchte beperking zijn een verbod op verhuur, een leeftijdsinperking (alleen boven de 18 bijvoorbeeld) of regels omtrent huisdieren (helemaal geen of alleen tot een bepaald gewicht).

Waar je ook op moet letten is de hoogte van de maandelijkse bijdrage en wat daarbij wel of niet is inbegrepen. Hier en daar zitten zelfs de stookkosten er bij in. Een kenmerk van de maandelijkse bijdrage is dat deze verhoogd kan worden gedurende de VVE-vergadering (bijvoorbeeld: de annual meeting). Vooral als het gebouw veel achterstallig onderhoud heeft, dan is zo'n verhoging wel te verwachten - want iemand zal er ooit aan moeten bijdragen.

Als eigenaar van een koopflat word je lid van de VVE (vereniging van eigenaren: Condo Corporation of Strata Corporation). Daar heb je ook spreekrecht.

Een koopflat lijkt aanvankelijk een vrij gecompliceerde vorm van eigendom maar het is ook een vrij voordelige manier van wonen. Erg aantrekkelijk vinden velen ook dat je geen omkijken hebt naar het onderhoud of naar de tuin. Bovendien kun je de deur dichttrekken en een hele tijd weg gaan zonder je ergens zorgen over te maken. Een koopflat kan dus ook vaak een levensstijlkeuze zijn.

Als je in Canada wilt immigreren, dan moet je dat eerst aanvragen. Velen hebben al geprobeerd om het omgekeerd te doen. Dus eerst naar Canada reizen en dan pas de immigratie aanvragen, maar dat kan echt niet.

De "omgekeerde methode" om eerst in Canada te arriveren en dan pas de immigratie aan te vragen is er eigenlijk alleen maar voor vluchtelingen. Dat is logisch, want die hebben over het algemeen geen andere mogelijkheid. Als je uit een westers land komt (laat dat nu de Verenigde Staten, Duitsland, Engeland of Nederland zijn, het maakt hier even niet uit), dan kom je uit een zogenaamd veilig land. Daaruit kunnen geen vluchtelingen komen want je bent niet in direct gevaar. Zo eenvoudig is die regel.

Toch is het niet ondenkbaar dat je in Canada aanwezig bent en graag zou willen blijven. Dat kan gebeuren en alle immigranten die je zijn voorgegaan, kunnen zich dat uitstekend voorstellen. Het is toch ook een prachtig en indrukwekkend land. Wie wil er nou niet in Canada wonen?

Wat bijvoorbeeld vrij veel voorkomt is dat men in Canada iemand ontmoet waarmee men een relatie wil beginnen. Het zal je maar overkomen, leuk toch? Als je dan zou denken dat je daardoor in Canada mag blijven, dan zit je goed fout. Je moet nog wel degelijk het gehele immigratieproces doorlopen en dat kost veel tijd en ook een beetje geld. Bovendien kun je dat alleen maar doen vanuit het land waarin je woonachtig bent - niet dus in Canada, want daar ben je op bezoek.

Vanuit je woonland kun je dan je aanvrage doen. Als alles goed gaat wordt je juridische achtergrond doorgelicht en moet je ook een gezondheidsonderzoek ondergaan. Het kan jaren duren voordat alles in orde is en je daadwerkelijk als immigrant naar Canada kunt verhuizen. Intussen kun je beperkt bezoekjes afleggen - en dat geldt natuurlijk over en weer. Bij gezinshereniging (wat dat dan is), dien je trouwens wel in het huwelijk te treden binnen een bepaalde tijd.

Uiteindelijk word je dan ingezetene van Canada, wat je ook het recht geeft om na een aantal jaren het staatsburgerschap aan te vragen. Het is niet verplicht en er zitten bepaalde voor- en nadelen aan. Hier zijn wat schakels om daar wat nadere informatie over te vergaren.

Telkens zul je te maken krijgen met overheden, voorschriften en zaken die gewoon geregeld moeten worden. Dat is overal zo en dus ook in Canada. Hoe gaat dat in zijn werk in Canada? Wat kun je verwachten?

Nou, dat zit nogal makkelijk. In Canada heerst het Kapitalisme en dat betekent toch wel dat men probeert het bedrijfsleven zo min mogelijk in de weg te leggen. Vergunningen worden over het algemeen snel verstrekt, Het ambtenarenapparaat probeert het de burger of de zakenman niet bij voorbaat moeilijk te maken. Als je iets gedaan wilt krijgen, dan lukt dat meestal al vrij snel.

Het zal je opvallen dat er in Canada veel minder regels en wetten zijn - maar op de regels die er dan toch zijn, ziet men wat strenger toe. Even een voorbeeldje? Als je een antiekwinkeltje wilt openen hoef je niet eerst bij het stadsbestuur en dan bij de kamer van koophandel in de rij te staan. Om vervolgens af te wachten of je wel in het besluitspatroon valt. Het is nogal makkelijk: je gaat een business licence halen, je betaalt de leges ervoor en klaar is kees. Men zal je komen lastigvallen als je die business licence niet op de daarvoor bestemde plaats aan de muur hebt hangen - maar verder doe je maar wat je wilt.

Treffend, en dan ook een beetje bedroevend, is dat een bouwbestemming ineens veranderd kan worden. Nog weer een voorbeeldje? Stel je koopt een pand en daar zit een heritage designation op. Het is dus een beschermd stadsgezicht. Dan mag je dat niet zomaar afbreken, da's duidelijk. Maar als je dat dan toch wilt afbreken, dan doe je een aanvrage bij het stadsbestuur en die behandelen dat dan binnenskamers zodat je heel kort daarna toch een sloopvergunning krijgt. Dat proces duurt niet lang. Zou je het echter doen zonder vergunning, dan heb je ineens een trein ambtenaren achter je broek aan - die ook graag met boetes zullen strooien.

Het is dus eigenlijk vrij eenvoudig in Canada. Hier heb je de regels - minder dan je gewend bent. Daar is de tenuitvoerlegging - en die is wel strak geregeld

In de praktijk doe je er goed aan even ruggespraak te houden met (bijvoorbeeld) een advocaat. Doe je het juist en geheel volgens de wettelijke regelingen, even heel zeker weten? Precies, je haalt je adviezen niet woord-voor-woord van deze BLOG pagina, je haalt persoonlijk advies bij een specialist.

(ingezonden) Ik vind dat Canada sommige zaken op het gebied van het milieu wel goed aanpakt maar andere dingen eigenlijk heel slecht. Het zou, hoe dan ook, een stuk beter kunnen.

De milieuproblemen die Canada heeft, vallen haast in het niet bij de gigantische omvang van het land. Een schrijnend voorbeeld is het gebied van de teerzanden in noord Alberta - het is zo groot dat het met het blote oog vanuit het heelal gezien kan worden. Alles wordt daar doodleuk afgegraven om goedkoop aan olie te komen. Maar ... honderd kilometer zuidelijker is er niets van te merken. Er zijn zo nog wel wat andere industriële streken die er niet zo fris uitzien.

Als je maar wegblijft van zo'n extra vies, vervuild gebied, dan zijn er ook veel gigantische natuurreservaten die werkelijk spectaculair zijn. De natuur wordt met rust gelaten en de invloed van de mensen wordt er opzettelijk ingeperkt. Je mag er vaak zelfs maar beperkt in met de auto en dat is heel wat voor Canadezen die immers totaal verslingerd zijn een hun wagen. 

Opvallend is ook dat Canada's afval niet echt verwerkt wordt. Men gooit het op een hoop en dekt het toe. Het probleem wordt zo mooi afgewenteld op de volgende generaties die opgescheept zullen zitten met enorme bergen met onze deels afgebroken troep. Ik vind het altijd aandoenlijk dat ze er wel trots op zijn dat de afvalverwerkingstarieven zo laag zijn maar dat intussen het probleem natuurlijk gewoon niet wordt opgelost. Dus waar ben je dan zo trots op? Die arme kinderen van ons ...

Wat hergebruik betreft, geloof ik dat Canada in de middenmoot zit. Er wordt veel weggegooid maar het is al een stuk beter dan enkele decennia geleden. Dat is dus net zo als in de meeste andere beschaafde landen. Ik vind het wel weer raar dat het er overal in het land anders aan toegaat met wat wel en wat niet hergebruikt kan worden. De inzameling is meestal ook verre van ideaal geregeld, maar voorzieningen zijn er vaak wel. Ik geloof dat er haast geen boetes zijn voor wie zijn afval slecht scheidt.

Al met al vind ik dat Canada, gezien de enorme afmetingen, het heus niet slecht doet. Het zou nogal gemakkelijk zijn om net te doen alsof de natuur onuitputtelijk is - waar het in Canada misschien al snel op zou lijken. Op school wordt er ook meer en meer aandacht aan besteed en dat vind ik alleen maar positief.

Waar je ook gaat ter wereld, aan belasting betalen ontkom je eigenlijk niet. Ook Canada kent natuurlijk verschillende vormen van belastingheffing. De meest zichbare daarvan is de omzetbelasting (btw).

Als Canadezen het dan ook over "tax" hebben, dan bedoelen ze over het algemeen de omzetbelasting - die in Canada onder heel veel verschillende namen bekend staat. Als je sales tax zegt, dan weet iedereen waarschijnlijk wel wat je bedoelt, ofschoon het een achterhaalde term is. Beter is het om dit de Goods and Services Tax te noemen, of nog beter (en zo heet-ie officieel in veel provincies), de: Harmonized Sales Tax. Een hele mond vol, dus meteen ook begrijpelijk dat Canadezen terugvallen op het verouderde woord "tax".

Hoe dan ook, de tax is overal een beetje anders. Elke provincie bepaalt een deel van de tarieven dus de percentages wijken overal af. Ook over wat wel of niet belastbaar is, daar kan men eindeloos over discussiëren. Het verschijnsel is een telkens terugkerend politiek probleem waar al menige regering over is gestruikeld. Sommige provincies hebben zelfs een eigen tax-systeem ontwikkeld, zodat je uiteindelijk aan de kassa met twee taxen wordt geconfronteerd, eentje is er dan provinciaal en eentje federaal. Wat een bende!

Erg onplezierig blijft dat de tax meestal niet in de prijs is begrepen. Men biedt een product aan voor de netto prijs maar daar kun je het niet voor krijgen. Er komt nog wel tax bij. Hoeveel tax? Tja, dat weten er maar weinigen. Je moet het maar afwachten wat de kassa er van zegt. Je koopt dus een krantje voor, zeg eens, $2. Wil je die afrekenen, kijk er dan niet van op als je bij de kassa ineens $2.30 moet betalen.

Men heeft gelukkig inmiddels ingezien dat dit een erg krom systeem is. Zo betaal je tegenwoordig alles-inclusief prijzen voor benzine, een taxiritje en zaken die je uit een machine koopt, zoals versnaperingen. Op al die zaken zit weldegelijk ook tax maar die zit dan gewoon bij de prijs in. Het kan dus wel.

Een geluk bij een ongeluk is dat de tax voor veel producten 0% is (zoals voor kruidenierswaren en medicijnen) en dat er voor andere producten (vaak voor kinderkleding en boeken) een gereduceerd tarief geldt (van 5%). En ook heel fijn is dat het maximumtarief 15% is. Dat valt dan uiteindelijk dus toch weer mee.

Banksparen in Canada levert niet veel op en zeker niet op een gewone spaarrekening. Met kunst en vliegwerk kun je soms toch 2 of 3 procent krijgen. Waar kun je zoal alternatieven vinden voor "gewoon" sparen?

Eén van de meest populaire spaarvormen in Canada is de RRSP (Registered Retirement Savings Plan). Wat je inlegt in zo'n plan is volledig belastingaftrekbaar (tot een zeker maximum) en daar staat tegenover dat opnamen uit het plan weer volledig belastbaar zijn. Ook alle vermogenswinst binnen het plan is niet-belastbaar - tot het moment dat je het opneemt. Die opnames geschieden vaak pas later in het leven wanneer het inkomen geringer is en daarmee is deze spaarvorm een vrij aantrekkelijke manier om de belastingdruk te minderen of althans deze naar de toekomst te verschuiven.

Binnen een RRSP zijn er aanzienlijke investeringsvrijheden. De meesten investeren deels "veilig" (in obligaties bijvoorbeeld) en deels "actief" (in de verschillende markten). Het rendement is soms redelijk, soms aanzienlijk, technisch is het zelfs mogelijk dat men, vanwege het investeringsrisico, een verlies lijdt. Het investeren met gemengd risico wordt aangemoedigd door banken en verzekeringsmaatschappijen want niemand is gebaat bij financiële debacles.

Uiteraard kan men zulke investeringen ook doen zonder het RRSP-systeem te gebruiken. In dat geval is de inleg niet aftrekbaar - en opnemen dus ook niet belastbaar. Veel mensen gebruiken als vaste belegging een GIC (Guaranteed Investment Certificate) en Mutual Funds (een soort beleggingsfonds) voor gemengde beleggingen. Veel instellingen bieden ook toegang tot de verschillende markten - maar dat is specialistenwerk.

Ook zijn er wat gesubsidieerde spaarvormen waarbij het RESP (Registered Education Savings Plan) ideaal lijkt voor ouders die geld klaar willen leggen voor de studie van de kinderen.

Wie wil kijken naar de verschillende spaar- en beleggingsvormen haalt zijn advies beslist niet van dit BLOG artikel maar zoekt professioneel advies. Er zijn trouwens zat websites en magazines die zich over dit onderwerp nuttig uitlaten.

(ingezonden) Bij aankomst in Canada viel mij op dat Canadezen echt ontzettend vriendelijke mensen zijn die je graag een handje helpen met raad en daad. Dat is fijn, want als nieuwkomer kun je vaak best wat hulp gebruiken.

In een mum van tijd hadden we heel veel vrienden. Bezoek kwam vaak over de vloer en mensen kwamen zelfs met kleine welkomstcadeautjes op de proppen. Eerlijk gezegd wisten we haast niet wat we hier mee aan moesten, want we zijn altijd nogal op onszelf geweest en hebben nooit echt veel vrienden gehad, laat staan dat we meteen het middelpunt van de vriendenkring wilden zijn. We werden mee uitgenodigd op de jacht, om te gaan vissen, naar gebeurtenissen en zelfs bij mensen thuis. We waren ineens populair geworden; hoe kan dat nou toch?

We zaten er netjes bij in een flink huis (tja, want huizen zijn hier nu eenmaal goedkoop) en we hadden een nette auto (voor het werk). Ook hadden we van die chique meubels meegenomen uit Europa, men keek er zijn ogen bij uit. Iemand liet zich ontvallen: nou, jullie zullen er wel warmpjes bij zitten. Ik kreeg dan ook het idee dat wij gezien werden als "rijke immigranten" en dat we daarop ook als zodanig beoordeeld werden.

We hebben de proef op de som genomen. We zijn de mensen gaan vertellen dat het huis gehuurd was (niet gekocht) en dat de auto er eentje van de zaak was. Dat we ook vooral heel hard moesten werken in het nieuwe land om het hoofd boven water te houden. Dat die chique kleding die wij droegen en waar iedereen het telkens over heeft, dat dat in feite gewone standaardkleding is in Europa (en dat klopt nog ook),

De resultaten waren verbluffend en eigenlijk ook erg teleurstellend. De vrienden bleken helemaal geen vrienden te zijn maar meer bloedzuigers. Zodra het duidelijk werd dat er niets meer te halen viel, waren de meesten weg. Die hebben we gewoon niet meer teruggezien. Een enkeling bleef toch. En we zijn er maar van uitgegaan dat daar dan misschien toch een soort vriendschap in zou kunnen zitten.

Durven we hier conclusies uit te trekken? Ja, Canadezen zijn vaak heel erg vriendelijke mensen maar ze worden ook wel erg gemotiveerd door geld en weelde. Dat geeft verder niks maar we moesten wel snel leren dat extra vriendelijkheid ook gemotiveerd kan zijn door simpele hebzucht. Oppassen dus.

Natuurlijk is Canada een geweldig land. Wie zou er nou niet willen wonen? De mogelijkheden zijn haast onuitputtelijk, de natuur is prachtig en de levensstandaard is hoog.

Inpakken en wegwezen dus? Nee, misschien toch maar eventjes niet. Wellicht is het een goed idee je er op in te stellen dat je bepaalde dingen zult gaan missen. Velen doen daar wat lacherig over. Dingen missen, wat dan? Dat kan van alles en nog wat zijn en het is soms moeilijk precies te omschrijven. Denk aan familie, vrienden, bekende plekken, sociale structuren en zelfs bepaalde geuren en geluiden. Je geeft heel wat op, dat valt niet te ontkennen.

Gelukkig krijg je er in Canada ook wel het een en ander voor terug. De meeste nieuwe bewoners vinden vooral de enorme ruimte overweldigend fijn. Dat schept mogelijkheden en het geeft een bepaalde vorm van vrijheid. De natuur heeft veel aantrekkingskracht. Goedkoop winkelen is ook niet mis. Je kunt voordelig ruim wonen. Een heleboel zaken zijn veel gemakkelijker geregeld dan in de oude wereld.

De vraag is dus niet of Canada een fantastisch land is. Dat is het natuurlijk dubbel en dwars. De vraag is of jij er past en of je er gelukkig zult worden en blijven. Dat kun je, tot op zekere hoogte, op een verkenningsreis gaan bekijken. Zo'n reis is dan niet een vakantiereisje maar eerder hard werk. Je moet een boel dingen doen en onderzoeken die anders helemaal niet aan de orde komen.

Ga misschien eens langs op de plek waar je zou kunnen werken. Praat vooral met anderen - dat is nog veel belangrijker dan kijken. Beter nog, laat de anderen vertellen. Een veel gebruikte gesprekstechniek in Canada is om iets persoonlijks over jezelf te vertellen wat dan een soort verplichting zou uitlokken om iets vertrouwelijks terug te vertellen. Zo leer je best interessante dingen.

Ga eens met een ambtenaar praten, op de bank, in de winkel, op straat ... het is echt een goed idee om zo veel mogelijk informatie in te winnen. Ga in het weekend eens wat "open houses" af om woningen van binnen te zien. Laat je eventueel gerust ook uitnodigen bij anderen thuis op bezoek te komen. Allemaal nuttige zaken zodat je je vakantiegevoel kwijt raakt en een beter beeld krijgt van waar jij straks misschien gaat terechtkomen.

De bedoeling van deze website is om je te helpen bij het plannen van een succesvolle emigratie. Bij zo'n plan horen ook gevoelskwesties die moeilijk in woorden zijn te vatten. Mede daarom is een verkenningsreis een prima idee.

Je denkt er misschien niet één twee drie aan als je vol energie naar Canada verhuist, maar de kans is aanzienlijk dat je in Canada ooit oud zult worden. Hoe zit dat dan en hoe kun je je er op voorbereiden?

Ook in Canada hamert de federale regering er al jaren op dat mensen zich financieel moeten voorbereiden op de oude dag en dat kun je alleen maar doen gedurende je werkzame jaren. Van de staat krijg je dan wel een tweetal pensioen-achtige vergoedingen maar om daarvan te moeten leven is geen vetpot. De hoogte van die vergoedingen hangt om te beginnen van verschillende dingen af. Hoe lang je in Canada hebt gewoond bijvoorbeeld. Of van hoeveel je hebt bijgedragen aan de pensioenpot. Maar zelfs als je dat gemaximaliseerd hebt, dan is het nog niet echt veel.

Je moet er dus wat bijregelen. Om te beginnen is het verstandig een eigen huis te hebben en de hypotheek afgelost te hebben op je pensioengerechtigde leeftijd. Dan hoef je ook geen huur meer te betalen. Toch zijn er nogal wat Canadezen die ook op wat latere leeftijd nog flinke hypotheekbetalingen hebben. Dat geeft verder niks als er maar voldoende andere inkomsten zijn.

Waar je inkomsten voor de oude dag verder vandaan kunnen komen is heel divers. Velen hebben een eenvoudig spaarplan dat via een belastingconstructie aanzienlijk kan uitkeren op latere leeftijd. Anderen hebben een extra pensioenvoorziening van de werkgever. Ook zijn allerhande investeringsconstructies denkbaar, waarbij ook heel erg eenvoudige. Veel Canadezen kopen bijvoorbeeld een aantal huurwoningen om daaruit een vrij stabiel inkomen te trekken.

Voor wie eerder in een ander land heeft gewoond is er vaak een beperkte voorziening beschikbaar uit die periode. Canadese Nederlanders zijn dan ook veel geziene klanten bij de SVB. Het bedrag waar je recht op hebt kan zelfs in Canada worden uitbetaald. Handig!

Al met al kun je als oudere in Canada redelijk wat bij elkaar sprokkelen van de verschillende instanties - maar rijk zul je er niet van worden. De bedoeling is duidelijk dat je ook zelf een stuk verantwoordelijkheid neemt en voor je eigen oude dag zorgt. Dat is dus eigenlijk net als in de meeste andere landen.

Al decennia lang komen er ongeveer 250.000 immigranten per jaar Canada binnen. Met immigrant wordt dan bedoeld diegenen die zich "permanent" in het land hopen te vestigen.

Ergens in Ottawa op een fel-verlicht kantoor, zitten federale ambtenaren tekens op computers te koekeloeren hoe de immigratiestatistiek zich aan het ontwikkelen is. Daar hebben wij ook inzage in. Er komen heel wat interessante feitjes naar voren als je weet waar je ze moet zoeken.

De meeste immigranten gaan naar Ontario. Die provincie trekt nog steeds ongeveer 100.000 immigranten per jaar. Ook Quebec, Alberta en British Columbia trekken flinke aantallen. De andere provincies, waaronder natuurlijk ook veel kleinere, trekken er vaak maar enkele duizenden per jaar. Een raar maar opvallend gegeven dat ook wordt verstrekt door de overheid, is dat er jaarlijks ongeveer 130.000 vrouwelijke immigranten tegen ongeveer 120.000 mannelijk worden geregistreerd. Waarom dit zo is, terwijl een gelijkere verdeling zo veel logischer zou lijken, wordt niet uitgelegd.

Wat leeftijd betreft, vallen ongeveer 125.000 immigranten in de groep van 25-40. Ook de groep onder de 20 is aanzienlijk (ongeveer 90.000) en dat zijn dan dus de kinderen van de 25-40 groep. Dit betekent dat er weinig immigranten overblijven in de andere leeftijdscategorieën. Tussen de 40-50 zijn er toch nog wel 25.000 immigranten. Verder dan dus maar heel erg weinig.

Van die 250.000 immigranten per jaar, verkiezen velen het na enkele jaren om het Canadees staatsburgerschap aan te vragen. Gemiddeld zijn dat er zo'n 180.000 per jaar. Dit impliceert dat er velen zijn die de stap tot naturalisatie niet nemen.

Er zijn trouwens ook Canadezen die het land verlaten voor werk in het buitenland of voor wat voor andere reden dan ook; en er zijn ook immigranten die na enkele jaren weer terug gaan of verder reizen naar weer een ander land.

Om de een of andere reden is de vertrekstatistiek die hiermee verband houdt wat warrig. Een gemiddelde van 70.000 mensen schijnt Canada jaarlijks te verlaten. Dit houdt dan in dat Canada's migratieoverschot ongeveer 180.000 zielen per jaar zou zijn. Dit dus afgezien van de natuurlijke aanwas (geboorten minus sterfgevallen). Canada is dan ook beslist een groeiend land.

Vandaag viert Canada feest want het is Thanksgiving (Action de Grâce). Het feest valt op de tweede maandag van oktober, ter viering van de oogst en de andere zegeningen van het afgelopen jaar.

Deze dag is een officiële feestdag en dat is het al sinds 1879. Veel bedrijven en winkels zijn gesloten. Ofschoon het van afkomst een religieus feest is, vrij goed te vergelijken met de Dankdag voor het Gewas, viert eigenlijk iedereen Thanksgiving, ongeacht de geloofssituatie. Ontzettend veel mensen eten kalkoen met schaaltjes verschillende groentes. Vrij gebruikelijk is ook om pompoentaart toe te hebben.

Kenners van hoe het er in Amerika aan toegaat zullen meteen roepen: maar Thanksgiving is toch in november? En dat klopt ook in de Verenigde Staten, waar men het feest heftig viert op de derde donderdag van november, dit jaar dus op de 22ste. In de VS is het feest minstens zo zwaarwegend als de Kerst. In Canada overheerst de Kerst echter nog steeds vrij sterk.

Als nieuwkomer in Canada kijk je er misschien een beetje van op. Wat is dit nu weer voor een feest? Als de mensen doorhebben dat jij nog nooit een echte Canadese Thanksgiving hebt meegemaakt, dan is er een aanzienlijke kans dat je wordt uitgenodigd en dat is een vrij grote eer. Het is immers toch vooral een familiefeest. Men vindt het dan zielig voor jou als je ver weg van de familie bent en in die gedachte past het dan goed om jou mee te laten vieren.

Zo'n uitnodiging kun je gerust aannemen. De sfeer zal redelijk luchtig zijn maar men verwacht wel dat je iets te veel zult eten, dus probeer dat dan ook te doen. Het is een goed idee af te spreken wanneer je precies verwacht wordt want de planning is in veel huishoudens vrij afwijkend. Kom nooit te vroeg en liever ook niet precies op tijd. Vijftien minuten te laat is erg beleefd.

Sommigen gaan al om 15:00 uur aan tafel, alsof dat de normaalste tijd van de dag is voor een schransfeest. Anderen houden het vroeger of later of zelfs de dag ervoor al. Dan kun je namelijk "uitrusten" op de eigenlijke feestdag en bijkomen van het over-eten.

Om als cadeautje iets mee te nemen is best moeilijk. Iets te eten meenemen wordt wel gewaardeerd. Doe dan misschien iets goed houdbaars want er is immers al veel te veel eten. Wellicht iets van je land van afkomst - dan heb je meteen ook een leuk gespreksonderwerp. Bloemen meenemen kan natuurlijk ook maar veel Canadezen hebben geen idee wat je met bloemen eigenlijk moet doen. Maak het ze dan ook gemakkelijk en lever er meteen een vaas bij.

Je gaat naar Canada verhuizen en laten we voor de grap aannemen dat je vrij kunt beslissen waar je je kunt vestigen. Je hebt nogal wat keuze want het land is, zoals bekend, ontzettend groot.

Een voor de hand liggende keuze is om te vertrekken naar Centraal Canada, wat het gebied is waar de meeste economische activiteit plaatsvindt en bovendien waar ook de meeste mensen wonen. Bijna de helft van Canada's bevolking woont tussen Sarnia en Ville de Québec - met andere woorden het zuidelijk deel van de provincies Ontario en Québec. Veel immigranten, ook uit Europa, zijn hier terecht gekomen - en deze ruime regio wordt nog steeds veel gekozen, gewoon omdat er ontzettend veel mogelijkheden zijn.

Eveneens logisch is de keuze voor de Westkust (Vancouver en ruime omgeving). Gedurende de afgelopen decennia zijn veel immigranten juist daar naar toegegaan omdat ook daar de economie goed loopt, omdat men erg openstaat voor immigranten en ook wel omdat het klimaat erg gematigd is en de natuur bijzonder fraai en overweldigend.

Economisch gezien zijn er ook vrij veel immigranten naar Alberta en Saskatchewan gegaan, vooral omdat er daar dankzij de mijnbouw en oliewinning met hard werken en met bepaalde speciale beroepen, gewoon goed verdiend kan worden. Het ontwikkelingstempo ligt hier bijzonder hoog wat een erg dynamische samenleving

lijkt te creëren. Wel kan het er heel erg koud worden in de winter - en dat vereist behoorlijk wat aanpassingsvermogen.

Daarmee zijn we er natuurlijk nog niet. Er zijn de provincies in Oost-Canada inclusief Niewfoundland alsmede de provincie Manitoba en bovendien het uitgestrekte noorden van het land. In die gebieden kan men pionieren. Er is ontzettend veel ruimte, er zijn eindeloos veel mogelijkheden en je kunt hier echt iets opbouwen. Vooral voor mensen die echt eens iets anders willen, die de stoppen willen verzetten, die terug willen naar de natuur, daarvoor zijn dit bestemmingen die zeker een onderzoek waard zijn.

Om een wat beter overzicht van de verschillende delen van dit grote land te krijgen, hebben we een "virtuele tour" gebouwd, waar je interactief van de ene hoek van het land kunt gaan naar de andere - en dat met de klik van de muis. Kijk zelf maar eens: https://menno.ca/canada%2C-een-groot-land.

Je komt ze veel tegen in Canada, de zogenaamde 800-nummers. De meeste bedrijven hebben er wel een en als klant kun je dat nummer gratis bellen in plaats van het gewone nummer.

Het systeem van telefoonkosten is net wat anders in Canada. Voor een vaste telefoon betaal je een vrij hoog maandelijks bedrag - maar daar zijn dan wel alle telefoonkosten binnen je woonplaats bij inbegrepen. Daarbuiten betaal je een interlokaal tarief dat sterk kan variëren. Ook in Canada hebben velen een mobieltje en daarvoor geldt dat alle binnenlandse gesprekken over het algemeen gratis zijn - of laten we het beter zeggen: zijn inbegrepen bij het maandtarief.

Het begrip 800-nummers is dan ook een beetje aan het verouderen want telkens meer mensen zeggen hun vaste verbinding thuis op. Voor de modernere mens maakt het niks meer uit in kosten: telefoneren per mobieltje is toch al zo goedkoop geworden. Voor de wat traditionelere bellers

zijn de 800-nummers nog wel erg handig en ze worden dan ook best veel gebruikt. Het is een teken van klantvriendelijkheid om een 800-nummer te hebben als bedrijf. Als je in Canada een bedrijf begint, dan is het zeer het overwegen waard ook zo'n 800-nummer aan te vragen.

Je herkent de 800-nummers (die worden soms nog toll-free numbers genoemd) aan het kengetal. De oorspronkelijke reeks was 800-xxx-xxxx maar die waren al snel op en toen kwamen 888, 877, 866, 855, 844 en 833. Je kunt dus gratis bellen naar die nummers. De gesprekkosten komen dan ten laste van de ontvanger. Als zodanig is dit dus hetzelfde beginsel als de 0800 nummers in Europa of de numero verde in Italië en de Freephone nummers in Engeland.

Sommige 800-nummers zijn regionaal afgeschermd en dat wordt er niet altijd bijgezegd. De 800-nummers van het provinciaal bestuur van de provincie Ontario kun je bijvoorbeeld alleen gebruiken als je vanuit de provincie zelf belt. Veel 800-nummers zijn ook Amerikaanse nummers en ook die kunnen afgeschermd zijn voor een streek of land.

Zodra je gewend bent aan de grillen van het 800-systeem, kun je er je voordeel mee doen. Nu is bellen in Canada over het algemeen toch al niet meer duur maar als het dan toch nog wat voordeliger kan, dan is dat weer mooi meegenomen.