Geld witwassen, waarom?

Geld witwassen heet Money Laundering in Canada. Aanvankeljk werd daar nauwelijks tegen opgetreden in Canada. Pas in 1991 kreeg Canada the Proceeds of Crime (Money Laundering) Act. Daarmee was een begin gemaakt om geld witwassen tegen te gaan. Daarvoor had men slechts Forty Recommendations wat niet veel méér betekende dan dat het verstandig zou wezen als bepaalde bedrijven (banken voornamelijk) alles zwart-op-wit zouden zetten wat er op de kantoren passeert. Toch al een goed idee, misschien?

Met de nieuwe wetgeving had Canada eindelijk een middel om geld witwassen te bestrijden. Het was een officieel misdrijf dankzij the Criminal Code and the Controlled Drugs and Substances Act. Opvallend was dat men het had over Drugs and Substances - want dat was toen een hoofdmisdaad (War on drugs).

 Nogmaals, in 2006, heeft men deze wetgeving aangescherpt. Een groot deel van de verantwoordelijkheid voor de handhaving van de wet werd afgeschoven, althans zo klonk dat, op bedrijven die met grote sommen geld omgaan. Opnieuw vond bijna iedereen dit geheel logisch.

Bedrijven moesten ineens verdachte activiteiten van klanten aan de overheid doorgeven, zelfs als het ging om ogenschijnlijk officiële electronische overboekingen. Er moesten enorme formulieren ingevuld worden om het zo te doen lijken alsof terroristisch geld al aan de bron werd afgevangen.

Eerst ging men enkel op nationaal niveau met deze materie om maar gelukkig heeft de Europese Gemeenschap de kwestie van geld witwassen inmiddels op zich genomen. We hebben ons te houden aan de vierde versie van het anti-money laundering directive van de Unie, van 5 juni 2015.  Sindsdien loopt de Europese Unie gelijk op met de VS voor wat betreft het bestrijden van geld witwassen.

De vijfde versie van het directief komt er inmiddels aan en stond min of meer klaar voor implementering op 10 januari 2020. Opnieuw worden bepaalde aspecten van de wetgeving aangescherpt.

Het is vooral door de verwarring bij multinationale bedrijven, dat de EU en de VS hun uiterste best doen om elkaars wetgeving te respecteren en waar mogelijk naadloos te laten aansluiten. Niemand vaart wel bij een ongelijke behandeling.

Een goede indruk van de diversiteit van Europa kan men al krijgen door naar de waarschuwingen van de Europese Commissie te luisteren. Die willen wel dat alle lidstaten onvoorwaardelijk meedoen - maar de praktijk is overduidelijk dat sommige leden gewoon te veel financieel voordeel genieten van het slapjes interpreteren van de directieven. 

Dit is niet alleen een Europees probleem. Ook internationaal ziet men heel wat landen die met eigen wetgeving zaken proberen te regelen en flinke hoeveelheden geld van twijfelachtige bronnen tot zich trekken. Vooral als het om flinke hoeveelheden geld gaat, worden opvallend veel zaken plotseling door de vingers gezien. Dat geld trouwens ook wel voor bepaalde Europese staten.

Niet-medewerkende staten zijn er nog steeds in groten getale. De commissie komt telkens weer met een verse lijst van blacklisted landen. Daarop kan men stelselmatig de volgende namen vaststellen: Saoedi Arabië ,Panama, Nigeria, Iran, Noord Korea, Yemen, Syrië, Ethipië, Kenya, Myanmar, Algerije, Ecuador, Indonesië. Deze lijst wisselt echter vaak.

Af en toe benaderen sommige landen de voorschriften maar het komt ook voor dat men juist (ineens) weer ontoelaatbaarheden kan vaststellen. Hoe dan ook, het is al vrij lang een feit dat ongeveer de halve wereld bij de algemene belasting standaard is aangesloten - en de andere helft dus niet. De verschillen blijven gigantisch.