Investeren in Canada - een beladen onderwerp

Telkens weer wordt ons gevraagd of investeren in Canada helpt bij je immigratie-aanvraag. Er bestaat een hardnekkig gerucht dat dit inderdaad het geval zou wezen.

Velen vermoeden dat het gunstig is om in Canadese aandelen en fondsen te investeren, om een bedrijf te hebben gekocht of zelfs om een aanzienlijke portefeuille aan onroerende zaken in Canada te hebben.

De gedachte zou zijn dat je meer gewenst bent, in Canada, als je reeds op zo'n manier hebt aangetoond dat je een financiële verbondenheid met het land hebt. Jouw economische belangen zouden dan overeen komen met Canada's belangen. Iedereen wordt er zo beter van. En daarom zou je aanvrage tot immigratie hier, een fluitje van een cent wezen.

Helaas klopt dit gerucht niet. Er zijn in Canada verschillende categorieën waaronder je kunt immigreren maar een klasse waarin je eenvoudigweg wordt toegelaten omdat je hier een bepaald economisch belang hebt, die bestaat niet.

Wel helpt het, vanzelfsprekend, als je wilt aantonen wat je vermogenssituatie is. Voor sommige immigratiecategorieën is dat relevant. Wanneer je dan, zonneklaar, bepaalde aantoonbare Canadese investeringen aandraagt, dan is dat een duidelijk voordeel. Maar ... je moet verder gewoon voldoen aan alle criteria die ook voor diegenen van kracht zijn, die nog niets in Canada hebben geïnvesteerd. Een kijkje naar je financieel verleden, je juridisch verleden en naar je medische situatie horen daar allemaal bij.

Het een en ander neemt niet weg dat investeren in Canada een goed idee kan zijn. De meeste vermogenden zijn het er wel over eens dat het zelden verstandig is om slechts op één paard te wedden. Men zet zijn investeringen dan juist op verschillende vlakken in. Verschillende bedrijfstakken, verschillen investeringstypes en vooral ook verschillende geografische plekken. Ook een gespreide valutadekking wordt door velen als bestendigend ervaren.

Bij menno.ca wordt ons al heel lang en ook vrij regelmatig gevraagd om Canadese investeringsadviezen. Van geval tot geval geven wij die ook af. In feite is dit een belangrijk onderdeel geworden van ons dienstverleningspakket. Let wel, wij zijn geen bank en wij "nemen" de te investeren bedragen niet zelf in. Maar we kunnen je wel de richting wijzen om een aantrekkelijke en winstgevende portefeuille aan te leggen.

Onze website richt zich reeds beperkt op het investeringsaspect en het is de bedoeling dat we ons hier meer op gaan toeleggen. We zijn daarbij niet zelf de investeringsmaatschappij en we bieden geen absurde rendementen die plotseling kunnen verdwijnen of op andere wijze de aandacht trekken. We verwijzen en als zodanig wordt onze dienstverlening dan een "referral service".

Canada is en blijft een land met een stabiele economie met eindeloos veel groeipotentieel. De toekomst ziet er zonnig uit in Canada. Wie mee wil doen is hier nog steeds bijzonder welkom.

Adviezen over hoe je toch echt het best kunt investeren en beleggen, die zijn er zat. Vooral als je in Canada vermogensonderdelen wilt plaatsen, dan zijn er inderdaad ook ruim voldoende mogelijkheden.

Is die markt in Canada echt anders dan in andere beschaafde landen? Zijn er mogelijkheden hier die in de rest van de wereld minder gangbaar zijn?

Het ligt er maar aan naar wie je wilt luisteren. Het antwoord is, hoe dan ook, niet eenduidig.

Als het goed gaat met de economie, dan doet de aandelenmarkt het meestal ook erg goed. Maar toch heeft dat er gedurende de laatste tien jaar heel anders uitgezien. Bijvoorbeeld, de inkomens zijn wel een beetje omhoog gegaan - maar de waardes van beleggingen zijn veelal echt geëxplodeerd. Kenners wijzen daarbij naar de geldmarkt - die inderdaad erg lage opbrengsten liet zien. In heel wat gevallen was er zelfs sprake van negatieve rente.

Zo zijn er velen "gevlucht" naar de andere markten - die daardoor extra veel omhoog zijn geschoten. Het was (en is) een kwestie van vraag en aanbod.

Ineens, gedurende het afgelopen jaar, hebben de centrale banken in veel Westerse landen hun basisrente verhoogd. Inderdaad is er daardoor ook weer veel geld teruggevloeid uit beleggingen naar de geldmarkt. Maar ook dat komt weer op zijn kant te staan doordat we nu ineens in veel landen met een flinke geldontwaarding (inflatie) te maken hebben. De vraag blijft dus onverminderd terugkomen: waar kun je het beste in investeren?

Zo stellen we vast dat de overheden, die jarenlang de economie hebben ondersteund met verschillende maatregelen (bijvoorbeeld met "quantitative easing") (kwantitatieve versoepeling), dat die zich nu tegenover een overkokende economie geplaatst zien. Denk alleen al aan de opmerkelijke tekorten aan werkkrachten. Dat is een verschijnsel dat in vele landen optreedt en zeker ook in Canada. Gaat dat de productie bemoeilijken? Komt er meer loondruk, hierdoor? En dan die oplopende rentevoet. Wat wordt het lange-termijn resultaat daar nu van? Vaart de schatkist er eigenlijk wel bij?

Het beste investeringsadvies dat wij al heel lang zo hebben gegeven (en velen met ons) is om niet al je eieren in één mandje te leggen ("don't put your eggs in one basket") - of zoals wij dan liever zeggen: je moet nooit op één paard wedden. (Frans: "pas mettre tous tes œufs dans le même panier". Duits: "Nicht alles auf eine Karte setzen"). Als alle talen het er toch zo over eens zijn, dan is het vast ook écht waar.

Investeringsmogelijkheden zijn er voldoende in Canada. Voor Canadezen, voor niet-Canadezen, voor ingezetenen en ook voor niet-ingezetenen.

Weet jij toevallig wat het beste land ter wereld is? Als je over die vraag moet nadenken, dan ben je waarschijnlijk geen Canadees.

Het zal je al snel opvallen, hier in Canada, dat de vaderlandsliefde er bij Canadezen van jongsafaan echt wordt ingeheid. Op school staat men er uitgebreid bij stil waarom Canada toch eigenlijk het uitverkoren land is. Bovendien begint elke schooldag met een aubade aan de Canadese vlag en het schallend afspelen van het volkslied. Bij haast alle sportwedstrijden en officiële gelegenheden, ook voor volwassenen, blijft zich dit tot in den treure herhalen.

Voor alle Canadezen die het nog niet doorhadden: de wetenschap dat Canada het beste land ter wereld is, wordt telkens weer aangestipt. De vaderlandsliefde wordt stelselmatig opgelegd. In de omgang (en zelfs op TV) is het gepast om telkens vleiende opmerkingen over Canada te maken. Het komt bij Canadezen niet op om een ander land op aarde als "goed-beter-of-best" te beoordelen want er is en blijft maar een land waar het echt goed is. En dat is, uiteraard, Canada.

Moet dat nou, vraag je je als nuchtere Europeaan af? En ja, dat moet inderdaad, vermoeden wij. In een land met weinig gedocumenteerde geschiedenis ga je naar andere verbanden zoeken. Bovendien is het heus niet makkelijk om alle verschillende volkeren die in Canada wonen onder één hoedje te brengen.

De uitgestrektheid van het land staat een saamhorigheidsgevoel ook in de weg. Bovendien moet er tegengewicht gegeven worden aan de overdreven nationalistische uitingen van "het buurland".

Dat er jaarlijks Honderd Duizenden uit alle landen ter wereld naar Canada wensen te verhuizen is klinkend bewijs dat Canada wel het meest begeerlijke land op aarde moet wezen.

Stelselmatig zijn er véél meer aanvragen van mensen om naar Canada te mogen verhuizen dan er worden binnengelaten. Elk jaar komen er veel meer mensen naar Canada dan er vertrekken.

Het is vertederend als die nieuwe immigranten na een paar jaar geïnterviewd worden. Als uit één mond beamen ze dankbaar te zijn dat ze naar Canada mochten verhuizen. Naar het meest begeerlijke land ter wereld. Canadezen, die zoiets graag horen, zien daarin een streling van hun trots en vaderlandsliefde.

Trouwens is het niet moeilijk om heel veel punten aan te geven waarom Canada inderdaad een zeer begeerlijk land is.

Een van die punten is de stabiele economie. Zonder politieke extremen draait de overheidsmachine heel rustigjes door. Geld verdienen wordt aangemoedigd en geprezen.

De vleugels uitslaan in Canada, dat is een goed idee. Met investeringsmogelijkheden te over, zou dat een haalbare kaart moeten zijn.

In Canada maken we ons al jaren zorgen over de almaar oplopende huizenprijzen. Vooral in de grotere steden (Vancouver, Toronto) loopt het inderdaad de spuigaten uit.

Veel mensen vinden dit niet leuk. Politici zijn onder druk gekomen om hier vooral eens wat een te doen. Maar ... voordat je er wat aan kunt doen, moet je eerst weten waar het probleem door wordt veroorzaakt.

Men draagt twee redenen aan: de lage rentevoet op hypotheken en een algemeen markttekort. Er waren inderdaad meestal meer kopers dan verkopers. Het zijn vooral jongeren die nog maar nauwelijks een huis kunnen kopen. Alleen die enorme aanbetaling al. Wat nu?

Inmiddels hebben slimme politici bedacht dat het wel zo handig is om "de buitenlanders" de schuld te geven van de oplopende huizenprijzen. Dat zijn toch van die gemene nietsontziende beleggers die de huizen wegkapen van zielige Canadeesjes? Als politicus kun je met zo'n stelling aankomen. Je beledigt de kiezers er niet mee (want buitenlanders mogen toch al niet stemmen) en je geeft de valse indruk dat je nu echt wat aan het bestaande probleem gaat doen.

Na heel veel jarenlang gesteggel heeft Canada dan nu eindelijk per 1 januari 2023 een "Ban on Foreign Home Buyers"  ingesteld. Die hebben we toch maar mooi een hak gezet, denken de mensen nu. Nu zullen de prijzen omlaag gaan en zal de beschikbaarheid weer gaan toenemen. Dit zal het probleem oplossen.

Maar ... onder andere door de plotseling flink opgelopen hypotheekrentes zijn de prijzen het afgelopen halfjaar reeds omlaag gegaan, in sommige streken zelfs met meer dan 10 procent. Nog zelden staan er rijen met kopers klaar om tegen elkaar op te bieden als een huis op de markt komt. Integendeel, kopers hebben ineens weer wat keuze. Je zou kunnen zeggen dat deze "Ban on Foreign Home Buyers"  dus veel en veel te laat is gekomen.

Kenners halen ook het voorbeeld van Nieuw-Zeeland aan. Daar had men hetzelfde probleem, jaren geleden. Men heeft toen ook de buitenlanders uit de markt gesloten. En wat gebeurde er met de prijzen? Die bleven oplopen. En wat gebeurde er met de beschikbaarheid? Die bleef krap. Ook daar was het een politieke beslissing die niets met de realiteit te maken had.

In Canada worden weinig huizen verkocht aan buitenlanders. Het percentage is zo gering dat het verwaarloosbaar is in de drukke markt. De nieuwe "Ban on Foreign Home Buyers"  is bovendien een lachertje. Er zijn verschillende eenvoudige manieren om deze te omzeilen. Een Canadese vennootschap bijvoorbeeld, want die is altijd een ingezetene. Maar ook panden met vier of meer wooneenheden zijn vrijgesteld. En heel interessant: panden voor recreatieve doelen. En wat is trouwens een buitenlander in dit opzicht? Iemand die legaal in Canada verblijft, die mag vaak ook gewoon een huis blijven kopen - zelfs als je een niet-Canadees paspoort hebt.

We laten ons dus niet afschrikken door deze drammerige wetgeving. De bedoeling is duidelijk: om de kiezers gunstig te stemmen.

Maar investeerders, die zijn en blijven gewoon welkom in Canada.

In Canada wordt er flink op toegezien dat geld-witwassen (money-laundering) niet kan plaatsvinden. 

Een advocaat in Vancouver is in de kraag gevat omdat ze jarenlang heeft meegewerkt met een heel eenvoudig systeem om gelden wit te wassen.

Waar het hier om gaat is dat er grote hoeveelheden illegaal geld het witte circuit ingebracht moesten worden, waarvoor slimme jongens verschillende methoden gebruiken. 

Immers, als je met illegaal geld dure dingen in Canada gaat kopen (huizen of luxe-auto's), dan loop je al snel tegen de lamp. Er zijn allerlei methodes bedacht door slimme en minder slimme jongens om detectie te ontlopen. De sluier wordt opgelicht in het hoofdstuk "laundering"  op deze website. Je moet er niet aan meedoen maar je moet er wel beducht op wezen, dat is ons algemeen advies.

Terug naar de advocaat in Vancouver die fout zat. Wat ze gedaan heeft is grote hoeveelheden geld door haar "trust account"  (ong: derdenrekening) te sluizen en dat bovendien telkens weer. Op gegeven moment begon dat op te vallen en begon het onderzoek.

Bepaalde geïnteresseerden uit verre landen (bijvoorbeeld Singapore en Hong Kong) stortten dan een aanzienlijk bedrag op die speciale rekening van de advocaat, vooruitlopend op een voorziene onroerend-goed transactie, of een zakelijke overname van een aanzienlijk bedrijf. Wat er dan steevast gebeurde, was dat de koop helaas niet doorging en dat de gelden van de speciale rekening weer terugbetaald werden - onder aftrek van een bescheiden bedrag aan kosten voor de advocatuur.

Steevast werden die terugbetalingen in een andere richting gesluisd dan waar ze vandaan kwamen. Daarmee was het pad van de geldstroom op juridische manier onderbroken. Een betaling, ook van grote bedragen, van een advocatenkantoor naar een bedrijf of persoon is niet verdacht. Zo kwam men weg met deze sluisactie.

Toch zat de advocaat uiteindelijk fout. Ze had moeten nagaan waar de gelden vandaan kwamen, zeker als dit soort transacties met enige regelmaat begonnen plaats te vinden. Ze heeft daarvoor echter de ogen gesloten, naar we aannemen omdat de zaakjes eigenlijk zo wel goed liepen. Iedereen leek er beter van te worden ... maar de internationale criminaliteit werd weldegelijk gefaciliteerd.

De advocate komt er nog genadig vanaf. Ze krijgt geen celstraf, wel een bescheiden geldboete van $30,000. Ook mag ze drie maanden haar praktijk niet uitvoeren - maar we zijn zo vrij aan te nemen dat dat geen straf is want ze zal toch al wel "binnen" zijn?

Het is handig als je in Canada een van de landstalen beheerst. Kies je Engels of Frans als voertaal? De keuze is aan jou.

Maar een moeilijke taal is dat toch wel, het Frans - dat zullen er velen zeggen. Ook een prachttaal - daarover kun je het snel eens worden. Maar voor "ons", is en blijft Frans vaak moeilijk.

Wie zijn zinnen zet op de Provincie Québec, die moet echt Frans spreken of althans snel kunnen leren. Immigratie is trouwens een stuk eenvoudiger in Québec dan in de rest van het land. Met andere woorden, als je Frans spreekt, dan ben je in het voordeel als je Canada permanent wilt binnenkomen.

De nieuwste taalwetten in de Provincie Québec, die zijn niet mals. Een van de vereisten is dat nieuwkomers ook werkelijk Frans leren, als ze het al niet spreken. Dat is nogal een dingetje als je uit een land komt waar men een taal spreekt die weinig verband houdt met het Frans.

Veel vluchtelingen komen naar deze provincie en daar zitten dan bijvoorbeeld veel mensen bij die uit landen komen als Syrië, Afghanistan, Pakistan en Burundi. Ook voor hen geldt de verplichting Frans te leren. Daartoe krijgt men zes maanden. Als toegevoegd probleem merkt men op dat er nogal wat vluchteling-immigranten zijn die kunnen lezen noch schrijven, zelfs niet in hun eigen taal. Dan wordt Frans leren wel heel erg moeilijk.

Wat gebeurt er als die zes maanden verplichte leertijd over zijn? Dan wordt de immigrant afgesneden van overheidsdiensten in talen die niet-Frans zijn. Een enkele uitzondering wordt er eventueel gemaakt voor de zorg of noodsituaties. Maar verder: Frans spreken of je zoekt het maar uit.

Dat dit problemen gaat opleveren is al wel vrij duidelijk. De provinciale overheid heeft een studie laten doen naar de logica van deze verplichte taalomscholing. Bij de afdeling   "educational psychology" van de "Université de Montréal" zet men er grote vraagtekens bij hoe dit moet verlopen. Sommigen leren nu eenmaal moeilijk een andere taal. Velen zullen aan zes maanden studie niet eens genoeg hebben om zich de basiskennis van de taal eigen te maken. Het is ook verdorie geen gemakkelijke taal, dat prachtige Frans.

Mopperend heeft men het er al over dat hier sprake is van discriminatie. Daar zit wat in. Inderdaad zou het ondenkbaar zijn dat er soortgelijke wetten in Engelssprekend Canada konden worden afgekondigd.

Hoe je het ook keert of went, in Canada doe je er goed aan die tweede landstaal ten minste enigszins te beheersen. Kom je naar Canada om zaken te doen, om te investeren of om te wonen? Fris je Frans dan maar eens lekker op.

Het biedt je beslist bijkomende voordelen in heel Canada, maar zeker in Québec.